...μία μέρα κατάλαβε γιατί οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ένα μεγάλο κίνδυνο, μία υπαρξιακή απειλή, το φάσμα του θανάτου, υποκύπτουν, αν και είχαν την δυνατότητα να σωθούν - αν και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να κρατηθούν και να μην κοιμηθούν στο χιόνι, να σταματήσουν να σφαδάζουν και να κολυμπήσουν ήρεμα προς την ακτή, να βγουν ήρεμα από το φλεγόμενο αυτοκίνητο πριν ανατιναχτεί, να πιέσουν την βαθιά πληγή για να σταματήσουν την αιμορραγία μέχρι να έλθει βοήθεια.
Δεν το έκαναν όμως. Και χάθηκαν. Δεν το έκαναν. Και τώρα ξέρει το λόγο.
Η σωτηρία είναι απίστευτα οδυνηρή. Και απίστευτα δύσκολη.
9 comments:
Χμ, κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει... ;)
Όσο περίεργο και ανορθολογικό κι αν ακούγεται, η σωτηρία δεν είναι πάντοτε το ζητούμενο.
(εντάξει εκτός αν μιλάμε για τη Μπέλλου.)
χάθηκαν;
Αμφίς
οι αποφάσεις κρέμονται στα χέρια μας. Εμείς σώζουμε τον εαυτό μας και είμαστε υπεύθυνοι γ αυτό. Κανείς άλλος
Δύτη αν σου θυμίζει Thomas (η έστω και το κορδόνι των γερμανικών παπουτσιών του) θα σε φιλήσω! :-)
Πτηνό μου αγαπημένο συμφωνώ για την Μπέλου, διαφωνώ για το "ζητούμενο"...
Αμφίς, ο χρόνος θα δείξει... πάντως αυτή την στιγμή δεν είμαι πολύ αισιόδοξος...
Περσέα είσαι νέος και ορμητικός... έμπαινε!!!!
Να: Με τον τύφο έχει ως εξής και λοιπά. :)
και είναι πάντα αυτή που θέλει κάποιος; Έχεις δίκιο, ίσως κάποιες φορές η παραίτηση να είναι πιο ανώδυνη.
Που αναφέρεσαι;;;;
πόνος και τρόμος στρεβλώνουν την ορθολογική σκέψη και συμπεριφορά. Τα ζώα σε ακραίες περιπτώσεις ακολουθούν το ένστικτο, κι αυτό μόνο. Ο άνθρωπος πάντα βασίζεται σε βοήθεια από συνανθρώπους. Τον ξεγελάει η ελπίδα...
Ξενικός
Post a Comment