Γλυκατζής

Η σημερινή μέρα εξελλίσεται σε μέρα λατρείας της Βρεττανική κουλτούρας - χμφ χμφ χμφ χμφ τώρα που το ξαναδιαβάζω αυτό δεν μου πολυαρέσει αλλά ok.

Μετά την Adele και το νέο τραγούδι του Bond, με μεγάλη χαρά σου παρουσιάζω, ίσως και σε πανελλήνια αποκλειστικότητα και πρωτιά το νέο βιβλίο του Ian McEwan, το Sweet Tooth (ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά... μπαδεγουέη καμιά ιδέα πως θα μπορούσε ο τίτλος να μεταφραστεί, beats me!).

Πρόκειται για μία κατασκοπική ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 70, στην Μεγάλη Βρετανία. Η Serena, κόρη υψηλόβαθμου ιερέα της εκκλησίας, όμορφο, καθώς πρέπει αλλά όχι ιδιαίτερα χαρισματικό κορίτσι, μπαίνει στο πανεπιστήμιο και σπουδάζει μαθηματικά. Μετά από μία παράνομη σχέση με τον καθηγητή της καταλήγει γραμματέας στις Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, με τις οποίες αυτός είχε σχέση. Είναι μία βαρετή δουλειά,  επιβεβαιώνει την δευτερεύουσα θέση της γυναίκας στην αγορά εργασίας εκείνης της εποχής - αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.

Η Serena δεν περνά καθόλου καλά. Κακοπληρώνεται, πλήττει, είναι και βαθιά πληγωμένη από τον τρόπο που την άφησε ο καθηγητής εραστής της... Ώσπου, ένα φως φαίνεται στο βάθος. Η υπηρεσία της αποφασίζει να την χρησιμοποιήσει για μία επιτέλους ενδιαφέρουσα, πραγματική κατασκοπική δουλειά. Θα την ρίξει στον πλευρό ενός νέου, ταλαντούχου, φέρελπι συγγραφέα με σκοπό έμμεσα και λεπτεπίλεπτα να τον επηρρεάσει να γράφει όσο περισσότερο γίνεται "αντικομμουνιστικά". Αυτό που εκείνη έχει να κάνει είναι να παραστήσει την εκπρόσωπο μίας "καλλιτεχνικής λογοτεχνικής λέσχης" η οποία ξεχώρισε τον συγγραφέα και αποφάσισε να τον στηρίξει οικονομικά ώστε να μπορέσει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο έργο του. Και στα πλαίσια αυτής της επαγγελματικής σχέσης μαζί του να επιδράσει, χωρίς φυσικά να αποκαλύψει ότι η λέσχη δεν υπάρχει και πως πίσω από τα χρήματα που λαμβάνει κρύβονται οι μυστικές υπηρεσίες, στο έργο του συγγραφέα ώστε αυτός να "δείχνει" στις ιστορίες του την απολυτότητα και την βαρβαρότητα των κομμουνιστικών κρατών της εποχής.

Τι γίνεται, όμως, όταν η Serena και ο νεαρός συγγραφέας μπλέκονται σε μία παθιασμένη ερωτική σχέση; Και τι συμβαίνει όταν αυτό το μαθαίνει ο προϊστάμενός της στην υπηρεσία, ο οποίος είναι ερωτευμένος μαζί της και ίσως να θέλει να την εκδικηθεί; Και ακόμα... τι κρύβεται πίσω από τον χωρισμό, αυτόν τον απάνθρωπο χωρισμό που τόσο την πλήγωσε, με τον καθηγητή της; Ήταν αυτός ο καθηγητής αυτός που έλεγε; Τι έκρυβε; Και βέβαια, πως θα αντιδράσει ο νέος συγγραφέας αν μάθει ότι η γλυκειά χρηματοδότης του δεν είναι αυτή που λέει;

Μου άρεσε το Sweet Tooth. Όχι όσο η Λύτρωσή του ίδιου συγγραφέα, αλλά μου άρεσε. Έχει αυτό που λέμε με απλά ελληνικά "δράση", ανατροπές, εκπλήξεις. Και βέβαια επειδή η πένα του Ian είναι πολύπειρη και καλά προπονημένη υπάρχουν και άλλα στοιχεία που δίνουν αξία στο βιβλίο. Η οπτική γωνία της ηρωίδας, η σοφία κάποιων πρωταγωνιστών, η συμβολική δύναμη των καταστάσεων και των τόπων...

Με συνάρπασε η σχεδόν δημοσιογραφική καταγραφή της άσχημης πραγματικότητας της Βρετανίας του 1972 -1973, εποχής μεγάλης πολιτικής αβεβαιότητας, κοινωνικής αναταραχής, απεργιών, έλλειψεων, αγωνίας για το αύριο (ναι, έκανα συγκρίσεις με το σήμερα της χώρας μας και στεναχωρήθηκα... αλλά και ήλπισα λίγο ότι και εμείς μπορεί να ξεπεράσουμε την κρίση...).

Ο κόσμος, η εποχή, οι χαρακτήρες, όλα είναι στέρεα φτιαγμένα, σε πείθουν, σε βάζουν στο παραμύθι. Το ζεις το βιβλίο, ταξιδεύεις σε ένα άλλο κόσμο και μία άλλη εποχή και σου μένουν πολλά σουβενίρ στο μυαλό, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα.Το ίδιο ισχύει και με τους χαρακτήρες, συμπάσχεις με την Serena και τον νέο συγγραφέα, δεν τους κατακρίνεις ακόμα και στις χοντράδες τους, τους καταλαβαίνεις. Στεναχωριέσαι για την τραγική μοίρα του καθηγητή...

Όσο για το τέλος, α, δεν είναι σωστό να το αποκαλύψουμε, αλλά έχει μία πολύ ωραία τσαχπινιά. Παίζει μαζί μας ο Ian McEwan, σε διάφορα σημεία μέσα στο βιβλίο, αλλά ειδικά στο κλείσιμο του βιβλίου μας την κάνει πολύ μάγκικα. Είναι έμπειρος ο μπαγάσας και φαίνεται πολύ!

Έξτρα πόντους παίρνει το βιβλίο για την "πίσω από τα παρασκήνια" ματιά της ζωής και της δημιουργικής διαδικασίας ενός νέου συγγραφέα, με τις ανασφάλειες του, την μάχη με την τεμπελιά, την ανησυχία του αν το ταλέντο του αναγνωρίζεται... αν είσαι επίδοξος τεχνίτης της γραφής, να το διαβάσεις το Sweet Tooth για έναν ακόμα λόγο.

To Sweet Tooth δεν είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ. Είναι όμως ένα καλοφτιαγμένο, πολύ στιβαρό, τεχνικά άψογο, πολυεπίπεδο βιβλίο, για απατητικούς εραστές των μυθιστορημάτων που καταφέρνουν να δημιουργούν κόσμους με αίμα και σάρκα!

Μπράβο Ιan, you go boy, you go indeed!