Το πρωτο διαφημιστικό που έβγαλε ποτέ το facebook (ναι, είναι τόσο άκυρο όσο θα περίμενες)

To Facebook έπιασε τους 1 δισεκατομμύριο χρήστες και αποφάσισε να το γιορτάσει με μία μπενχουριάδα διαφήμιση δημιουργία της Wieden & Kennedy. Που είναι μεν η αγαπημένη μου διαφημιστική εταιρία, αλλά εδώ έκανε μέγκα φέηλ.


Μπορείς να το δεις εδώ το σποτάκη - δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω embed για προφανείς λόγους, σιγά μην άφηνε η Google τις πλατφόρμες της όπως το blogspot να προωθούν το Facebook. Και σιγά μην άφηνε η Facebook το "περιεχόμενό" της να ενισχύει τις πλατφόρμες του Google...

Η διαφήμιση λοιπόν του Facebook διαπράττει το προπατορικό αμάρτημα της εποχής μας. Παίρνει πάρα πολύ, αλλά πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό της. Και το Facebook. Και γενικότερα όλα. Πολλή σοβαροφάνεια. Και στο voice over, πολλή, πολλή βλακεία. Ιδού η μετάφρασή του με μερικά, πάντα καλοπροαίρετα σχόλια:

"Καρέκλες. Οι Καρέκλες φτιάχνονται ώστε οι άθρωπες να κάθονται και να κάνουν διάλειμμα (έλα!!!!!!).

Ο καθένας μπορεί να κάτσει σε μία καρέκλα και αν η καρέκλα είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί να κάτσει μαζί με άλλους (κοίτα να δεις που ξεκίνησαν τα Αυτονοήτεια 2012 και δεν το πήρα χαμπάρι!). Και να πουν αστεία. Ή να επινοήσουν ιστορίες (ναι, καλά μαντεύεις, σε αυτό το σημείο δείχνει γριές με μαλλία βαμβάκι να λένε ...ιστορίες σε άλλες γριές). Ή απλά να ακούν. Οι καρέκλες είναι για ανθρώπους (Αυτονοήτεια 2012, the directors cut). Και γι αυτό οι καρέκλες είναι σαν το Facebook (α και τώρα ξεκινά μία ακόμα γιορτή, τα Λογικοχασμάτεια 2012)

Κουδούνια. Αρουπλάνα. Γιοφύρια. Πράγματα που οι άθρωπες τα χρησιμοποιούν για να κάνουν του νόαζμπέτε, για να ανοιχτούν και να μοιραστούν ιδέες και μουσική και τα άλλα πράγματα που οι άνθρωποι μοιράζονται (ηλίθιες φωτογραφίες κουταβιών, τσιτάτα γραμμένα με ηλίθιες γραμματοσειρές, links σε videos των 80ζ)

Πίστες. Μπάσκετ. Ένα μεγάλο έθνος (Λογικοχασμάτεια 2012 the director's cut). Ένα μεγάλο έθνος είναι κάτι που οι άθρωπες χτίζουν ώστε να έχουν ένα μέρος όπου ανήκουν. Το σύμπαν (σήμερα ξεκινάνε και τα Μεγαλεπηβόλεια 2012, σας το είπα;). Είναι απέραντο και σκοτεινό (σαν την βλακεία των 99,9% των post του Facebook, κοίτα σύμπτωση). Μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε μόνοι (φυσικά και δεν είμαστε μόνοι, μας παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή, ξέρουν τι κάνουμε και το πουλάνε σε διαφημιζόμενους και μάλλον πολύ σύντομα και στις κυβερνήσεις...)

Οπότενες, ίσως ο λόγος που φτιάχνουμε όλα αυτά τα πράγματα είναι για να θυμήσουμε στον εαυτό μας ότι δεν είμαστε (ερμ σόρυ για την παρέμβαση, αλλά υπάρχει καλύτερος τρόπος να θυμίσεις στον εαυτό σου ότι δεν είσαι μόνος. Σήκω τώρα από το γαμοπισί και πήγαινε δώσε ένα αναπάντεχο, σκανταλιάρικο, σλόπι, ρουφηχτό, εκπληκτικά μη αναμενόμενο φιλί στον άντρα σου, στην αγάπη σου, το σκύλο σου, τη μαμά σου...)."

Ε και μετά από όλα αυτά, το βραβείο Oscar Ase_Mas_Kouklitsa_Mou της δεκαετίας ξέρουμε όλοι πολύ καλά ποιος το κέρδισε! Δηλάδη έλεος, ένα site χασομεριού είσαι, όχι η ανακάλυψη της τυπογραφίας από τον Γουτεμβέργιο.