δεν χρειάζονται άλματα....

Τιμώ τον Ελύτη, τον αγαπώ, ξέρω απ έξω τα Ρω του Έρωτα, δεν τον αμφισβητώ καθόλου, αλλά να με συμπαθά ο μεγάλος μας και δίκαια βραβευμένος ποιητής (...ότι άλλη δουλειά δεν έχει αυτή τη στιγμή και κάθεται και διαβάζει αυτό το ποστ...) ποτέ δεν χώνεψα την φράση του "το άλμα το μεγαλύτερο από την φθορά".

εγώ αυτό το περιβόητο άλμα, από αυτόν τον αφορισμό που όλοι το έχουνε γούρι να το επαναλαμβάνουν μία στις τόσες και έχει γίνει τόσο μεγάλο κομμάτι της νέας Ελληνικής αφήγησης, ε όχι, δεν θέλω να το κάνω. Και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που το ανακάλυψα σχετικά νωρίς. Άλλα είναι αυτά που θέλω να κάνω με την φθορά, άλλα...

Θέλω να την παρακολουθήσω να συμβαίνει - να την διακρίνω να πέφτει πάνω μου, να την διαπιστώνω και να την παρατηρώ... τι άλλο είναι εξάλλου η φθορά παρά ένα σημάδι πως είμαι τυχερός που ζω αρκετά ώστε να "φθείρομαι", πως ο χρόνος περνά από πάνω μου, πως η ζωή, οι άνθρωποι, οι εμπειρίες μου, οι χαρές και οι λύπες μου, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες μου με αλλάζουν, με διαμορφώνουν και με δια-μορφώνουν...

Θέλω να την κατανοήσω... τι είναι αυτό που με φθείρει; μήπως πρόκειται για ένα λογικό, καλοδεχούμενο αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου, του αγώνα μου, της συμμετοχής μου στην ζωή; και ακόμα... μήπως δεν είναι "φθορά" αλλά προσαρμογή; Αλλαγή προς το καλύτερο; Mήπως αυτό που λέγεται "φθορά" στην πραγματικότητα με κάνει πιο ικανό να παρακολουθήσω τον βαθύτερο εαυτό μου στις πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες που αλλάζουν συνεχώς;

Θέλω ακόμα, εκεί όπου υπάρχει λόγος, να προσπαθήσω να την "αναστρέψω", να την διορθώσω. Τα πράγματα που χάνουμε καμία φορά δεν χάνονται για πάντα, κερδίζονται πάλι, αποκτούνται. Η απώλειά τους είναι ένα ξυπνητήρι να προσέξεις περισσότερο - και συχνά αν όντως προσέξεις περισσότερο, επανέρχεσαι σε αυτό που είχες και το έχασες, σε αυτό που μπορούσες και τώρα δεν το μπορείς. Όμως για να το κάνεις αυτό το βήμα χρειάζεται να την δεις την φθορά, να μην την πηδήξεις, να μην περάσεις από πάνω της αλλά να βολτάρεις από μέσα της.

Εξάλλου, κάθε μα κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό μίας οντότητας έχει και μια θετική εκδοχή.

Εξάλλου, όπως είπε και αλλού ο μεγάλος μας ποιητής "το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του"