Νέα Πόλη

Ήταν λέει μοναχικός, αποτραβηγμένος στον εαυτό του.

Είχε θλιμμένο βλέμμα και ήταν ντροπαλός.

 Φαινόταν να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον τόσο καλά όσο κάποιοι (πόσοι; ποιοί;) άλλοι.

 Ήταν πολύ έξυπνος, σχεδόν διάνοια.

Ασχολείτο υπερβολικά με την επιστήμη και τα βιβλία του.

...προσπαθούμε να καταλάβουμε πως ένας άνθρωπος 20 χρονών φτάνει να κάνει 6χρονα παιδάκια στόχους βιντεογκεημάδικου πυροβολίματος. Θυμόμαστε χαρακτηριστικά του και προσπαθούμε να διαπιστώσουμε αν πρόδιδαν την μετέπειτα εξέλιξή του. Λες και ξαφνικά θα ενοχοποιήσουμε τους μοναχικούς, τους πανέξυπνους, όσους διαβάζουν πολύ...

Αναλύουμε. Ρίχνουμε τις ευθύνες στην σχετικά πρόσβαση σε όπλα, στην καταναλωτική κοινωνία, στην λίγο πειραγμένη μάνα, στο διαζύγιο των γονιών, στην περίεργη οικογένεια όπου τα αδέλφια κάνουν να μιλήσουν μεταξύ τους 2 - 3 χρόνια...

Ξέρουμε όμως ότι στην πραγματικότητα τίποτε από όλα αυτά από μόνο του δεν παίζει κάποιο ρόλο.

Καταλαβαίνουμε ότι παρά την πρόοδο, παρά το γεγονός ότι (άσχετα με την γκρίνια ταν καταστροφολόγων) ζούμε στην καλύτερη εποχή της ανθρωπότητας, όπου μεγαλύτερο από ποτέ άλλοτε τμήμα της ανθρωπότητας ζει προστατευμένο από τις αρχετυπικές απειλές... δεν είμαστε ποτέ 100% ασφαλείς.

Το "τυχαίο", το απρογραμμάτιστο της ζωής, μία συγκεκριμένη αλληλουχία με ολέθριες συνέπειες μπορεί να ανατρέψει τον κόσμο μας ανά πάσα στιγμή. Να απειλήσει την ύπαρξή μας - την συναισθηματική ισορροπία μας.

 Είτε ζούμε στην πιο πλούσια και δυνατή χώρα του κόσμου, είτε παλεύουμε να επιβιώσουμε σε μία κοινωνία γονατισμένη από την κρίση.

Και όσοι είμαστε αρκετά τυχεροί να μην ζούμε σε συνθήκες που μας έκαναν δολοφόνους, ή όσοι δεν είμαστε αρκετά τυχεροί αλλά αντιστεκόμαστε σε αυτές τις συνθήκες και δε γινόμαστε δολοφόνοι, επιμένουμε. Κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.

Ή απλά δεν κάνουμε το χειρότερο που θα μπορούσαμε. Και αυτό έχει αρχίσει στην εποχή μας να γίνεται πολύ σημαντικό.