Οι Depeche Mode στην Μαλακάσα

Από το 1990 που έβγαλαν το Violator (ξέρεις, το δίσκο με το Personal Jesus και το Enjoy The Silence) και για 10 περίπου χρόνια ξόδευα πολλά χρήματα για τους Depeche Mode. Έχω όλα σχεδόν τα single τους μέχρι τις αρχές του 2000, δισκογραφία κανονικά, σπάνιες εκδόσεις, διπλά και τριπλά cd και βινύλια επειδή κάποια έχουν ένα επιπλέον ρεμίξ, τις επανεκδόσεις των άλμπουμ τους σε αναβαθμισμένο ήχο... μεγάλη "επένδυση" (...λύσσα για να το πούμε με πιο σωστά Ελληνικά).

Όμως εκεί, γύρω στο 2000, η μανία μου πέρασε. Τον Οκτώβρη 2001 που έπαιξαν στο Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο δεν ασχολήθηκα να πάω να τους δω. Σφάλμα μάλλον: το set list του Exciter tour ήταν γεμάτο με τραγούδια από τα άλμπουμ τους που ακόμα με ενθουσιάζουν, όχι από τις overproduced μετριότητες που έβγαλαν μετά. Επιπλέον, ο χώρος, μικρός, μαζεμένος είναι πολύ πιο κατάλληλος για την πόρωση μιας συναυλίας.

Το ίδιο δεν ασχολήθηκα και το 2006, ούτε και το 2009 (η χρονιά της ματαιωμένης συναυλίας). Μου λες τώρα εσύ πώς έγινε και για την φετεινή επίσκεψή τους, τόσα χρόνια μετά την ξεπόρωσή μου και ενώ έχουν βγάλει 3 άλμπουμ που - κατά την ταπεινή μου - δεν φτάνουν ούτε στο μικρό δακτυλάκι του Violator ή του Ultra, είχα τέτοια καυτή χοτ επιθυμία να πάω να τους δω; Και μάλιστα παρά το γεγονός ότι χώρος της συναυλίας ήταν το Terra Vibe - που έχει την χειρότερη φήμη από τους συναυλιακούς χώρους στην Ελλάδα, που είναι ανοιχτός και δεν ευνοεί τον καλό ήχο, που είναι πολύ μακριά από την Αθήνα, που έχει τεράστια θέματα με το Parking;

Μυστήριο η ψυχή του άθρωπα. Τι να πω... το είχα παράπονο φαίνεται, απωθημένο. Είδα και στον ύπνο μου ότι λέει πηγαίναμε μαζί με τον Dave Gahan στην συναυλία, σε φορτηγό μετακόμισης, στην καρότσα. Για να τον βοηθήσω λέει να ξεφορτώσει τα ηχητικά (φωνή παραγωγού συναυλίας από αμπόβ: κρίση μάνα μου, δεν έχουμε λεφτά για να πλερώνουμε έξτρα κουβαλητές, οι καλλιτέχννες βάζουν ένα χεράκι, Ντέηβ άντε άσε τις αντιρρήσεις και βοήθα) ε και κατάλαβα ότι αν δεν πήγαινα χτες θα το είχα μεγάλο καϋμό. Μπορεί να ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να τους δω! Θα ξανάρθουν; Πενηνταρήζουν! Και αν ξανάρθουν... θα υπάρχει Αθήνα; Ελλάδα; Κόσμος που δεν θα έχει πεθάνει από την ασιτία ή την ανεργία για να τους δει; Μεγάλο το ρίσκο.

Όταν τελικά πήρα την εσωτερική απόφαση ότι ΝΑΙ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ DEPECHE MODE το σύμπαν συνομώτησε! Χτύπησε το τηλέφωνο και ο φίλος μου ο Π μου είπε ότι ο φίλος του ο Ν είχε ένα φίλο τον Χ που είχε μία φίλη την Ξ που είχε έναν γνωστό το Ρ... και τελικά βρέθηκε εισιτήριο... και μάλιστα δωρεάν! γιου γκό πρόβατο, γιου γκο ηντήντ.

Τρομαγμένος από την φρικτή φήμη για την ταλαιπωρία που αντιμετωπίζει όποιος πάει στο Terra Vibe έφυγα πολύ νωρίς από Αθήνα. Βρισκόμουν γύρω στις 6κ30 στη Μαλακάσα. Στις πύλες γινόταν τρελός χαμός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα ιδιαίτερα. Πήγα στο γκισέ των προσκλήσεων, έκανα ότι είμαι αυτός που έπρεπε να κάνω ότι είμαι για να πάρω την πρόσκληση και ύστερα από μία σχετική αναμονή για "έλεγχο εισιτηρίων" (διάβαζε "τσαμπουκαλεύω χωρίς λόγο τους θεατές ότι θα τους αφήκω να μπουν όταν ΕΓΩ θέλω όχι όταν λέει το πρόγραμμα") μπήκα στο χώρο.

Εντυπωσιάστηκα. Το Terra είναι ένα μεγάλο λιβάδι, ότι πρέπει για κοπάδι πεινασμένα και χαρούμενα προβατάκια, χωρισμένο με μεταλλικά φορητά κάγκελα σε τμήματα (ακριβά εισιτήρια, μεσαία εισιτήρια, φθηνά εισιτήρια). Γύρω γύρω από τον κεντρικό ανοιχτό πολύ μεγάλο χώρο, υπάρχουν ξύλινα κτίρια τύπου "σπιτάκια ξυλοκόπου" που τα είχαν μετατρέψει σε bar, σε καντίνες και ένα από αυτά σε μαγαζί για μπλουζάκια επίσημα. Σε ξεχωριστό χώρο ήταν εκείνοι που είχαν κερδίσει προσκλήσεις από τον Γκοζμοτέ.

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι όλο αυτό το λιβάδι θα γέμιζε. Και όμως ητ ντηντ! Αργά το βράδυ εννοείται. Μέχρι τις 8 και μισή ήταν πολύ χαλαρά τα πράγματα, στις 9 και τέταρτο που ξεκίνησαν να παίζουν οι DM είχε φτάσει στο 50% και φαίνεται πως έρχονταν κόσμος μέχρι αρκετά μετά γιατί κατά τις 10 και μισή που κοίταξα πίσω είχε έρθει ακόμα 30% του κόσμου που είχε με το ξεκίνημα της συναυλίας. Τι έγινε; Προβλήματα στην διοργάνωση, που οδήγησαν σε καθυστερημένη είσοδο εκείνων που έφτασαν μετά τις 8; ή απλώς υπεραισιόδοξοι ψιλομαλάκες που ξεκίνησαν στις 8 και 30 από το σπίτι στο Παγκράτι για συναυλία στην Μαλακάσα;

Η συναυλία ξεκίνησε. Στην ώρα της. Το support το ξένο είχε παίξει μέχρι τις 8 και 30. Καλοί ήταν yawn yawn, τι νέα εσύ; Tο ελληνικό group που είχε κερδίσει το προνόμιο να σαπορτάρει τους Depeche Mode ερμ βασικά δεν έπαιξε στην ίδια σκηνή αλλά σε μία άλλη που ήταν καθ' οδόν για αυτή. Κάπως μακρυά. Επίσης, έπαιξαν πολύ νωρίς, όταν είχε ακόμα πολύ λίγο κόσμο να τους απολαύσει. Τους είδα λίγο, ο ήχος τους μου άρεσε. Κάτι σαν μείγμα ηλεκτροπόπ και metal μου φάνηκε. Έχουν μέλλον. Α και κάτι ακόμα. Αυτό το πράγμα που όλα τα νέα Ελληνικά συγκροτήματα ξεσηκώνουν το look των Kraftwerk και νομίζουν ότι κανένα άλλο ελληνικό συγκρότημα δεν το έχει σκεφτεί πρώτα... ηνάφ ωλλρέντη!

Πάμε όμως στο ζουμί... Έχω πιει 2 τεκίλες, έχω γυρίσει τον χώρο αρκετές φορές παρατηρώντας φάτσες και περιστατικά και όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου πιάνω σημείο με καλή οπτική επαφή με το stage. Η ώρα είναι 9 και 13, τα φώτα χαμηλώνουν, οι session μουσικοί βγαίνουν στην σκηνή, τα φώτα χαμηλώνουν και άλλο, και εμφανίζεται το group! Πρώτα η Andy, μετά ο Martin και τελευταίος ο Dave. Χειροκροτήματα από κάτω... αλλά χλιαρά. Έχουμε γίνει βόρεια Ευρώπη. Σε λίγο για να δείξουμε θαυμασμό απλά θα ανασηκώνουμε ελαφρά το φρύδι. Και ας πρόσεχε ο καλλιτέχνης να το έβλεπε. Βρισκόμουν αρκετά μακριά από την σκηνή, το λέω μετά λύπης, γενικά όσοι ήταν της φθηνής κατηγορία εισιτηρίων ήταν ξενερωμένοι αρκετά με την απόσταση από τα παλλικάρια. Ο Dave ήταν ένα μικρό αγοράκι στο βάθος, έμοιαζε τόσο μακρυνός... αλλά μετά, άρχισε να τραγουδά.

Υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος που, ενώ οι DM έχουν 15 χρόνια να βγάλουν άλμπουμ πάνω από μέτριο, κάνουν mega περιοδείες - εργοστάσια κοπής χρήματος και που η "λάμψη" τους δεν έχει χαθεί.  Είναι ο Dave. Ο απίστευτος Dave. Ναι, το παίρνει όλο επάνω του. Όλο όμως. Ναι, τραγουδά με την ίδια καψούρα και τις μεγάλες παλιές κλασικές επιτυχίες, τραγούδια που θα μείνουν στην ιστορία της pop  αλλά που τα έχει τραγουδήσει 578975575 φορές και θα μπορούσε να τα βαριέται, όπως και τα τραγούδια από το νέο άλμπουμ που ναι μεν δεν τα βαριέται (πιθανώς) αλλά... μεταξύ μας... δεν είναι το ίδιο καλά όσο τα κλασίκια. Και όμως και στις δύο κατηγορίες ρεπερτορίου "μπαίνει" στο τραγούδι μέχρι το μεδούλι, το μεδούλι και το δικό του και του τραγουδιού. Tο ζει, το αφήνει να κυλήσει στις φλέβες του και να του υπαγορέψει λίκνισμα, χαμόγελο, παιγνίδι με τον κόσμο, κίνηση και πήγαινε - έλα στην σκηνή...

Το set list ήταν καλό. Διαμαρτυρήθηκαν κάποιοι, μεταξύ αυτών και μουσικά sites που θα έπρεπε να ξέρουν καλλίτερα, πως δεν ακούστηκαν πολλές επιτυχίες. Πάμε στα βασικά, λοιπόν: Η περιοδεία λέγεται Delta Machine Tour, όχι Greatest Hits Tour. Καγκούρια. Άμα θέλατε σουξέ να πηγαίνατε μάντγουόκ ρε. Και λίγα ήταν που έπαιξαν μόνο 5 από το αλμπούμ το τελευταίο! (ευτυχώς ανάμεσα σε αυτά το αγαπημένο μου Should Be Higher, με το καλύτερο ρεφραίν του άλμπουμ).

Φυσικά ο μεγάλος χαμός έγινε με Ητζόη Δη Σάηλε, Πέρσοναλ Τζήζου, και άκουσον άκουσον με το Τζαστ Κεντ Γκετ Ηνάφ. Το οποίο δεν περίμενα να το παίξουν. Είναι γραμμένο από τον Vince Clarke, που έφυγε από τους Depeche για να κάνει Yazzo και μετά Erasure, και ε γενικά δεν θέλουν να παίζουν αλλουνού κομμάτια. Απογοητεύτηκα που δεν έπαιξαν Ητσνο Γκούντ, και Ηνγιο Ρουμ. Τρελάθηκα που έπαιξαν Χάλο (το αργό ατμοσφερίκ ρεμίξ των Goldfrapp), το Χομ, και το Κουέστχιον Οβ Τάημ. Στο οποίο φάνηκε ότι ο Ντέηβ έχει, όσο αφοσιωμένος και να είναι, τους περιορισμούς της ηλικίας. Επειδή το ρεφρέν είναι πολύ "ψηλά" δεν το τραγούδησε ούτε μία φορά, και καλά μας έκανε "δικό σας" αλλά βέβαια κανείς δεν ήξερε τα λόγια και γενικά υπήρξε μία αμηχανία.... α επίσης, αυτό το απαίσιο το Πρέσηους τι το ήθελαν και το έπαιξαν;

Ο Dave μεταξύ μας πρέπει να ήταν λίγο μεθυσμενάκι... από τι; δεν ξέρω (γκουχ γκουχ), πάντως το υποψιάστηκα από το γεγονός ότι δεν έκανε καθόλου παιγνίδι στην τύπου πασαρέλα που είχαν φτάξει μπροστά στην σκηνή η οποία έβγαινε ανάμεσα στο πλήθος. Μία ή δύο φορές πρέπει να έκανε μερικά βήματα εκεί, πολύ προσεκτικά όμως, (ρε λες να ήταν κόκκαλο και να φοβόταν μην πέσει;) όλο το υπόλοιπο χτυπιόταν πάνω στην σκηνή.
Είπε και ο Martin μερικά τραγούδια, ντάξει, τι να κάνει ο κακομοίρης, ακόμα και αν ήταν 97780608 φορές καλλίτερος πάλι θα ήταν ωχριούσος μπροστά στον Ντέηβ (ναι, έπαθα πλάκα μαζί του το ομολογώ). Μάρτην, νο οφένς, αλλά είσαι συνθέτης όχι περφόρμερ. Θέγκ γιου.

Πόσο άκυρο ότι τα της ΕΡΤ έκαναν 35 και 40 ευρώ; βαράγανε μύγες στο official merchandise shop! Και καλά να πάθουν. Μα 40 ευρώ ένα μπλουζάκι; ένα μεροκάματο καλό για ένα φανελάκι; Άκυρο. Μέγκα Φέηλ.

Κλισέ σέντραλ τάημ: πάλι με εντυπωσίασε η θάλασσα από φωτισμένες οθόνες κινητών και camera που υπήρχε ανάμεσα σε μένα και την σκηνή. Ναι, είναι επίσημο. Μπήκαμε στην εποχή που η καταγραφή της εμπειρίας είναι πιο σημαντική από την βίωσή της. Και που το recording the event σου δίνει την ίδια χαρά όσο και το να το ζεις. (Not really, αλλά ok). Όσο για μένα ήμουν τυχερός. Προς στιγμή σκέφτηκα να κάνω λάηβ αναμετάδοση της συναυλίας στο τβήτα αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ δεν είχε σήμα η Βηντ και έτσι το κινητό έμεινε όλη την ώρα στην τσέπη. Και γι αυτό (πρόμπαμπλη) απόλαυσα την συναυλία. Σε ευχαριστώ Βηντ τόσο πολύ (για την ιστορία, ξαναείχα ίχνος σήματος όταν βγήκα από τον πολύ κόσμο, ώρα μετά... ωραία να μην έχεις να νοιάζεσαι για το τι γίνεται στο φουμπου σου για κάμποση ώρα).

Πολύ ωραία και τα projection videos που έπαιζαν στις γιγαντοοθόνες. Στο Πρέσηους ήταν σκυλάκια, πολλά σκυλάκια, στο Ηντζόη Δη Σάηλε γυμνές γυναίκες πάνω σε τζάμι (πολύ καλό), στο Χάλο μία μεσήλικη με τρίγωνο φωτοστέφανο, στο Τζαστ Κέντ Γκε Ηνάφ χρώματα χρώματα χρώματα χρώματα τύπου Άντη Γουόρχολ. Όταν δεν προβάλλονταν τα video βλέπαμε εικόνα από τον κόσμο, το γκρούπ και κυρίως (θένγκ γκόντ) το κωλαράκι του Ντέηβ και τις τσαχπινιές του.

Με γοήτευσε πολύ ο Ντέηβ. Το πονηρό του χαμόγελο. Οι αρρενωποθηλυκές κινήσεις των γοφών του. Οι παλάμες του πάνω στο στήθος του να πεταρίζουν. Οι στροφές με ανοιχτά τα χέρια. Τα τρεξίματά του. Λυγμ. Λυγμ. Ομολογώ. Το έχω ρηγκρέτη μεγάλο που δεν πήγα να τον δω μπροστά στην σκηνή. Την επόμενη φορά (κροσσ φήγκερς).

Ο κόσμος, πιο ετερόκλητος πεθαίνεις. Παππούδες - γιαγιάδες με εγγονάκια. Ρώσοι μαφιόζοι με πρώην χορεύτριες Μπαλσόη. Ντεθάδες. Γκοθούδες. Περισσότεροι Γκέη και από το gay parade. Ζευγαράκια χεράκι χεράκι. Χηψστερόνια. Αρκούδες. Ταξιτζήδες που είχαν χορέψει το στρέηντζλοβ στην Ερέτρια σε ντίσκο το 89. Και πολλοί πολλοί πολλοί άπλυτοι. Γιατί ρε παιδιά, 60 λεπτά έχει ένα Καραβάκι και κρατά ένα μήνα...

Αφού κάνανε το γνωστό λιγδοτάμπαρο κόλπο με το ενκόρ (στην μιάμιση ώρα μας είπαν καληνύχτα και καλά, και μετά εμείς περιμέναμε αμίλητοι να κάνουν το και καλά αυθόρμητο ενκόρ - έλεος μέχρι και η Αλεξίου το έκανε το κολπάκι το τελευταίο τμήμα της συναυλίας να το χώνει μετά από ψευτοαποχαιρετισμό) μας είπαν ακόμα 5 τραγούδια. Σύνολο 2 ώρες. 23 κομμάτια. Τελευταίο το Νεβα Λετ μη Ντάου Εγκεήν. Θα ήθελα άλλα 15. Και να είμαι κοντά κοντά κοντά στην σκηνή. σνιφ.

 Έμειναν τα φώτα σβηστά για κανένα πεντάλεπτο - για να μην ξεχυθούμε και πλημμυρίσουμε το σύμπαν για όση ώρα χρειάστηκε να φύγει το γκρουπ από τη Μαλακάσα υποθέτω - και ύστερα... the end! Πέρασα τη σχετική προσφυγιά μέχρι να φτάσω στο αυτοκίνητο και από εκεί στο σπίτι, μπράβο στην τροχαία Μαλακάσας που σου απαγόρευε να πας από το δρόμο που επιστρέφει Αθήνα χωρίς διόδια, τι τέλειο κόλπο να βοηθάς το κράτος στην δύσκολη στιγμή, να ανεβάζεις τα έσοδά του.

Μου άρεσε που πήγα. Μου άρεσε που έφτασα νωρίς, γιατί έμαθα ότι κάποιοι που ξεκίνησαν λογικές ώρες κατάφεραν να μπουν πολύ μετά που είχε αρχίσει η συναυλία. Θα μου άρεσε να ξανάρθουν αλλά να γίνει αλλού το event. Και να έχω φροντίσει να πάρω το εισιτήριο που θα με βάλει πρώτο τραπέζι πίστα. Προς το παρόν, πάω να ξανακούσω το Violator όσο θα τρώω φασολάκια Σαββατιάτικου μαγειρέματος. Το πιο σπουδαίο και πραγματικά αξεπέραστο άλμπουμ τους - που και μόνο το γεγονός ότι επιβιώνουν ακόμα παρά την σκιά και την επίδρασή του δείχνει πόσο μη-τυχαίο γκρουπ είναι.