Όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια

Το 2000, η Χαρούλα Αλεξίου είχε υποχρέωση ενός ακόμα δίσκου με την εταιρία της. Επειδή όμως ήθελε να κάνει το μεγάλο βήμα, να γίνει η ίδια κυρία στην καριέρα της, προκειμένου να εκπληρώσει την υποχρέωσή της στην εταιρία, χωρίς όμως να δώσει και πολλή ενέργεια, έβγαλε ένα άλμπουμ με διασκευές με τον τίτλο "Ψίθυροι". Το άλμπουμ δεν ήταν κακό, καθόλου κακό, είχε όμως ένα προβληματάκι - με τις κατατονικές εκτελέσεις παλιών τραγουδιών, ήταν κάπως παράταιρο για την εποχή που βγήκε (σου θυμίζω, το 2000 πηγαίναμε ως χώρα από την μία νομισματική ενοποίηση στην άλλη, είχαμε μπροστά μας Ολυμπιακούς, ανάπτυξη, εκσυγχρονισμό, μη χέσω...). Ωστόσο την δουλειά του την έκανε ως μία πολύ καλή λύση για τον καλλιτέχνη: δεν δίνεις τα ωραία σου τραγουδάκια να τα εκμεταλλευτεί ο καπιταλίστας, τα κρατάς για να τα βγάλεις όταν φκιάξεις την δική σου εταιρία.

Στην χτεσινή συναυλία των Pet Shop Boys (συνοπτικά: η καλύτερη που έχουν κάνει στην Ελλάδα - και τις έχω δει όλες) σκεφτόμουν πόσο όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια έρχεται η λύση και η άνοδος. Οι Pet είχαν ακόμα μία υποχρέωση για άλμπουμ με την Parlophone. Έβγαλαν το Elysium που δεν ήταν κακό άλμπουμ... αλλά δεν ήταν και καλό. Δεν λέω ότι δεν ήταν δικό τους, δεν λέω ότι δεν ήθελαν να πάει καλά... αλλά όταν είδαν ότι δεν ανταποκρινόταν ο κόσμος στο "μεσήλικο όραμά τους" προχώρησαν στην υλοποίηση του σχεδίου που είχαν, προφανώς, καταστρώσει. Άφησαν την εταιρία τους, έφκιαξαν ένα άλμπουμ απολύτως σύμφωνο με την ντάνς, ποπ, ηλεκτρονική και μπλιμπλικέ εικόνα που έχει ο πολύς κόσμος γι αυτούς (προσοχή, ο κόσμος, όχι οι οπαδοί τους) και ξεκίνησαν μία περιοδεία για να το προωθήσουν 3 μήνες πριν το δισκάκι βγει... διότι ήταν αποφασισμένοι το νέο κεφάλαιο να πάει καλά!

Για το αν και πόσο καλό είναι το νέο άλμπουμ μπορείς να τα διαβάσεις στο προηγούμενο ποστ (ναι, ναι, είναι γεμάτο ενέργεια, μπλιμπλίκια και καλοκαίρι...). Εδώ θα σου πω για την συναυλία τη χτεσινή η οποία ήταν... ακόμα καλύτερη από το άλμπουμ!

Πήγα πολύ νωρίς στην Πλατεία Νερού - ήθελα να είμαι μπροστά στην σκηνή, δεν θα την ξαναπάταγα όπως την πάτησα στους Depeche Mode. Ήμασταν περίπου 8 σκληροπυρηνικοί όταν έφτασα, γενικά θα μπορούσα να είχα πάει αρκετά αργότερα (έως πολύ), απ ότι κατάλαβα δεν είχε και τόσο πολύ κόσμο το Eject, αργότερα το βράδυ μου είπαν φίλοι πως ήταν χαλαρά στην γαλαρία (η οποία ήταν ύποπτα κοντά στην σκηνή, το σώμα του πολύ κόσμου δεν έφτανε πολύ πίσω).

Τα καμάρια μου βγήκαν στην σκηνή με μεγάλη καθυστέρηση, στις 23:20 περίπου. Λίγο πριν εμφανιστούν μπροστά στην σκηνή υπήρχε ένα διάφανο σεντόνι πάνω στο οποίο προβαλόταν αυτό:

Ύστερα "αυτό" έσβησε και οι δυό τους εμφανίστηκαν με το εισαγωγικό τραγούδι του νέου άλμπουμ, το Axis που είναι ότι πρέπει να σε βάλει σε μουντ "οκ, τώρα ξεπατώνομαι". Φορούσαν κάτι απίστευτα αχινέ σακάκια και μυτερά καπέλα (δες την πάνω πάνω φωτό) και ο ήχος ήταν τέλειος. Προσοχή, η αυλαία δεν είχε σηκωθεί, ήταν κάτω, απλά τους έβλεπες πίσω από την αραχνούφαντη κουνουπιέρα. Έτσι είπαν 2 τραγούδια... και ύστερα η αυλαία έπεσε με μία απότομη κίνηση και τους είδαμε πια κανονικά και αρχίσαν τα ουρλιαχτά.

Όπως είπα, ήμουν ακριβώς μπροστά και κέντρο στην σκηνή, πάνω στο κάγκελο που μας χώριζε απο το no man's land, ύστερα από το οποίο ήταν η σκηνή. Σε όλη την διάρκεια του set list, κάτι λιγότερο από 2 ώρες, δεν λικνίστηκα πάνω από 34 δευτερόλεπτα, δεν τραγούδησα περισσότερους από 5 στίχους, δεν σήκωσα τα χέρια πάνω από 5 φορές... ήμουν τόσο γοητευμένος και μαγεμένος και εντυπωσιασμένος και συγκινημένος και αφοσιωμένος και ανήσυχος μην χάσω έστω και μία στιγμή που δεν ήθελα παρά να μεταμορφωθώ σε δύο ακίνητα πελώρια μάτια και δύο ακίνητα πελώρια (καθαρά) αυτιά και να βλέπω και να ακούω. Δεν υπήρχε ενέργεια για χορό, δεν υπήρχε ενέργεια για τραγούδι, δεν υπήρχε ενέργεια παρά μόνο για αντίληψη και πρόσληψη και όσο πιο έντονη βίωση είναι δυνατόν.

Αυτό είναι και η ευγνωμοσύνη που έχω στα παιδιά. Με έκαναν πάλι 4χρονο παιδάκι, που βλέπει τον κόσμο γύρω του για πρώτη φορά και είναι έκπληκτο και μαγεμένο. Το χρειαζόμουν πολύ αυτό, ζω μέσα στον κυνισμό τελευταία, κυλά μέσα στις φλέβες μου, κάνει θρόμβους και δίνες στο αίμα μου... και όμως χτες βρέθηκα χαρούμενος, ικανοποιημένος και κυρίως χωρίς την Αγωνία.

Τα τεχνικά της συναυλίας:
Φωτισμοί: εξαιρετικοί, παρασυρτικοί, πλούσιοι και ηλεκτρονικοί όσο γίνεται. Το παιχνίδι με τις αυλαίες (ναι, ήταν δύο, αργότερα ανέβηκε άλλη μία στο μέσο της σκηνής) στις οποίες γίνονταν προβολή πολύ ωραίων video, με τα λέηζερ, με τα σκοτεινιάσματα και τις ξαφνικές εκρήξεις φωτός μας έστειλε σε ένα πολύχρωμο και φωσφορίζον ποπ ελεντρόνηκ διάστημα, σαν να κολυμπάς σε λίμνη από ενεργειακά ποτά. 
Χορευτές: τα χορευτικά των δύο κοριτσιών, που ήταν μέσα στον ενθουσιασμό, δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που ήταν απίστευτα καλοφτιαγμένο ήταν τα ντυσίματά τους, οι μεταμφιέσεις τους. Φόρεσαν μεταξύ άλλων κεφάλια Μινώταυρου, πορτοκαλί στρογγυλά σφουγγάρια, μυτερά καπέλα, διάφανα κινέζικα αμπαζούρ, διαστημικές κουβαρίστρες από αλουμινόχαρτο... (όχι ταυτόχρονα).
Neil: Ντάξει, ομολογώ ότι δεν έχει το live χάρισμα του Dave Gahan των Depeche Mode... αλλά αυτό το συγκρατημένο "πρόσεχε όπως χορεύεις μην πεταχτεί ίδρως και κάματος και με πάρει καμμιά σταγόνα γιατί θα φρικάρω" είναι γοητευτικό. Κάνει την ίδια πάντα κίνηση όταν ενθουσιάζεται "ανοίγω χέρια στο ύψος της κοιλιάς και σας υποδέχομαι για τσάι στο σαλόνι μου", και όταν ενθουσιάζεται πολύ κάνει έναν κύκλο στην σκηνή. Περπατώντας. Αργά. Φλεγματικά. Καμμία εξαλλοσύνη δηλαδή - ΟΜΩΣ επειδή είναι ακριβώς σαν χαρακτήρας αυτό που δείχνει, μας πείθει, γίνεται αποδεκτός απολύτως, χωρίς να μας στερεί κάτι που ούτως ή άλλως δεν το έχει, άρα δεν το αποζητάμε... Η φωνή του, σίγουρη, ήρεμα δυνατή έχει αυτό το Εγγλέζικο εκφραστικό πληγωμένο που γίνεται καστράτο πότε πότε... αγαπώ. (ερμ να σου πω κάτι που δεν ξέρεις κάποια στιγμή χεχε)

Chris: Ελάχιστη συμμετοχή - αν εξαιρέσεις ότι γράφει τις υπέροχες μουσικές χεχε - μόνο ρούχα άλλαζε και σήκωσε 3 φορές το χέρι να χαιρετήσει, φεύγοντας. Κατά τα άλλα ήταν χωμένος πίσω από το συνθεσάηζερ του και (υποθέτω) πάταγε κουμπιά και γεννούσε μπλιμπλίκια. Πιο μίνιμαλ συμμετοχή πεθαίνεις (κυριολεκτικά - μόνο αν ήταν νεκρός, φτου φτού σκόρδα). Αλλά, αυτά έχει το στιλ. Θέλει θυσίες. Εδώ το συνθεσάηζερ φωτογραφημένο νωρίς το μεσημέρι:

Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, όταν είπαν το Love etc, έτσι:

τάχα μου ξαπλωμένοι σε όρθια κρεβάτια, εντελώς ακίνητοι, εγλωβισμένοι από βαμβακερά λευκά Πειραϊκή Πατραϊκή... μόνο που πάνω στα σεντόνια, ω τι υπέροχη ιδέα, τι πανέξυπνο παιγνίδι, γινόταν προβολή σώματος χορευτή που έκανε κινήσεις και φούρλες. Μεγαλείο, να το δει ο εθνικός μας τελετάρχης - χορογράφος 4 παραστάσεις θα ξεσηκώσει. μη σου πω και 5.

Γενικά κάθε συναυλία Pet Shop Boys αυτό που δεν έχει σε "τρελοενέργεια καλλιτεχνών και παρασυρτικό χάρισμα" το αναπληρώνει και με το σούπερ παραπάνω χάρη στο εξαιρετικό στήσιμο, την σκηνογραφία, τους φωτισμούς, τις χορογραφίες, τα αντικείμενα και βέβαια τον συνδυασμό και το αρμόνιασμά τους. Η σκηνοθεσία ήταν αριστουργηματική. Εστέτ, γεμάτη ιδέες μικρές και μεγάλες που σε άφηναν άφωνο, αλλά και ενέργεια και πολλά υπονοούμενα. Επίσης, είχε πολλά στοιχεία από την "μυθολογία Pet Shop Boys" και την εικαστική τους ταυτότητα που πρέπει να είσαι φαν να τα αντιληφθείς. Και με αυτή την έννοια λειτούργησε λίγο σαν "αναδρομή της καριέρας τους".  Ωστόσο και να μην το έπιανες αυτό το επίπεδο, δεν έχανες από την μαγεία...

Έχω δει όλες τις συναυλίες των αγοριών στην Ελλάδα.  Η χτεσινή ήταν η καλλίτερη. Για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και διότι έπαιξαν ποπ ύμνο I am not Scared, και μεγάλες επιτυχίες τους Domino Dancing και Always On My Mind και φυσικά Ητσα Σην και Γουέστ Εντ Γκέρλζ και άλλα (άρα ικανοποιήθηκε και το λιγότερο φανατικό κοινό τους, άρα έγινε ένα ψιλοχαμός ενθουσιασμού που ανέβασε πολύ την ενέργεια της βραδιάς). Επίσης σκέφτομαι και το άλλο - ότι ίσως τα παλληκάρια επειδή πρέπει να πάει καλά αυτό το άλμπουμ και αυτή η περιοδεία το είδαν πιο ζεστά, πιο ενθουσιασμένα και γι αυτό έκαναν μία σειρά από καλές επιλογές που τις στήριξαν με πάθος.

Ο κόσμος ήταν πολύ γκομενοθύελλα, καταρχήν, (τι στο καλό, με casting σέξυνες τα πουλούσαν το εισιτήρια;) και πολύ ενθουσιασμένος κατά δεύτερο. Μία δύο φορές που βγήκα από την ηλεκτρονική μου νιρβάνα και γύρισα να κοιτάξω πίσω είδα υψωμένα χέρια να κινούνται στο ρυθμό, χαμογελαστά γέλια, όξω φωνή τραγούδι... εννοείται έπαιζε πολύ μούσι στα αγόρια και πολύ φόρεμα στα κορίτσια. α, να 'μαι και εγώ με το μπλουζάκι μου:

Στις συναυλίες σκέφτομαι πολύ. Το ίδιο και χτες. Πώς εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς τρέχουμε στους Pet Shop Boys. Πώς, από την άλλη, μιά ζωή την έχομε και αν δεν την γλεντήσομε... Πώς περνώ μία από τις πιο δύσκολες και ανησυχητικές φάσεις της ζωής μου, πώς έχω καθημερινό άγχος για τα πάντα και παρόλα ένας δύο από τους φίλους που με είδαν χτες μου είπαν "σε βλέπω καλύτερα από ποτέ". Πώς όταν είσαι αυτό που είσαι, και δουλεύεις και ψάχνεσαι και αναζητάς, έχεις ενέργεια να γράφεις ωραία άλμπουμ και να κάνεις σούπερ ξεσηκωτικές συναυλίες ακόμα και στα 60 σου και όταν όλοι σε έχουν ξεγραμμένο. Πώς όταν σφίγγουν τα ποπ κωλαράκια, αν είσαι λίγος τυχερός και σε βοηθά και το περιβάλλον μπορείς να ανατρέψεις την κατάσταση και να κερδίσεις την πίστα... (αχ και να μας βοηθούσε, λίγο έστω, το περιβάλλον...)

Θα βγει κάτι από όλη αυτήν την αποσπασματική σκέψη; Δεν ξέρω αλήθεια. Δεν χρειάζεται κιόλας. Δεν είναι πάντα απαραίτητη η πράξη για να δικαιωθεί η σκέψη. Προς το παρόν απολαμβάνω την αίσθηση πάνω στο δέρμα μου από την αξέχαστη χτεσινή βραδιά και την υπερηφάνια το αγαπημένο μου group να έχει γίνει talk of the town σήμερα, για όλους τους σωστούς λόγους. 

Πολλές από τις φωτογραφίες του ποστ είναι από εδώ. :-)