Αγίου Νικολάου

Μέναμε ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα στο κρεβάτι, κ όταν ηρεμούσαν οι ανάσες μας, μου έλεγε ιστορίες για το σπίτι του. Η αποθέωση των στερεότυπων.

Ο πατέρας του ναυτικός, η μάνα του μοδίστρα. Αδέλφια οικοδόμοι. Αυτός ο μικρότερος, πολλά χρόνια διαφορα από τους άλλους, ο πιο αγαπημένος τους. Το πρώτο ευκατάστατο μέλος της οικογένειας, ούτε να δουλέψει χρειάστηκε, ούτε τίποτε να στερηθεί. Ο πρώτος της πρώτης πλούσιας γενιάς της φαμίλιας του.

Εγώ εντυπωσιαζόμουν πολύ. Κ επειδή, παρότι ήταν πολύ χαϊδεμένος δεν ήταν καθόλου κακομαθημένος, κ επειδή ο λαιμός του μύριζε την πιο καυλωτική ανθρωπίλα που έχω μυρίσει ποτέ... Συναντιόμασταν σπάνια, αυτός είχε πολλά διαβάσματα για τη σχολή, εγώ τραβιόμουν με την επιβίωση κ τα μεροκάματα στα μπαρ, άλλα ήμασταν νέοι, δεκαεννιά, είκοσι, κ πιάναμε το νήμα αμέσως μόλις συναντιόμασταν πάλι, και ας είχαν περάσει μήνες.

Γύρω μας η Αθήνα (και η γενιά μας) ετοιμάζονταν για τις χειραφετήσεις κ τις προόδους που τώρα, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, αποκαλύπτονται ως σκλαβιές κ ως βαρύδια.

Εγώ για μένα δεν του έλεγα τίποτε, όταν ξελαχανιάζαμε. Τι να πω; Για τη μάνα την μπουζουξού; Για τον άγνωστο πατέρα; Για κάτι θλίψεις ανεξήγητες που δε με αφήναν να σηκωθώ από το κρεβάτι, είκοσι χρονών άντρα. Για τα άδεια σπίτια κ τις μοναχικές βόλτες; Ή που προσπαθούσα να παρηγορηθώ με πράγματα που με πληγώνανε πιο πολύ;

Σταμάτησα να του απαντάω στα τηλέφωνα. Εξαφανίστηκα. ...αργότερα, κατάλαβα: Φοβόμουν πως κείνος δε θα μπορούσε να σηκώσει την μιζέρια μου, αλλά τελικά εγώ δε μπορούσα να σηκώσω την ευτυχία του.

Νίκο τον έλεγαν. Τον είδα πριν μερικά χρόνια στην Γλυφάδα, μιλούσε στο τηλέφωνο κ γελούσε. Ο λαιμός του μοσχοβολούσε, η μυρωδιά μου έσπασε τη μύτη, και ας ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τη μύτη μου έσπασε. Κ την καρδιά.