λουκ μαμ, έκανα βίντεο για τα μαθήματα!

Πληροφορίες για το Εργαστήριο του Λεξικοπολείου



και εδώ τα πρακτικά http://www.lexikopoleio.com/el/seminars

Μην ακούς τους γέρους που «ξέρουν»!

Μην ακούς τους γέρους

Έχουν θλίψη και απελπισία στην καρδιά. Έχουν ένα μαύρο πέπλο οργής μπροστά στα μάτια, που τους τυφλώνει. Χάσανε τα φράγκα και τις ανέσεις με τις οποίες ζήσανε 3 "χρυσές" (τσίγκινες, στην πραγματικότητα...) δεκαετίες - και τώρα, που ξέρουν ότι δεν υπάρχει χρόνος να ξαναζήσουν την επόμενη χρυσή εποχή (η οποία έρχεται, είναι ο κύκλος της ζωής έτσι) προσπαθούν να σε πείσουν... ότι, επειδή είναι κοντά στο τέλος εκείνοι, τελειώνει και η Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να φοβούνται τον χρόνο που περνά, αλλά η σκέψη τους είναι προϊόν μιας εποχής που δαιμονοποίησε την υπέροχη φθορά της ζωής.

...Εμείς δεν είμαστε έτσι. Εμείς αγαπάμε την...(συνέχεια εδώ)

Προσωπική και άλλες ιστορίες

Μία πέτρα, την σήκωσε από το χώμα ο Όμηρος κ την έριξε πέρα για να μην τον ενοχλεί, να καθήσει να τραγουδήσει.
Μία πέτρα, την πέταξε ο Σωκράτης σε ένα αδέσποτο σκυλί που του γαύγιζε καθώς τριγυρνούσε στην όχθη του Ιλισσού.
Μία πέτρα, την πήραν οι Ρωμαίοι στην αιώνια πόλη κ την έκαναν βήμα για να ρητορεύουν οι Συγκλητικοί.
Μία πέτρα, διέταξε να την γκρεμίσουν κ να την κάψουν ένας εκατόνταρχος του Θεοδόσιου του Μεγάλου.
Μία πέτρα, από κολώνα δωρική, έγινε τοίχος εκκλησίας πάνω στην Ακρόπολη.
Μία πέτρα, την είχε για προσκέφαλο ένας μουσουλμάνος βοσκός γεννημένος εκεί που τώρα υπάρχει ένα τσιμεντένιο κ γυάλινο μουσείο.
Μία πέτρα, πέτυχε στο μέτωπο, και το μάτωσε, ένα προσφυγάκι από την Κρήνη της Μικρασίας.
Μία πέτρα, την κλώτσησε, μέσα σε έναν ομαδικό τάφο εκτελεσμένων, ένας Γερμανός, συντετριμμένος από το αίμα, στρατιώτης.
Μια πέτρα, έκρυβε έναν δεξιό Έλληνα που πυροβολούσε αριστερούς Έλληνες κ έναν αριστερό που πυροβολούσε δεξιούς.
Μία πέτρα, ήταν κομμάτι από την δεξιά κολώνα της πύλης του Πολυτεχνείου.
Μια πέτρα μου την έδωσε να παίζω η μάνα μου, νέα, χαμογελαστή, χαρούμενη, ένα μεσημέρι που ήμασταν στη θάλασσα. (Ήμουν μωρό, γελούσα κ, λίγα καλοκαίρια μετά, το μεσημέρι που εκείνη έγινε ένα με το χώμα, θυμόμουν την πέτρα - παιχνίδι.)
Μία πέτρα την χρησιμοποίησα σαν κιμωλία για να χαράξω πάνω σε ένα βράχο "σε αγαπάω, από πάντα, για πάντα".
Μια πέτρα έγινε η καρδιά μου όταν σε πρόδωσα κ με πρόδωσες.
Μία πέτρα τσάκισε την βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου που δεν ξανάνοιξε ποτέ, σε μια άγρια διαδήλωση.
Μια πέτρα κρατά την βρώμικη κουβέρτα ενός άστεγου της Αθήνας, να μην την παρασύρει ο κρύος, χειμωνιάτικος άνεμος.

...τόσες πέτρες, τόσο βάρος, πάνω στα στήθη μας, μέσα στα στόματά μας.
Να τις σηκώσει κάτι, να μπορέσουμε επιτέλους να αναπνεύσουμε. Να μιλήσουμε.

Ιστορίες της γειτονιάς

Μόνο για 4 χρόνια ηχογράφησε τραγούδια σε δίσκους. Από το 1964 έως το 1968. Και όμως, κάποια από αυτά υπήρξαν, και είναι ακόμα, από τις πιο πολυτραγουδισμένες επιτυχίες του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Συνεργάστηκε με τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Ζαμπέτα, και όλους τους μεγάλους ερμηνευτές. Έπαιξε ως γκεστ σε δεκάδες ταινίες - γιατί εκτός από ανεπανάληπτη φωνή είχε και ανεπανάληπτη Ελληνική ομορφιά. Γέμιζε μόνος του το μαγαζί όπου εμφανιζόταν, όταν ο Καζαντζίδης ο ίδιος, μαζί με μερικούς ακόμα ερμηνευτές, την ίδια σεζόν τραγουδούσαν σε μισοάδεια αίθουσα. 

Κ ύστερα... το 1968, στα 28 του, χωρίς να δώσει εξήγηση, απεσύρθη από το τραγούδι. Οι εμφανίσεις κ οι ηχογραφήσεις σταμάτησαν. Γιατί; Πως; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Το ήντερνετ μας μπερδεύει. Φαίνεται πως αφοσιώθηκε στην οικογένειά του. Αλλά το 1979 χώρισε. Το 1986 αγόρασε ένα ταξί κ εργαζόταν ως οδηγός. Τότε άρχισε πάλι κ τις σποραδικές εμφανίσεις. Αλλά το τρένο της επιτυχίας είχε χαθεί. Το τραγούδι είχε αλλάξει, αυτός είχε μεγαλώσει, το κύκλωμα τον είχε ξεχάσει. Λίγο μετά παντρεύτηκε την νεανική του αγάπη.
Μετά, έφυγε από την Αθήνα. Πήγε στην Χαλκίδα, την ιδιαίτερη πατρίδα του. Πέθανε από καρκίνο στα 69 του, το 2009. 

Προχτές έκανα περίπατο κοντά στο σπίτι μου. 5 χρόνια βρίσκομαι σε αυτή την γειτονιά. Λίγα βήματα από την πολυκατοικία μου, σήκωσα πρώτη φορά το κεφάλι ψηλά. Και είδα την φθαρμένη πινακίδα μιας υπόγειας κλειστής ταβέρνας. Που, ρώτησα κ έμαθα, λειτουργούσε έως περίπου το 1985 - 1988. Με πρώτο όνομα τον "ξεπεσμένο" από επιλογή, λόγω δικής του απόφασης, (φήμες λένε εξ´ αιτίας μιας συζύγου που ζήλευε πολύ) Πάνο Τζανετή.

Ο Πάνος. Ο σπάνιας ομορφιάς. Ο χαρισματικός τραγουδιστής των "´Ηρθα και απόψε στα σκαλοπάτια σου", "Τι σου έκανα και με εγκατέλειψες", "Βοριάς είναι η αγάπη σου", "Πέρα από τη θάλασσα", και του κλασικού ύμνου "Δεν έχει δρόμο να διαβώ".
Αυτός ο θρυλικός άνθρωπος τραγουδούσε για χρόνια στην γειτονιά μου. Σε μια υπόγεια ταβέρνα. Πρώτο όνομα.
Η πόλη είναι γεμάτη ιστορίες, αναπνοές ανθρώπων. Μερικές από αυτές τις αναπνοές, περνούσαν από ένα λαρύγγι που θα μείνει στην ιστορία. Και ας πήρε μια λάθος απόφαση.

Γράφεις; Γράψε περισσότερο και καλλίτερα!

Tώρα που τέλειωσαν οι εκλογές μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας (αλλά και καμιά δουλειά επίσης).
Η Ομάδα Συγγραφής Πεζογραφίας του British Council Greece συνεχίζει να δέχεται αιτήσεις.

Τι κάνουμε εκεί; Μαζευόμαστε κάθε δύο βδομάδες, τις Τετάρτες, και διαβάζουμε διηγήματα/κείμενα που έχουμε γράψει, πάνω σε κοινή για όλους αφορμή. Ύστερα μοιραζόμαστε τις εντυπώσεις μας για αυτό που ακούσαμε. Η διαδικασία είναι γόνιμη και παραγωγική, γιατί εκθέτουμε τους εαυτούς μας, ωθούμαστε να ολοκληρώσουμε πράγματα, να κάνουμε δουλειά και εξοικειωνόμαστε με την πραγματικότητα της τέχνης ως έργο. 

Έβρη νάου εν δεν έχουμε καλεσμένους που μας μιλούν για την δημιουργική τους διαδικασία. Φέτος η λίστα των καλεσμένων είναι υπέροχη. Μία φορά το μήνα θα έχουμε την χαρά να ακούσουμε συγγραφείς/στιχουργούς/ανθρώπους από τον χώρο του βιβλίου, να εμπνευστούμε, να ρωτήσουμε, να εσωτερικεύσουμε την παρουσία σημαντικών δημιουργών.
Οι φετεινοί που έχουν επιβεβαιώσει είναι (κράτα την ανάσα σου, η σειρά είναι αλφαβητική, εκεί φτάσαμε χεχε). 
Θεόδωρος Γρηγοριάδης - συγγραφέας
Λαμπρινή Κουζέλη - βιβλιοκριτικός
Τίνα Μανδηλαρά - δημοσιογράφος - βιβλιοκριτικός
Αφροδίτη Μάνου - ερμηνεύτρια - στιχουργός
Γρηγόρης Μπέκος - δημοσιογράφος - βιβλιοκριτικός
Γιώργος Παυριανός στιχουργός - αρθρογράφος
Δημήτρης Στεφανάκης συγγραφέας
Κωνσταντίνος Τζαμιώτης συγγραφέας)
Στο Link εδώ οι πρακτικές λεπτομέρειες. 
Συντονιστής ο γιόρζ τρούλη Προβ που φέτος έμαθε ειδική τεχνική να κάνει τσιμπιές σε όσους δεν γράφουν, οι οποίες δεν αφήνουν μελανιές και σημάδια στο κορμάκι του συμμετέχοντα - άρα δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για συντονιστικό μπουληνγκ. Δεν έχει αποδείξεις και αποχρώσες ενδείξεις. 

20 λόγοι που είμαι υπερχαρούμενος που είμαι Ελληνάκι

1. Η ελληνική κοινωνία πέρασε κρίση επιπέδου εμπόλεμης περιόδου, και όμως δεν σφαζόμαστε στους δρόμους, δεν κάνουμε κρυστάλλινες νύχτες, δεν ξεκινάμε παγκόσμιους πολέμους.

2. Η οικογένεια ακόμα λειτουργεί με τον ελληνικό γαλαντόμο τρόπο. Με 30% ανεργία, έχουμε μικρότερη αναλογία αστέγων από χώρες με πρωτοφανή ανάπτυξη και πρόοδο.

3. Παρά την σκατοκατάσταση, από τα σκατά δεν ανθίζει το μίσος, όπως συμβαίνει σε χώρες θεωρητικά πιο σταθεροποιημένες και πολιτισμένες. Όλα δείχουν πως η Σκατένια Σκοτεινιά θα πάρει το ίδιο ποσοστό με αυτό που πήρε στις προηγούμενες εκλογές, ή και μικρότερο!

4. Παρά την αστάθεια, την ανησυχία για το αύριο, τον αγώνα επιβίωσης οι εθελοντικές οργανώσεις διώχνουν κόσμο που θέλει να βοηθήσει με το υστέρημα του χρόνου/των υλικών αγαθών του.

5. Παραμένουμε αξιαγάπητοι κατά γενική ομολογία!  Φέτος ήρθαν να ζήσουν λίγες έστω μέρες στο φως και την φύση μας περισσότεροι από ποτέ άλλοτε. Και η συντριπτική τους πλειοψηφεία επέστρεψαν στα σπίτια τους ακόμη πιο μαγεμένοι (γκρηκ καμάκι, θένκ γιου!!!)

6. Έχουμε ακόμα πληθώρα από νέους συγγραφείς, νέους τραγουδιστές, νέες ιδέες, νέα βιβλία, νέους ηθοποιούς, νέους σχεδιαστές. Είναι αιθεροβαμώνικο να μην έχεις μερικάματο σταθερό και να θες να καλλιτεχνήσεις; Φυσικά! Αλλά και ο Θερβάντες και ο Βαν Γκοχ πεινούσαν πότε πότε...

7. Η φτωχή ελληνική τάξη ζει καλλίτερη από την μέση τάξη πολλών άλλων κοινωνιών!

8. 5 χρόνια κρίσης, φύγαμε πια για τα καλά από τις χαζομάρες τύπου «φιρμάτο πανταλόνη», «καλή μάρκα γυαλιών», «ακριβό παπούτσι» και τίποτε δεν έχει αλλάξει στις παρέες και τα γκετ τουγκέδα μας. Και τα τουόναζ μπέτα μας.

9. Είμαστε διακριτικοί. Ουσιαστικά και βιωμένα. Όταν δούμε τον δυσκολεμένο θα πούμε «πάμε για καφέ κερνάω εγώ γιατί κλείνω δύο χρόνια με μηζανπλή». Θα πούμε «έλα να φας σπίτι, έφκιαξα πρώτη φορά μακαρόνη με κιμά και θέλω να μου πεις αν το έκαμα καλό». Θα πούμε «Θυμάσαι που το 1974 μου είχες δανείσει 10 ευρώ; ε πάρτα πίσω». Βοηθάμε όμορφα.

10. Οι μισοί φίλοι μου πήγανε για μπανάκια στα εξοχικά φίλων και γνωστών φέτος. Μεγαλοψυχία και χουβαρντιλίκι χελλ γιέα

11. Είμαστε μάγκες και δεν καταστρέφουμε ζωές παραστρατημένων. Πολιτικοί που πιάνονται να κλέβουν, μικρομεσαιοεγκληματίες, λαμογίοφλωροι τιμωρούνται και μετά έχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν την ζωή τους (κάποιοι δυστυχώς από αυτούς επιστρέφουν στην λαμογιά αλλά ακόμα και το θετικότερο πράγμα έχει τα αρνητικά του...)

12. Όταν δούμε άνεργο να μας φέρνει στο σπίτι, που τον έχουμε καλέσει, δώρο/κρασί/ τρώει μπάτσα που είναι όλη δική του και του απαγορέυουμε να ξαναφέρει τίποτε.

13. Ακόμα, 6 χρόνια μετά, δεν πετάμε ανθρώπους στον δρόμο από τα σπίτια τους.

14. Δεν θεωρούμε όποιον έχει αντίθετη πολιτική άποψη από εμάς «πορωμένο», ή ότι έχει «ταξικό μίσος» ή ότι κυλιέται στον «βούρκο». Δεν στιγματίζουμε όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας.

15. Μας συγκινούν σκοτεινές ιστορίες μικρής κλίμακας, η σχιζοφρένεια, η φτώχεια, το έγκλημα... μας φέρνουν δάκρυα δεν τις θεωρούμε δείγματα αποτυχίας, αλλά ατυχίας «από τους Θεούς». Χαζό ίσως... αλλά τρυφερό!

16. Είμαστε ουσιαστικά ισορροπημένη κοινωνία. Στην Ελλάδα, αυτήν την τόσο οπισθοδρομική χώρα, υπήρξε ένας Βαγγέλης Γιακουμάκης, όχι ένας τον μήνα. Και σε αυτό το τραγικό γεγονός αντέδρασε σύσσωμη η κοινωνία – ουσιαστικά και επιδραστικά. Δεν έχουμε μαζικές δολοφονίες, δεν έχουμε σιωπές των αμνών και σέβεν, δεν έχουμε ανθρωποφαγίες.

17. Έχουμε ανεκτικότητα παρά την έλλειψη θεσμοθέτησης. Το να φανερώσει ή να κρύψει κάποιος την σεξουαλική του ταυτότητα είναι εν πολλοίς θέμα δικής του/της επιλογής και όχι απαραίτητο για να επιβιώσει. Επίσης δεν έχουμε κύμα hate crimes. Ενώ προσωπικότητες όπως η Πάολα Ρεβενιώτη έχουν μερίδιο φωνής τόσο ισχυρό που αγγίζει τα όρια του mainstream.

18. Έχουμε ξεφορτωθεί μόδες όπως τζανκ φουντ και ποτέ μα ποτέ δεν τσιμπήσαμε με τα επεξεργασμένα φαγητά. Τρώμε σε γενικές γραμμές τρόφιμα όπως τα δίνει η θάλασσα, η γη, το δέντρο, (τομάτα, ψάρι, τυρί, πατροπαράδοτο φουντούνι).

19. Αγαπάμε και στηρίζουμε την Έψα, το Σκλαβενίτη, την Μόνικα, τον Βασιλικό, επειδή είναι θέμα καρδιάς να διαλέγουμε ελληνικό πράγμα ανεξάρτητα επίδοσης.

20. Βλέπουμε παντού εχθρούς, ναι, βλακωδώς... αλλά δεν ΚΑΝΟΥΜΕ εχθρούς. Πάμε διακοπές στην Τουρκία και περνάμε εξαιρετικά, καλοδεχόμαστε Γερμανούς, αγοράζουμε σαν μανιακοί βιβλία με ομιλίες του Πάπα της Ρώμης, έχουμε επιχειρήσεις στα Σκόπια.

21. Είμαστε των υπέροχων άκρων. Πιο πολυσυλλεκτικός σε ιδέες πεθαίνεις: Από την μία το άβατο για τις γυναίκες στο Άγιον Όρος, από την άλλη στο 90% των οικογενειών μας κάνουν υπερκουμάντο οι μανάδες μας.

22. Μιλάμε την γλώσσα που ακόμα και αν δεν μάθουμε καμία άλλη (...γκρ γκρ γκρ να μαθαίνουμε όμως, ε; δε θέλω τεμπελιές) μας δίδει πρόσβαση σε μερικά (πολλά!) από τα σπουδαιότερα αρχετυπικότερα κείμενα της παγκόσμια λογοτεχνίας (Όμηρο, Ηρόδοτο, Αισχυλοσοφοκλευριπίδη, δύο νόμπελ, κλπ κλπ)

23. Στην ελλάδα δεν έχουμε περιοχές off limits για μαύρους/gay/τύπους με άσχημη μηζανπλή/χοντρούς/ξανθούς/γυναίκες κλπ κλπ. Ακόμα και στα πιο ελιτίστικα μέρη αν μαζέψεις λεφτά μπορείς να μπεις – χωρίς κίνδυνο της ζωής σου.

Ουπς! Έγραψα 23 ενώ είπα 20; ποπο κοίτα να δεις. Και να φανταστείς δεν έψαξα και με κέφι, βαριόμουν να ψάξω καλλίτερα

ΥΓ - καλή ψήφο. Είναι σπουδαίο δικαίωμα, λόγος να είναι υπερήφανος κανείς που το εξασκεί. Να επιλέξουμε όλοι συντονισμένοι με την καρδιά και τις απόψεις μας και με αγάπη για την Ελλάδα και την φύση μας και όλα θα πάνε καλά!

Αλληλεγγύη με ότι μπορώ

Είναι μια δύσκολη εβδομάδα. Πρέπει να προσπαθήσουμε να είμαστε νηφάλιοι και "μαζί". Το "μαζί" είναι η μόνη λύση και ο μόνος δρόμος. Και η Αλληλεγγύη. Ανεξάρτητα από απόψεις και διαφωνίες. Τα κράτη δεν συνίστανται από ομοφωνίες. 

Και έχει εξαιρετική σημασία να κρατήσουμε την κανονικότητα ζωντανή. Από εκεί θα αναδυθεί η βελτίωση.

Ήθελα να σας ενημερώσω/καλέσω σε μια πρωτοβουλία.

Το ξέρω ότι δεν έχει ίσως πρακτική σημασία, αυτές τις ώρες που αποθηκεύουμε μακαρόνια και φοβόμαστε για τα φάρμακα. Και ίσως κάποιοι να πουν "εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί χτενίζονται".
Αλλά το σκέφτηκα πολύ και δεν μπόρεσα να βρω άλλον τρόπο να προσφέρω στην κατάσταση. Ναι, έχω αβεβαιότητα, έχω απορία.... είναι καλή ιδέα, σημαίνει κάτι, λέει κάτι έστω και συμβολικό; Αλλά, αυτό μόνο μπορώ να κάνω και αυτό κάνω. Μακάρι να ήμουν κάτι πιο πρακτικό, ξέρω γω γιατρός, ή καλλιεργητής φουντουνιών.

Είμαι τυχερός γιατί την μικρή αυτή παλαβομάρα υπάρχει η δυνατότητα να την στεγάσουμε κάπου.

Θα κάνουμε με το Λεξικοπωλείο ένα δωρεάν δίωρο εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής την Πέμπτη. 6 με 8.
ΔΩΡΕΑΝ ξαναλέω - Χωρίς αμοιβή (μάλιστα το Λεξικοπωλείο είπε θα βάλει και κρασάκι!)
Αν θέλετε να ξεφύγετε λίγο από την τρέλα, να απομακρύνετε το μυαλό σας ή απλά να περάσετε δύο ώρες στον κόσμο του γραψίματος, και μαζί να μάθετε τεχνικές και κόλπα.... ελάτε.
φαίνεται αιθεροβαμονιά; ναι! αλλά κάνω ό,τι μπορώ. Αυτό μπορώ.
Άσε που με το γράψιμο στοχάζεσαι καλύτερα, χεχε

Τηλεφωνήστε στο Λεξικοπωλείο στο 21 0723 1201 και δηλώστε την συμμετοχή σας. Πείτε για το εργαστήριο του Προβ. Έχουμε καμιά 40αριά καρέκλες, αλλιώς θα ήταν ανοιχτό το πράγμα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Ειδικά αυτήν την εβδομάδα. ΜΑΖΙ.
Α, αν έρθει κανένας υδραυλικός, έχει χαλάσει μια βρύση, να μου την κοιτάξει - χιχιχι, ανταλλαγή!
ΥΓ - σας παρακαλώ, μην αφήσετε την πιθανή διαφωνία σας με την άποψή μου για τα πράγματα να σας αποκλείσει αν θέλετε να το παρακολουθήσετε. Αυτό το δίωρο είναι ένα δίωρο τεχνικής, δυνατοτήτων, συνύπαρξης, επικοινωνίας και βέβαια αφηγήσεων και ωραίων μυστικών, από τον σατράπη δάσκαλο Προβ.
δράση, ό,τι μπορούμε ο καθένας. και αλληλεγγύη.

Το φορτίο

Η αδελφή μου, για χρόνια, όπου πήγαινε κουβαλούσε μαζί της, πάντα, το φέρετρο με τη μητέρα μου. Φίλοι και γνωστοί την συναντούσαν, έτσι μικροκαμωμένη και αδύνατη, εύθραυστη, να αγωνίζεται να το μεταφέρει στα πλατιά πεζοδρόμια της Αλεξάνδρας, τις σκοτεινές διαβάσεις της Συγγρού, την γιορτινή, χριστουγεννιάτικη Πατριάρχου Ιωακείμ. Στις δουλειές, στις διασκεδάσεις, στις βόλτες, παντού είχε μαζί της το μεγάλο, ανοιχτόχρωμο, ξύλινο κουτί.

Την έβλεπες στα περίπτερα, να ακουμπά το φέρετρο προσεκτικά στο πλάι, για να αγοράσει τσίχλες, εισιτήρια για το λεωφορείο, τσιγάρα, όταν ακόμα κάπνιζε… ή στην ουρά στην τράπεζα να το αφήνει στο χώρο υποδοχής και μετά, στην ουρά, να στρέφει το κεφάλι συνεχώς να κοιτάξει αν είναι εντάξει, καλά στερεωμένο στον τοίχο όπου το ακούμπησε. Να βεβαιωθεί πως δεν υπάρχει κίνδυνος να πέσει.
Όταν αγόρασε ένα φθηνό, μεταχειρισμένο αυτοκίνητο – είχε πια κουραστεί να παρακαλάει τους ταξιτζήδες να της επιτρέψουν να έχει μαζί της στην κούρσα το φορτίο της και δεν άντεχε άλλο να την κοιτάζουν, απροκάλυπτα, ξεδιάντροπα, σαν τρελή στα μέσα μαζικής μεταφοράς – η ζωή της έγινε καλύτερη.

Στην αρχή το ακουμπούσε δίπλα της. Πέσαμε όλοι πάνω της, εγώ πρώτος. Της είπα «βάλε το ρε παιδί μου το ρημάδι στο πίσω κάθισμα, τι το θες στην θέση του συνοδηγού, δεν βλέπεις ότι σε εμποδίζει να αλλάξεις ταχύτητες; Άσε που κόβει και την οπτική επαφή με τον δεξιό καθρέφτη… Σε παρακαλώ, θα πάθεις κανένα ατύχημα, και μετά τι θα γίνω; Άλλον από σένα δεν έχω, είσαι όλη μου η οικογένεια τώρα πια!». Με άκουσε και με το φέρετρο στο πίσω κάθισμα οι ημέρες της έγιναν πιο εύκολες, πιο συμβατικές. Αν μη τι άλλο, όσοι την έβλεπαν στο τιμόνι από μακριά, δεν υποψιάζονταν ότι αυτή η ζωντανή, όλο ενέργεια και νεύρο κοπέλα που οδηγούσε με ένταση ήταν η «τρελή που κουβάλαγε το φέρετρο» για την οποία συζητούσαν στην πόλη.

Είχε χαθεί με όλους σχεδόν τους φίλους της… πάλι καλά που δεν ήταν εντελώς όλοι! Φαντάσου να πηγαίνεις να πιεις ένα καφέ με την παλιά σου συμμαθήτρια και εκείνη να εμφανίζεται στην καφετέρια με το φέρετρό της μάνας της – όχι, δεν τους κατηγορώ όσους την απέφευγαν, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Της έμειναν μόνο ένας δύο παιδικοί, πολύ αγαπημένοι, φίλοι, που γνώριζαν και τη μάνα μας. Κάνανε τις συναντήσεις τους στο σπίτι της ή στο δικό τους, απέφευγαν το έξω. Όχι πως και εκεί δεν τους αγρίευε το φέρετρο, αλλά τουλάχιστον είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο αυτό, όχι και τα σχόλια των γύρω, τις διαμαρτυρίες, τα κλάματα και τις φωνές από τα φοβισμένα παιδάκια στα διπλανά τραπέζια.

Είναι δυνατή η αδελφή μου. Είχε καταφέρει να μπορεί να σηκώνει το φέρετρο με το ένα χέρι, να το χειρίζεται σαν να είναι προέκταση του κορμιού της. Όταν βάδιζε, το ακουμπούσε στον ώμο, πότε τον δεξί πότε τον αριστερό, ή, για πιο βολικά, το ισορροπούσε στο κεφάλι της, να έχει τα χέρια ελεύθερα, να μπορεί να απαντά στο κινητό τηλέφωνο, να πάρει κάτι από την τσάντα της, να φάει μία τυρόπιτα, να πιει νερό. Όταν την έβλεπα με το φέρετρο στερεωμένο στο κεφάλι, αλλά και τώρα που τη θυμάμαι, γέμιζε η καρδιά μου γλύκα και τα μάτια μου τρυφερά δάκρυα.

Μου θύμιζε τις Αφρικανές που είδα πριν από πολλά χρόνια σε ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Κουβαλούσαν με τον ίδιο τρόπο καλάθια με τα μωρά τους ή δοχεία με νερό. Μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση, πλημμύρισα αγάπη αλλά με έσφιξε και η αγωνία. «Δεν φοβούνται καθόλου μην τους πέσει το παιδί και χτυπήσει; Δεν ανησυχούν μην αναποδογυρίσει το δοχείο και χυθεί όλο το νερό και πάει στράφι ο κόπος τους;» αναρωτιόμουν… Αυτές, σαν να ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, κυκλοφορούσαν με άνεση και αυτοπεποίθηση. Κοιτούσαν την κάμερα – εμένα – γελαστές και μου έλεγαν γελώντας κελαριστά «σταμάτα επιτέλους να ανησυχείς, θα βάζαμε το μωρό μας σε κίνδυνο; Δεν το βλέπεις πώς χαμογελά και χαίρεται πάνω στο κεφάλι μας; Νοιώθει ασφάλεια και σιγουριά – και εσύ να νοιώθεις έτσι, να μην έχεις αγωνία καμία…» ή «τόσα χιλιόμετρα περπατήσαμε για λίγο νερό, νομίζεις θα το διακινδυνεύαμε να μας χυθεί; Φοβητσιάρη!!!» Να πω την αλήθεια, τα χαρούμενα τραγουδίσματά τους δεν κατάφερναν να με καθησυχάσουν… αλλά όταν είδα πόσο σβέλτα η αδελφή μου μετέφερε το φέρετρο με την μάνα μου πάνω στο κεφάλι της, καταλαβαίνω ότι είχαν δίκιο και λυπάμαι που δεν μπόρεσα να αποφύγω όλη εκείνη την αγωνία.

… … … … … … … … … …
Εγώ το διάλεξα αυτό το φέρετρο. Η αδελφή μου, 23 χρονών, 4 χρόνια μεγαλύτερη, θα είχε κανονικά εκείνη το προνόμιο αυτής της επιλογής, όμως το βράδυ που πέθανε η μητέρα μου, έλειπε σε άλλη πόλη, για δουλειά. Ήμουν μόνος στο νοσοκομείο και όταν ο γιατρός μου είπε να βγω από το δωμάτιο για να κάνουν με το ειδικό μηχάνημα τις τυπικές, υποχρεωτικές από τον νόμο εξετάσεις που επιβεβαιώνουν τον θάνατο, πήγα στο καρτοτηλέφωνο του ορόφου για να τηλεφωνήσω. Η αδελφή μου περίμενε το νέο, το ξέραμε ότι θα συνέβαινε από στιγμή σε στιγμή.

Δεν γνωρίζω πώς, άλλα ένας εργολάβος κηδειών είχε ειδοποιηθεί για την μητέρα μου και με περίμενε στο διάδρομο του νοσοκομείου να τελειώσω το τηλεφώνημα. Την ώρα που μου έλεγε ότι θα πρέπει να περάσω από το μαγαζί του, δύο τετράγωνα από το αντικαρκινικό, για να προχωρήσουμε με τα διαδικαστικά, η θλίψη είχε πλημμυρίσει την καρδιά μου: «Τον κακομοίρη τον άνθρωπο…» σκεφτόμουν. «3 και 10 ξημερώματα 26 Δεκεμβρίου, βράδυ Χριστουγέννων και να βρίσκεται στον 3ο όροφο του Αγίου Σάββα, για να κλείσει δουλειά, να κανονίσει κηδεία… τον κακομοίρη…». Έμοιαζε 45άρης, σχεδόν συνομήλικος της μάνας μου. Αναρωτιόμουν, είχε παιδιά, οικογένεια, φίλους που κάπου γλεντούσαν αυτή τη στιγμή; Δεν του έλειπαν;

Περπατήσαμε αμίλητοι μέχρι το γραφείο κηδειών στην ανατριχιαστική ησυχία της Χριστουγεννιάτικης βραδιάς. Έκανε μερικές αποτυχημένες προσπάθειες να ανοίξει κουβέντα – και κάθε λίγα λεπτά γύριζε και με κοιτούσε διερευνητικά, στεναχωρημένα. Δεν έδινα σημασία ούτε στα λόγια ούτε στο βλέμμα του. Εκείνη την στιγμή το μόνο που με απασχολούσε ήταν να μου πει πόσο θα στοιχίσει η κηδεία. Και να μην είναι πολλά χρήματα. Με έβαλε να υπογράψω ένα χαρτί. Ύστερα κατεβήκαμε στο υπόγειο του μαγαζιού του. Ήταν μία μεγάλη αίθουσα, πλημμυρισμένη στο ψυχρό νέον φως, δροσερή, σχεδόν παγωμένη, με έκανε να αισθανθώ πως έμπαινα σε ένα γιγάντιο ψυγείο. Πάνω σε πάγκους και σε τραπέζια, όρθια στους τοίχους, υπήρχαν γύρω στα τριάντα, ίσως και περισσότερα, φέρετρα, όλων των μεγεθών και χρωμάτων. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι υπάρχει τόσο μεγάλη ποικιλία σε χρώματα φέρετρων. Κάποια ήταν ανοιχτά, με τα καπάκια τους δίπλα, να φαίνεται η φόδρα – άλλη αξιοθαύμαστη ποικιλία – τα περισσότερα κλειστά. Ο εργολάβος άρχισε να μου κάνει επίδειξη. Παίνευε το εμπόρευμά του, μου έλεγε «σε ένα τέτοιο έγινε η ταφή μίας εθνικής σταρ, η φόδρα αυτού είναι από πολύ μαλακό βελούδο, ετούτο είναι βαμμένο με πινέλο στα σκαλίσματα, χειροποίητο…».

Μου πήρε το χέρι και το ακούμπησε σε ένα καπάκι. Με περηφάνια με διαβεβαίωσε πόσο εξαιρετικό είναι αυτό το ξύλο, και ότι τα χερούλια είναι από… τι, δεν θυμάμαι. Τράβηξα το χέρι μου κάπως απότομα, με μία βία που με τρόμαξε περισσότερο από εκείνον, και του είπα να μου δείξει το πιο φθηνό. Το πιο φθηνό! Με κοίταξε απογοητευμένος. Άδικα χάλασε τη βραδιά και τη διασκέδασή του, δεν θα έκλεινε μεγάλη δουλειά. Με οδήγησε πάλι στο μαγαζί επάνω να μου δείξει το οικονομικό φέρετρο σε φωτογραφία, δεν το είχε εκεί, στο εκθετήριο – ψυγείο. Καθώς ανέβαινα την σκάλα από το υπόγειο, το μάτι μου έπεσε σε ένα ολόλευκο φέρετρο, μικρό, ούτε ένα μέτρο μήκος. Σκέφτηκα για τι περιπτώσεις είναι. Ένιωσα πως για μία στιγμή η καρδιά μου σταμάτησε και ξανάρχισε.
Αυτά έχουν μείνει στην μνήμη μου από την βραδιά που διάλεξα το φέρετρο που αργότερα θα κουβαλούσε παντού η αδελφή μου. Αν το ήξερα, ίσως να διάλεγα ένα άλλο, πιο ακριβό.

… … … … …
Την θυμάμαι τη μέρα που η αδελφή μου σταμάτησε να κουβαλά το φέρετρο της μάνας μας. Ήταν αρκετά χρόνια πριν, αρχή της άνοιξης, και είχαμε συναντηθεί στην Αποστόλου Παύλου, μετά το ραντεβού της με τον γιατρό που επιβεβαίωσε τα νέα: Σε 7 μήνες θα γινόταν μητέρα. Αφού είχαμε ήδη περάσει μαζί μισή ώρα, απολαμβάνοντας την γλύκα της Ακρόπολης, των περαστικών, του καιρού, συνειδητοποίησα πως το φορτίο που τόσα χρόνια κουβαλούσε δεν βρισκόταν πουθενά γύρω. Κοίταξα δεξιά, κοίταξα αριστερά, να δω μήπως το είχε ακουμπήσει κάπου και δεν το είχα προσέξει, τίποτε. Είπα ψέματα πως θέλω να πάω στη τουαλέτα και έτρεξα μέχρι το αυτοκίνητό της να δω αν το είχε αφήσει εκεί, όχι, όχι, κανένα ίχνος. Γύρισα στο τραπέζι και έκανα να την ρωτήσω, αλλά ήταν τόσο χαρούμενη. Δεν είπα λέξη.

Δημοσιεύτηκε στο fractalart.gr

ραντεβού στην Πολιτεία

Φαντάζομαι ότι έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού. Στην γωνία Ασκληπιού με Ακαδημίας. Είμαι αγχωμένος, αλλά και χαρούμενος. Πολύ. …και τα δύο πολύ.
Πρόκειται να συναντηθώ με τον Άντον Τσέχωφ. Εμφανίζεται στην ώρα του, με απόλυτη ακρίβεια. περπατώντας αργά και κάπως κουρασμένα. Χαιρετιόμαστε, δεν μιλά Ελληνικά ή Αγγλικά, αλλά εγώ ψελλίζω τα λίγα Ρώσικα που έμαθα και δεν έχω ξεχάσει. Κάνουμε αργά τα λίγα βήματα προς το 1-3 της Ασκληπιού. Βιβλιοπωλείο Πολιτεία. Τον βοηθώ να κατέβει την απότομη σκάλα προς το τμήμα λογοτεχνίας (είναι άρρωστος, ασθενικός – αλλά κεφάτος). Όταν το μέγεθος του χώρου, η υπέροχη πλημμύρα των βιβλίων, αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια του, στέκεται μαγεμένος. Δεν είχε δει ποτέ όσο ζούσε τέτοιο βιβλιοπωλείο…
Αφού συνέρχεται από την έκπληξη (... τοποθετώ ένα δάκρυ χαράς στα μάτια του, λόγω του εκδημοκρατισμού της αφήγησης, στην εποχή του βιβλία ήταν για λίγους και τώρα…) φαντάζομαι να ξεκινώ την ξενάγηση από το ράφι που βρίσκονται τα έργα του. Κάθεται, λαχανιασμένος από την λαχτάρα, σε ένα σκαμπό και περιεργάζεται τις πολλές, ωραίες, ελληνικές εκδόσεις που έχουν στο εξώφυλλο το όνομά του. Τα βιβλία του βρίσκονται  σε δύο σημεία, εκτός από το τμήμα της Λογοτεχνίας υπάρχει και στο Θέατρο, αλλά αυτό θα του το πω με τρόπο – διάβασα κάπου ότι δεν ήθελε να τον θυμούνται ως θεατρικό συγγραφέα…
Μετά από λίγη ώρα, σταματά να περιεργάζεται τα βιβλία του (τον εντυπωσιάζουν οι γραφίστικες απεικονίσεις του προσώπου του, σε κάποια εξώφυλλα) και εξερευνούμε μαζί τον χώρο. Του δείχνω τους άλλους Ρώσους μεγάλους, κάποιους τους γνώρισε, πολλούς όχι. Του δείχνω και Έλληνες, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό, τον Χάκκα… Και μετά, μου έρχεται μία ιδέα… Θα του μαζέψω να του δείξω ένα βιβλίο από όλους τους μεγάλους σύγχρονους και Έλληνες συγγραφείς που τον αναφέρουν ως βαθειά και σημαντική επιρροή… Πόσο θα εκπλαγεί. Έχει άραγε ιδέα πόσο πολλά έκανε, και ας έζησε μόνο 40 κάτι χρόνια; Φαντάζεται πόσο και πόσους επηρέασε;
…Φαντάζομαι τρελά πράγματα στην Πολιτεία. Αναμενόμενο. Λίγοι χώροι έχουν τροφοδοτήσει με τόσο ισχυρή και εμπνευστική ενέργεια την σκέψη και την φαντασία μου. Γι αυτό, σαν το σκυλί του Παβλόφ, κάθε που την επισκέπτομαι, η φαντασία μου δημιουργεί τρέλες…

  
(από εδώ)

Το αερόστατο και τα βαρίδια

Yπάρχει ένα κινέζικο ρητό που λέει κάτι περίπου σαν «αλίμονο στον άνθρωπο που ζει σε ενδιαφέρουσες εποχές». Την εποχή μας «ενδιαφέρουσα» είναι το λιγότερο που μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Από χθες, το «ενδιαφέρον» κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας, άλλαξε παράγραφο. Αν και για να πω την αλήθεια υποψιάζομαι ότι η ελληνική ιστορία δεν άλλαξε απλώς παράγραφο αλλά και κεφάλαιο... ή ίσως άλλαξε μέχρι και τόμο...

Τι θα μας φέρει αυτή η καινούργια μέρα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Πέρα από τα πρώτα αυθόρμητα συναισθήματα, την χαρά, την ικανοποίηση, μια μικρή έκπληξη για το εύρος της νίκης, έχω φόβους και ελπίδες για αυτήν την επόμενη παράγραφο/κεφάλαιο/τόμο.

Ας αρχίσω όμως με κάτι που έχω την ανάγκη να εκφράσω. Δεν αποτελεί «μεγαλοθυμία», ούτε «αβρότητα» - δεν είμαι παράγοντας, ούτε έχω ρόλο, απόψεις μόνο διατυπώνω. Το μόνο μου χρέος είναι να τις διατυπώνω με σαφήνεια και με ειλικρίνια. Και θα ήθελα να πω το εξής: ήμουν λυσσαλέα κατά του ενδεχόμενου να ξανακυβερνήσει η απερχόμενη κυβέρνηση. Λυσσαλέα. Όχι όμως διότι πίστεψα ποτέ πως ο πρώην πρωθυπουργός ήταν προδότης ή κακόβουλος. Κάθε άλλο. Αντίθετα, υπήρχε ένα διάστημα που όσο και να διαφωνούσα με τις ενέργειές του, «ένοιωθα» στον Σαμαρά ότι πραγματικά πίστευε πως λειτουργούσε για το καλό της χώρας. Δεν ξέρω την προέλευση αυτής της σιγουριάς - ήταν ψυχομπάμπλ, αυταπάτη, ένστικτο σωστό; Δεν έχει σημασία – σημασία έχει ότι κάποτε ο Σαμαράς με έπειθε πολύ για τις προθέσεις του. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, με έπειθε όλο και λιγότερο – και κάποια στιγμή απλώς διαπίστωσα ότι οι καλές προθέσεις του δεν αρκούσαν για να υπερνικήσουν τα άπειρα εμπόδια στο να λειτουργήσει με βάση τα καλά και συμφέροντα του λαού που υπηρετούσε. Και τότε, θέλησα να φύγει. Λυσσαλέα, ξαναλέω. Αλλά, ας μην ξεχνάμε το εξής: Ο άνθρωπος που απέτυχε, δεν είναι το ίδιο με τον «προδότη». Αυτό ας το θυμόμαστε.

(σημείωση αναγνώστη: φωτό υποψήφια για το μέγα βραβείο "άσχετη με το άρθρο φωτογραφία" 2015) 
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Ως παλιός υποστηρικτής της νέας πρότασης που χθες πήρε την εντολή να αναλάβει τα ηνία, υπάρχουν κάποια δεδομένα που φοβάμαι. Ο πρώτος μου και σημαντικός φόβος είναι μη τυχόν και το κατεστημένο, η παλιά οργάνωση των πραγμάτων, υπονομεύσει την νέα αυτή ομάδα - ξεχνώντας κάτι πολύ σημαντικό, το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο: Ότι η επιτυχία της νέας κυβέρνησης είναι επιτυχία όλης της Ελλάδας. Και ότι το καλό της πατρίδας μας είναι πάνω και πέρα από εκδικητικότητες και τρικλοποδιές.

Το δεύτερο που φοβάμαι έχει να κάνει με την ίδια την νέα οργάνωση που ήρθε στα πράγματα. Ομολογώ ότι ανησυχώ μήπως η πραγματικότητα της διακυβέρνησης, του να εξασκείς εξουσία, του να πρέπει να κάνεις αντί να λες τι ΘΑ κάνεις, πιάσει εξαπίνης και μπλοκάρει την νέα ομάδα εξουσίας. Θέλω να πιστεύω, καλοπροαίρετα, ως Έλληνας σκεφτόμενος, ότι αυτό εξουδετέρωσε τους προηγούμενους, ότι αυτό τους έκανε να ξεχάσουν ότι υπηρετούν τον λαό και ότι πρέπει να τον προστατεύουν, όχι να τον τρομάζουν και να τον τσαμπουκαλεύουν. (τεράστια παρένθεση: Ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που οδήγησαν τον πρώην πρωθυπουργό στην απόφαση να εγκρίνει την διαφήμιση με τους τίτλους εφημερίδας, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, «η χώρα χωρίς βενζίνη/οι τράπεζες κλειστές/κλπ κλπ» πρέπει να εξαφανιστούν από δίπλα του το συντομότερο δυνατό. Λίγες ώρες μετά που άρχισε να μεταδίδεται αυτή η ντροπή, άνθρωποι γύρω μου που έβλεπαν με σχετική συμπάθεια τον Σαμαρά είχαν γίνει φανατικοί εναντίον του - αναμενόμενο: όταν προσπαθήσεις να με τσαμπουκαλέψεις, από γινάτι και μόνο, θα σε αδειάσω...)

Σήμερα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα δεν φαίνεται να καταρρέει το κράτος, η Ευρώπη, οι αγορές, τα νεύρα της Μέρκελ, τα βενζινάδικα. Σήμερα ένα νέο αίσθημα υπάρχει στον αέρα. Και εγώ, όπως και όλοι όσοι υποστηρίξαμε την νέα εποχή, περιμένουμε η ρητορική του πρώτου κόμματος, η αφήγησή του, να γίνει πράξη και να φανεί στις ζωές μας, έστω και εν μέρει, έστω και σταδιακά. Δεν αναμένουμε θαύματα, δεν αναμένουμε χωρισμούς υδάτων. Από την άλλη όμως δεν στηρίξαμε ΣΥΡΙΖΑ απλώς για να αλλάξουν οι φάτσες, απλώς επειδή βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Αναμένουμε... κάτι. Σίγουρα αναμένουμε κάτι. Και αυτό που περιμένουμε δεν θέλουμε να είναι μόνο η αλλαγή στην ψυχολογία των ανθρώπων που μέχρι προχτές ήταν απελπισμένοι και ένοιωθαν αποκλεισμένοι από την πρόσβαση στην ελπίδα. Ναι, είναι σημαντική, εξαιρετικά σημαντική η αλλαγή ψυχολογίας, οι σπουδαιότεροι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία, η ίδια η συνοχή της κοινωνίας είναι ψυχολογία, αλλά θέλουμε και άλλα. Απτά και πραγματικά, πρακτικά πράγματα.

Εύχομαι οι νέοι άνθρωποι που αναλαμβάνουν ρόλο να έχουν την αυτογνωσία ότι δεν είναι ψημένοι αλλά και να υπολογίζουν τις πιθανότητες «υπονόμευσης». Και να λειτουργούν ανάλογα.

Εύχομαι και ελπίζω οι αριστεροί να επιδείξουν ουσιαστικές ποιοτικές διαφορές. Να αφήσουν τα παλιά modus operandi και να αποφασίσουν να παίξουν σε άλλο, δυσκολότερο αλλά ουσιαστικότερο γήπεδο. Να μην αλληλοχαϊδεύονται. Να μην κάνουν ότι δεν βλέπουν τις ανεπάρκειές τους – έτσι ώστε να μπορούν να τις διαχειριστούν. Να αλληλοελέγχονται. Να γκρινιάζουν. Να επικροτούν το καλό. Να αλληλοεπιδρούν. Να αναθεωρούν. Να διστάζουν, μέχρι να αποφασίσουν. Να είναι αβέβαιοι. Αλλά και να ενθουσιάζονται. Να είναι αποφασιστικοί. Όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Έχω πολλούς φίλους που στήριξαν την παλιά κατάσταση. Ξέρω πως έκαναν αυτό που πίστευαν ότι είναι το καλλίτερο για την χώρα. Τώρα όμως ας κάνουμε όλοι αυτό που είναι το καλλίτερο για την χώρα. Ας συμφωνήσουμε στο ότι ενδιαφερόμαστε για την Ελλάδα. Χωρίς ρεβανσισμούς από την μία πλευρά. Και χωρίς υπονομεύσεις από την άλλη.

Σήμερα το πρωί ένα αερόστατο κυκλοφορεί στον ουρανό της χώρας. Έχει ενέργεια ανόδου, την καλή ψυχολογία των ανθρώπων που ελπίζουν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ελπίδα. Έχει και βάρη, την ανησυχία και τους φόβους για την εκδικητικότητα των πρώην και της σχετικής απειρίας των νυν. Αλλά όταν πετάς, φοβάσαι. Είναι το αναμενόμενο. Αν δεν θες να φοβηθείς, δεν θα πετάξεις ποτέ. Let’s fly.

από εδώ, toportal

πάρχει ένα κινέζικο ρητό που λέει κάτι περίπου σαν «αλίμονο στον άνθρωπο που ζει σε ενδιαφέρουσες εποχές». Την εποχή μας «ενδιαφέρουσα» είναι το λιγότερο που μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Από χθες, το «ενδιαφέρον» κεφάλαιο στην ιστορία της Ελλάδας, άλλαξε παράγραφο. Αν και για να πω την αλήθεια υποψιάζομαι ότι η ελληνική ιστορία δεν άλλαξε απλώς παράγραφο αλλά και κεφάλαιο... ή ίσως άλλαξε μέχρι και τόμο...

Τι θα μας φέρει αυτή η καινούργια μέρα; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Πέρα από τα πρώτα αυθόρμητα συναισθήματα, την χαρά, την ικανοποίηση, μια μικρή έκπληξη για το εύρος της νίκης, έχω φόβους και ελπίδες για αυτήν την επόμενη παράγραφο/κεφάλαιο/τόμο.

Ας αρχίσω όμως με κάτι που έχω την ανάγκη να εκφράσω. Δεν αποτελεί «μεγαλοθυμία», ούτε «αβρότητα» - δεν είμαι παράγοντας, ούτε έχω ρόλο, απόψεις μόνο διατυπώνω. Το μόνο μου χρέος είναι να τις διατυπώνω με σαφήνεια και με ειλικρίνια. Και θα ήθελα να πω το εξής: ήμουν λυσσαλέα κατά του ενδεχόμενου να ξανακυβερνήσει η απερχόμενη κυβέρνηση. Λυσσαλέα. Όχι όμως διότι πίστεψα ποτέ πως ο πρώην πρωθυπουργός ήταν προδότης ή κακόβουλος. Κάθε άλλο. Αντίθετα, υπήρχε ένα διάστημα που όσο και να διαφωνούσα με τις ενέργειές του, «ένοιωθα» στον Σαμαρά ότι πραγματικά πίστευε πως λειτουργούσε για το καλό της χώρας. Δεν ξέρω την προέλευση αυτής της σιγουριάς - ήταν ψυχομπάμπλ, αυταπάτη, ένστικτο σωστό; Δεν έχει σημασία – σημασία έχει ότι κάποτε ο Σαμαράς με έπειθε πολύ για τις προθέσεις του. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, με έπειθε όλο και λιγότερο – και κάποια στιγμή απλώς διαπίστωσα ότι οι καλές προθέσεις του δεν αρκούσαν για να υπερνικήσουν τα άπειρα εμπόδια στο να λειτουργήσει με βάση τα καλά και συμφέροντα του λαού που υπηρετούσε. Και τότε, θέλησα να φύγει. Λυσσαλέα, ξαναλέω. Αλλά, ας μην ξεχνάμε το εξής: Ο άνθρωπος που απέτυχε, δεν είναι το ίδιο με τον «προδότη». Αυτό ας το θυμόμαστε.

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. Ως παλιός υποστηρικτής της νέας πρότασης που χθες πήρε την εντολή να αναλάβει τα ηνία, υπάρχουν κάποια δεδομένα που φοβάμαι. Ο πρώτος μου και σημαντικός φόβος είναι μη τυχόν και το κατεστημένο, η παλιά οργάνωση των πραγμάτων, υπονομεύσει την νέα αυτή ομάδα - ξεχνώντας κάτι πολύ σημαντικό, το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο: Ότι η επιτυχία της νέας κυβέρνησης είναι επιτυχία όλης της Ελλάδας. Και ότι το καλό της πατρίδας μας είναι πάνω και πέρα από εκδικητικότητες και τρικλοποδιές.

Το δεύτερο που φοβάμαι έχει να κάνει με την ίδια την νέα οργάνωση που ήρθε στα πράγματα. Ομολογώ ότι ανησυχώ μήπως η πραγματικότητα της διακυβέρνησης, του να εξασκείς εξουσία, του να πρέπει να κάνεις αντί να λες τι ΘΑ κάνεις, πιάσει εξαπίνης και μπλοκάρει την νέα ομάδα εξουσίας. Θέλω να πιστεύω, καλοπροαίρετα, ως Έλληνας σκεφτόμενος, ότι αυτό εξουδετέρωσε τους προηγούμενους, ότι αυτό τους έκανε να ξεχάσουν ότι υπηρετούν τον λαό και ότι πρέπει να τον προστατεύουν, όχι να τον τρομάζουν και να τον τσαμπουκαλεύουν. (τεράστια παρένθεση: Ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που οδήγησαν τον πρώην πρωθυπουργό στην απόφαση να εγκρίνει την διαφήμιση με τους τίτλους εφημερίδας, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, «η χώρα χωρίς βενζίνη/οι τράπεζες κλειστές/κλπ κλπ» πρέπει να εξαφανιστούν από δίπλα του το συντομότερο δυνατό. Λίγες ώρες μετά που άρχισε να μεταδίδεται αυτή η ντροπή, άνθρωποι γύρω μου που έβλεπαν με σχετική συμπάθεια τον Σαμαρά είχαν γίνει φανατικοί εναντίον του - αναμενόμενο: όταν προσπαθήσεις να με τσαμπουκαλέψεις, από γινάτι και μόνο, θα σε αδειάσω...)

Σήμερα έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα δεν φαίνεται να καταρρέει το κράτος, η Ευρώπη, οι αγορές, τα νεύρα της Μέρκελ, τα βενζινάδικα. Σήμερα ένα νέο αίσθημα υπάρχει στον αέρα. Και εγώ, όπως και όλοι όσοι υποστηρίξαμε την νέα εποχή, περιμένουμε η ρητορική του πρώτου κόμματος, η αφήγησή του, να γίνει πράξη και να φανεί στις ζωές μας, έστω και εν μέρει, έστω και σταδιακά. Δεν αναμένουμε θαύματα, δεν αναμένουμε χωρισμούς υδάτων. Από την άλλη όμως δεν στηρίξαμε ΣΥΡΙΖΑ απλώς για να αλλάξουν οι φάτσες, απλώς επειδή βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Αναμένουμε... κάτι. Σίγουρα αναμένουμε κάτι. Και αυτό που περιμένουμε δεν θέλουμε να είναι μόνο η αλλαγή στην ψυχολογία των ανθρώπων που μέχρι προχτές ήταν απελπισμένοι και ένοιωθαν αποκλεισμένοι από την πρόσβαση στην ελπίδα. Ναι, είναι σημαντική, εξαιρετικά σημαντική η αλλαγή ψυχολογίας, οι σπουδαιότεροι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία, η ίδια η συνοχή της κοινωνίας είναι ψυχολογία, αλλά θέλουμε και άλλα. Απτά και πραγματικά, πρακτικά πράγματα.

Εύχομαι οι νέοι άνθρωποι που αναλαμβάνουν ρόλο να έχουν την αυτογνωσία ότι δεν είναι ψημένοι αλλά και να υπολογίζουν τις πιθανότητες «υπονόμευσης». Και να λειτουργούν ανάλογα.

Εύχομαι και ελπίζω οι αριστεροί να επιδείξουν ουσιαστικές ποιοτικές διαφορές. Να αφήσουν τα παλιά modus operandi και να αποφασίσουν να παίξουν σε άλλο, δυσκολότερο αλλά ουσιαστικότερο γήπεδο. Να μην αλληλοχαϊδεύονται. Να μην κάνουν ότι δεν βλέπουν τις ανεπάρκειές τους – έτσι ώστε να μπορούν να τις διαχειριστούν. Να αλληλοελέγχονται. Να γκρινιάζουν. Να επικροτούν το καλό. Να αλληλοεπιδρούν. Να αναθεωρούν. Να διστάζουν, μέχρι να αποφασίσουν. Να είναι αβέβαιοι. Αλλά και να ενθουσιάζονται. Να είναι αποφασιστικοί. Όπως κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι δηλαδή.

Έχω πολλούς φίλους που στήριξαν την παλιά κατάσταση. Ξέρω πως έκαναν αυτό που πίστευαν ότι είναι το καλλίτερο για την χώρα. Τώρα όμως ας κάνουμε όλοι αυτό που είναι το καλλίτερο για την χώρα. Ας συμφωνήσουμε στο ότι ενδιαφερόμαστε για την Ελλάδα. Χωρίς ρεβανσισμούς από την μία πλευρά. Και χωρίς υπονομεύσεις από την άλλη.

Σήμερα το πρωί ένα αερόστατο κυκλοφορεί στον ουρανό της χώρας. Έχει ενέργεια ανόδου, την καλή ψυχολογία των ανθρώπων που ελπίζουν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ελπίδα. Έχει και βάρη, την ανησυχία και τους φόβους για την εκδικητικότητα των πρώην και της σχετικής απειρίας των νυν. Αλλά όταν πετάς, φοβάσαι. Είναι το αναμενόμενο. Αν δεν θες να φοβηθείς, δεν θα πετάξεις ποτέ. Let’s fly.

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=6873#sthash.BRo6DPcs.v2XChpLd.dpuf