Ένα παλιό χρέος, επιτέλους, να κλείσει

Στις 9 Ιουλίου του 2010 είχα κάνει ένα ποστ - διαγωνισμό, το πρώτο υποτίθεται από μία σειρά εορταστικών ποστ με αφορμή τα 5 χρόνια του www.provato.gr, όπου εσύ, ο αναγνώστης, θα απαντούσες σε μία σειρά από ερωτήσεις και μετά ανάμεσα σε όσους απάντησαν θα γινόταν κλήρωση και οι τυχεροί θα κέρδιζαν υπέροχα βιβλία.

εδώ είναι το λινκ του ποστ...

Από τότε, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, φευ....

Μετακόμισα, άλλαξα δουλειά, πέρασα την κρίση των 18 ετών και διάφορα άλλα. Και εκεί που ήθελα τα 5 χρόνια του πρόβατου να είναι μεγάλο ηβέντ, τελικά σήμερα, σήμερα αν έχεις το Θεό σου, σχεδόν 4 μήνες μετά από την προκήρυξη της σουπιέρας της γιαγιάς βάζω το κώλο μου κάτω για να κάνω follow up, να βγάλω νικητές και να κλείσω το θέμα. Καλά, ούτε κουβέντα για να κάνω 5χρονο φεστιβάλ που συζήταγα με Μέρυλ Στρήπ και Ντενήρα (Ρόμπερτ) να έλθουν επίτιμοι καλεσμένοι... Τι να πω, ομολογώ, ήμουν κουρασμένος πολύ, ομολογώ λέμε.

Όμως, δεν πειράζει, νάτριο αργά παρά ποτέ! Πάμε να δούμε πρώτα τις απαντήσεις του διαγωνισμού και μετά να βγάλομε νικητές:

Θέμα 1ο
Ποιος βγήκε πρώτος στο top 10 των καλλίτερων αδελφών του κόσμου, κατά πρόβατο;

1 - Αδελφές Γυμναστηρίου
2 - Αδελφές Τατά
3 - Αδελφές Κανονίδου

Απάντηση: Και όμως είναι οι αδελφές Τατά, χεχεχε

Θέμα 2ο
Γιατι πρέπει πάντα να έχΟμε μαζί μας βιβλίο στην παραλία

1 - γιατί το βιβλίο είναι ότι καλύτερο για να ακούμπας το ρέημπαν κ το mp3 player σε σταθερή, χωρίς άμμο, βάση όταν πας να βουτήξεις
2 - Για να κρύβουμε το βλέμμα από πίσω από το βιβλίο κ να τσεκάρουμε γκομενάκια άνετα χωρίς να φαινόμαστε λιγούρια (αρκεί να μην ξεχνιόμαστε κ το κρατάμε ανάποδα)
3 - για να λένε όλοι "ομητζή, μλκ διαβάζει είναι γκομενάκι πχιότητας" κ να μας απευθύνεται ο σέξουλος ο σφίχτης με σεβασμό όταν έρχεται να μας γνωρίσει, επιτέλους ο μαλάκας μία ώρα τον κοιτάω με νόημα κ δεν έχει πάρει χαμπάρι την τύφλα του, ο κάγκουρας
4 - όλα τα παραπάνω

Απάντηση: έλεος, το 3, πόσο ελεμένταρη, πόσο;

Θέμα 3ο
The curse of Μετζένα είναι...

1 - το νέο σήγκλ της Μετζένας
2 - παρατσούκλι του φρυδιού της κόρης της Μετζένα
3 - φρικτή κατάρα που χτυπά μέλη της showbiz που έχουν συνεργαστεί με την ακατανόμαστη

Σωστή Απάντηση: το 3 πάλι, πόσο αδιάβαστος αν δεν το βρήκες; Πόσο τη Δευτέρα στο γραφείο μου με σέξυ ντυσιματάκι για να σε τιμωρήσω απολαυστικά;

Θέμα 4ο
Χαράς ευαγγέλια! Ανοίγεις το ντουλάπι κ ανακαλύπτεις ότι από το τελευταίο πάρτη υγιεινής διατροφής σου έχουν μείνει 1 σακουλάκι πιτσίνια, 1 φουντούνια, κ 1 πακοτίνια. Όσομ; ναι, όσομ. Ποια είναι η σωστή σειρά για να τα φας;

1 - φουντούνια πακοτίνια πιτσίνια
2 - πακοτίνια φουντούνια πιτσίνια
3 - πακοτίνια πιτσίνια φουντούνια

Απάντηση: σούπερ ελεμένταρη, το 1 είναι η σωστή απάντηση!!!

Θέμα 5ο
Είσαι casting director σε biopic που γυρίζει ο Martin Scorcese με θέμα την ζωή του Μάκη Δελαπόρτα. Ποιον επιλέγεις, με καλλιτεχνικά κ εμπορικά κριτήρια, ως καλλίτερη επιλογή για να παίξει τον Μάκη σε πολύ βρεφική ηλικία;

1 - Νόνικα Γαληνέα (αν κ είναι λίγο μικρή ακόμα για να παίξει τον ρόλο του μωρού)
2 - Λείντζη Λόχαν
3 - Τάμτα

Απάντηση: το 1, ρε παιδί, τι λάθη είναι αυτά (αν δεν απάντησες σωστά) μόνο η Νόνικα παίζει με επιτυχία μωρά. Έλεος, εβρημπόντη νόουζ δάτ.

και, τελειώνουμε, σκάσε, Θέμα 6ο
Βγαίνει άρωμα endorsed μπάη γιώρζ τρούλη, εμένα. Ποιο είναι το όνομα του;

1 - ητέρναλ σέξηνες
2 - Πάσχιον for σεξάκι
3 - Λαστ λαστ εντατίκ

Απάντηση: Το 3, είναι πιο μονοσήμαντο, και πιστεύω ταιριάζει περισσότερο στο εκλεκτικό κοινό τούτου του μπλόγκ!

Ok, και αφού έχουμε τις σωστές απαντήσεις, για να δούμε ποιοι είναι οι υπέροχοι άνθρωποι που θα μπει το ονοματάκι τους στην σουπιέρα της γιαγιάς και ίσως κερδίσουν ένα βιβλίο από τα 4.

έχουμε και λέμε:

Η postbabylon
Η eathil
Ο Geminicious
Ο Ηφαιστιωνάκος
Ο dorian_gray μεγάλη μορφή ανώνυμου σχολιαστή
o man about town
H moukelis
η sstamoul
Ο αγαπημένος μου Έγραψα πάλι ο πούστης
η λάβ flonsavardu
0/η νιαικαλά (σόρη δεν έχω λίνκ, λυγμ)
ο {.πavλος.} λατρεία
H drspock
η An-Lu
Η Stella
o Jimmy Rose
η αιθεροβάμων άλλο λοβ λοβ εντατίκ
η αμάλθεια που έχει τρομερό πονοκέφαλο γιατί έμαθε το νόημα της λέξης ειρμός και της έπεσε βαριά, χεχεχε
η σουσουράδα μου
ο Love K. (αχ ο δύσμοιρας ο άθρωπας, δεν έχω λινκ, αααααχ)
η αφροδιτάρα μου
ο Χάρης μου
η stassa Μου
ο Τάκης ο X
Ο Μουτσάκος
ο Αμερικλάνος
ο WonTolla
o un (presque) Français à Londres ζετέμ ζετέμ εντατίκ
Και ο Drmakspy

η διαδικασία είναι γνωστή, γράφω τα ονόματα των συμμετέχοντων στην κλήρωση πάνω σε αυτιά λαμπραντόρ κουταβιών, μετά κόβω τα αυτιά λαμπραντόρ από τα σκυλάκια (σόρη αλλά έχεις δοκιμάσει να ανακατέψεις αυτιά λαμπραντόρ μαζί με το κουτάβι μέσα σε σουπιέρα, δεν παίζει με τίποτε), τα ρίχνω στην σουπιέρα της γιαγιάς ανακατεύω και διαλέγω 12 που θα κερδίσουν τα υπέροχα βιβλία (4 βιβλία επί 3 αντίτυπα το κάθε ένα, ίσον 12)

Κάτσε να πα να φέρω την λιτή και μίνιμαλ σουπιέρα της γιαγιάς.... Ok δερ ητ ήζ:


ρίχνω μέσα αυτιά, ανακατεύω... και έχουμε νικητές!!!!

είναι οι
Η postbabylon
Ο Έγραψα πάλι ο πούστης
Η sstamoul
Ο Αμερικλάνος ωχ είναι Αμερική, πως θα το πάρει το βιβλίο; χμφ χμφ χμφ εντατίκ
Η stassa ναι, ναι, ναι! πολύ χαίρομαι! γιες αλλά είναι Αγγλία γμτ.
Να και η αιθεροβάμων γιου γκό γκέρλ
Νέξτ ηζ η An-Lu γιου γκό γκέρλ ξανά μανά
Ο Drmakspy
o Jimmy Rose μπράβο ρε Τζίμυ! Μπράβο!
Η Stella φύγε κρατάω βιβλίο
και μένουν ακόμα 2 που είναι:
Ο Geminicious Και....
ο Χάρης!!!!! Γιες.

Για να δω, είναι δώδεκα οι νικητές.... μετρ μετρ εντατίκ, ναι, είναι! Ok παιδιά, θα σας κάνω εγώ επικοινωνία για το πως θα παραλάβετε τα βιβλία σας. τι να πω, πάντα τέτοια!

ευχαριστώ τον εκδότη που μας έδωσε τα υπέροχα βιβλία, (περίπλου σε αγαπώ), ευχαριστώ εσένα σέξη βγιούερ που έπαιξες και έκανες υπομονή να βγουν τα αποτελέσματα, ευχαριστώ τα κουτάβια λαμπραντόρ που μας έδωσαν τα αυτάκια τους και φυσικά ευχαριστώ την κρίση ντουβρουτζά που αποφάσισε να σηκωθεί και να φύγει και έχω αρχίσει και συνέρχομαιαιαιαιαια :-)

ο επιβάτης "κουλτούρα"

είμαι μέσα στο ταξί και επιστρέφω από Σύνταγμα, όπου έχω κάνει διάφορα ψώνια στο Public. Έχουν βγάλει το καινούργιο best των Pet Shop Boys (αυτό με το τέλειο extra dvd με όλες τις performances τους στο top of the pops του BBC) σε τιμή προσφοράς μόνο 9,99 ευρώ!!! "Ουάου, ευκαιρία να πάρω κανά 2 αντίτυπα, για μικροδωράκια σε φίλους" σκέφτομαι...

είμαι στο πίσω κάθισμα, και ο οδηγός, περίπου στην ηλικία μου, συμπαθητικός και νόστιμος, αλλά "παρμένος" και με πρόσωπο που δείχνει κούραση - είναι αξύριστος και με μαύρους κύκλους, μάλλον στο τέλος της βάρδυας του; αρονό, μπορεί - με κοιτάζει καθώς χαζεύω το Freedom του Franzen και το sequel του Freakonomics (τα οποία αγόρασα επίσης με 20% έκπτωση, πάνε μήνες που έχω να αγοράσω βιβλίο ή cd που δεν είναι σε προσφορά, τα καλά της κρίσης είναι αυτά).

"καλά" μου λέει... "έχεις ακόμα λεφτά να αγοράζεις βιβλία και cd; τυχερός είσαι, πολύ τυχερός!"

Ξαφνιάζομαι, πολύ! Και όχι μόνο για την αδιακρισία του πράγματος, δηλαδή τζήζας, τι ερώτηση είναι αυτή; Που ξέρει αυτός ποιος είμαι εγώ; Μπορεί να είμαι ζάμπλουτος και όσο και αν καταστραφεί ο κόσμος να μπορώ πάντα να παίρνω cd, (λέμε, τώρα, και καμία μαλακία μπας και συνομωτήσει το σύμπαν να θελήσει πολύ ο Κοέλιο να μην ξαναβγάλει βιβλίο ....). Μπορεί επίσης να είμαι ο ίδιος ο κος Publicόπουλος και να παίρνω τζάμπα ό,τι και όποτε γουσταίρνω... Όμως ένας επιπλέον λόγος που σοκάρομαι με την ερώτηση είναι ότι την ώρα που άνοιγα τις σακούλες και κοιτούσα τα βιβλία, σκεφτόμουν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο και εγώ, δηλαδή:

"πο πο ρε γαμώτι, ο άνθρωπος είναι πτώμα, κάνει μία από τις σκληρότερες και τώρα τελευταία πιο κακοπληρωμένες δουλειές, και εγώ κάθομαι σαν τον ανέμελο και ξεκολλάω τιμές από βιβλία, γκρ γκρ γκρ γκρ.... γκίλτ γκίλτ εντατίκ, μήπως είμαι προκλητικός με τον άθρωπα και μάλιστα όχι με τον σεξουαλικό τρόπο προκλητικότητας, που τον έχω έμφυτο;".

Ωστόσο, αν και σκέφτομαι και εγώ τα ίδια, αν και παθαίνω ψιλοπλάκα που έχουμε άλογη επικοινωνία με τον οδηγό (είπε αυτό που σκέφτομαι, λες να του το υπέβαλα με τα πανίσχυρα μυαλικά μου κύματα;) δεν χάνω την ψυχραιμία μου και επίσης, ούτε που θυμώνω με την έλλειψη αδιακρισίας. Θέλω να πω, θα μπορούσα να του την ψιλοπώ, ξέρεις κάτι του τύπου "συγγνώμη, άλλη φορά θα ζητάω άδεια πριν αγοράσω" ή απλά θα είχα και το δικαίωμα να κάνω ότι δεν τον άκουσα - πράγμα που ΦΡΙΚΑΡΕΙ τους ταξιτζήδες, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ειρήσθω εν παρόδω.

Δεν αντιδρώ λοιπόν αρνητικά, καθόλου, πράγμα που, να σου πω την αλήθεια, το περηφανεύτηκα λίγο μέσα μου, γιου γκο μπόη και που είσαι ρε Γκάντη να δεις τον γαλήνιο τον μαθητή σου τον Προβατίδη Σηπόπουλο. Αντίθετα, με χαμόγελο και ύφος κάπως σαν να μιλάω για μπάλα, για να μην φανώ διδακτικός και ότι κάνω κήρυγμα, λέω:

"το θεωρείς σπατάλη να αγοράζει κάποιος μουσική ή βιβλία";

Αυτός δεν σκέφτεται καθόλου, απλά ρίχνει κ ένα μπινελίκι σε κάποιον μπροστά που τον κλείνει και μου λέει αυθόρμητα και ορμητικά: "μεγάλη σπατάλη, φίλε, το θεωρώ".
"Το θεωρείς σπατάλη και σε εποχές που δεν είναι σαν την τωρινή, που δεν υπάρχει κρίση δηλαδή;".
"Ναι, ναι, βέβαια, είναι πεταμένα λεφτά, προτιμώ να ακούσω ραδιόφωνο, ε και για διάβασμα δεν έχω χρόνο καθόλου, όταν δεν δουλεύω είμαι πολύ κουρασμένος για να διαβάσω".
"να σου πω μία σκέψη όμως;"
Με κοιτάζει λίγο περίεργα από το καθρεφτάκι, μάλλον του φαίνεται πολύ επιτηδευμένο σχήμα λόγου να του ζητάνε άδεια να του πούνε μία σκέψη, με βλέπει και με την ζακέτα μου την κάπως κολεγιακή, "ωχ, τι είναι τούτος, τι είναι" φαντάζομαι εγώ ότι θα σκέφτεται... κουνάει το κεφάλι, ναι, να του πω την σκέψη, άντε να πάει σταδγιάλα, τι θα ακούσω πάλι με την κωλοδουλειά που έμπλεξα.
"και αν υποθέσουμε ότι το να διαβάζεις βιβλία, το να ακούς μουσική που σε ευχαριστεί, σε κάνουν πιο ικανό να βγάλεις χρήματα με σχετικά πιο εύκολο τρόπο; Ή σε κάνουν να ξεκουράζεσαι πιο γρήγορα από την δύσκολη δουλειά του να είσαι τόσες ώρες στο τιμόνι; Ή σε κάνουν να μην κουράζεσαι τόσο πολύ, ευθύς εξαρχής;".

Γελάει αυτός... "Εγώ φίλε ταξιτζής είμαι, τι σχέση έχει ένα βιβλίο με την δουλειά μου;"
"Παραδείγματα χιλιάδες! Ας πούμε... γενικά οι ευγενικοί άνθρωποι έχουν πιο πολλές πιθανότητες να πάρουν μπουρμπουάρ, δεν το παραδέχεσαι;"
Ναι, κουνά κεφάλι αυτός, το παραδέχομαι...
Συνεχίζω εγώ, μετά βίας κρατιέμαι να μην βάλω το ένα χέρι στη θέση στάμνα και το άλλο να τεντώσω δάχτυλο και να αρχίσω να το ανεβωκατεβάζω... "Άρα, η ευγένεια που κατά γενική ομολογία είναι απόρεια της καλλιέργειας, αυξάνει τα έσοδα σου, γιατί αυξάνει τα μπουρμπουάρ σου"(σημείωση: ξέρω ότι προφέρεται "πουγ μπουάγ" το μπουρμπουάρ, δεν είμαι κάγκουρας, απλά το είπα όπως το λέει ο πολύς κόσμας για να μην μας πούνε και εντελώς αδελφές, νησάφι πια...)
Με κοιτάει αυτός, λίγο παραξενεμένος. Εγώ συνεχίζω τα Ακαθέκτεια 2010.
"Επίσης, η καλλιέργεια θα σε έκανε πιο ήρεμο οδηγό, πιο ικανό να χειριστείς τους μαλάκες γύρω μας, άρα θα είχες λιγότερα νεύρα και θα σε έφθειρε λίγοτερο η κάθε βάρδια. Η ικανότητα να διαβάζεις θα σε έκανε να καταλαβαίνεις οδηγίες για να πας κάπου, άρα θα ήσουν λιγότερο μπλεγμένος σε κίνηση... για να μην σου πω ότι το διάβασμα θα σε έκανε πιο ικανό να διαπραγματευτείς με τον ιδιοκτήτη του ταξί καλλίτερους όρους δουλειάς... δεν ξέρω αν είσαι ιδιοκτήτης εσύ ή οδηγός, έτσι, θεωρητικά μιλάω... αλλά, καταλαβαίνεις γενικά τι εννοώ και που το πάω..."
Ο οδηγός κουνάει το κεφάλι. Νομίζω ότι καταλαβαίνει, αν και δεν το δηλώνει ευθαρσώς. Δυστυχώς, έχω και άλλα να του πω, μην ξεχνάμε ότι φέτος είναι τα Ανελεήτεια 2010, αλλά.... έχουμε φτάσει στο σπίτι μου. Πρέπει να κατέβω.

Και τώρα, αναρωτιέμαι.... μόνο εμένα μου φαίνονται όλα αυτά αυτονόητα; Μόνο εγώ βλέπω και κέρδος, μεγάλο κέρδος, εκτός από απόλαυση, στα βιβλία, την μουσική, την "κατανάλωση" πολιτισμικού προϊόντος;

από το ειδικό στο γενικό

αξιοπρεπείς κυρίες, 60άρες, με περιποιημένο, βαμμένο μαλλί, σοβαρά ταγεράκια, κρεμ πουκάμισα με φιόγκους και κουμπάκια που μοιάζουν με μαργαριτάρια, με ελαφρά βαμμένα κόκκινα χείλη, μέσα στην αξιοπρέπεια και τον καθωσπρεπισμό...

...ξεμυτούν από τις εισόδους αστικών πολυκατοικιών στο Κολωνάκι και το Παγκράτι και αφού ρίξουν μία κλεφτή ματιά γύρω γύρω και βεβαιωθούν ότι δεν τις βλέπει κανένας, πετάνε ακόμα μία σακούλα super market γεμάτη σκουπίδια στον τεράστιο σωρό με τις ξέχειλες, ανοιχτές, ξεσκισμένες σακούλες σκουπιδιών που βρομοκοπά ακριβώς έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας τους.

Ύστερα, τινάζουν τα μανικιουρισμένα χεράκια, με το ωραίο δαχτυλίδι, τα χεράκια με τα οποία έπιασαν την βρωμερή σακούλα και σφίγγοντας την παλιομοδίτικη ακριβή τσάντα τους, απομακρύνονται με γοργό βήμα από την "δυσωδία" και το "σκουπιδαριό" ενώ ψελλίζουν απορίες αγανάκτησης "μα τι κατάσταση είναι αυτή, δεν είμαστε κράτος, δεν είμαστε" και πάνε όπου έχουν να πάνε.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Αναρωτιέσαι ακόμα γιατί ο ιστορικός του μέλλοντος θα συμπεράνει, και θα έχει και απόλυτο δίκιο, ότι το καλλίτερο πράγμα που μας έχει συμβεί το τελευταίο διάστημα δεν είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν είναι η είσοδος μας στην ΕΟΚ, δεν είναι τα όποια επιτεύγματά μας (ναι, φαίνεται ότι είχαμε και ελάχιστα τέτοια), αλλά το ότι μας πήρε το ΔΝΤ υπό την "προστασία" του...

Άμα δεν μπορείς να διαχειριστείς την ελευθερία σου, να αισθάνεσαι τυχερός που υπάρχει κάποιος να σε βάλει σε τάξη. Και εμείς την ελευθερία μας δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, το αποδείξαμε εκατομμύρια φορές... αλλά τουλάχιστον τυχεροί είμαστε...

(κατά τα άλλα, η ανακούφιση που βγήκε ο Καμίνης μας μάρανε...)

Επείγουσα έκκληση για βοήθεια, βοηθήστε ένα παλλικάρι/λεβέντη/πιάνει-την-πέτρα-κ-την-κάνει-βάτα-για-μπλέηζερ, να ζήσει

Με την Κωλόγρια ως γνωστόν, έχουμε κoλασμένη και αδυσώπητη σχέση, σχέση καρμική και μίσους-μίσους θα την έλεγα.

βασικά, η τύπισσα, (που χάθηκε να είχε απεργία διαρκείας το μετρό και παλιόκαιρο τη μέρα που τη γνώρισα;) είναι μία ψυχωτική ανισόρροπη, σχιζοφρενής, μανιοκαταθλιπτική η οποία πιστεύει ότι έχουμε κάνει σεξ και ότι έχουμε σχέση και κάμποσα παιδιά μαζί και γενικά φαντασιώνεται ότι την αγαπώ κ έτσι. Μάταια της εξηγώ ότι προτιμώ να κοιμηθώ αγκαλίτσα με τον Ζακ Γαλιφιανάκης (αχ βαχ) παρά να μου κάνει έστω χειραψία και μάλιστα με γάντι, μάταια έχω γλωσσοφιλήσει μπροστά της γνωστό Έλληνα δήμαρχο που τον πέτυχα σε μια προεκλογική συγκέντρωση, μάταια σκάω στο σπίτι της με τα βινύλια Μαρινέλλα υπό μάλης και τα ροζ φουλάρια και τις τσάντες πουστρέλες, μπας και καταλάβει κάποια πράγματα, τίποτε αυτή, η καψούρα καψούρα... (ντάξει, γι αυτό δεν μπορώ να την κατηγορήσω, είμαι κάπως σέξικο αγόρι, τρουθ μπη τόλντ και μεταξύ μας).

ας μην κάνω όμως παραπέη.... στο θέμα μας: Ευτυχώς, αγαπά ο θεός την ανισόρροπη, αγαπά και τον Προβατίδη Σηπόπουλο. Πρίν από λίγες μέρες έμαθα ότι η περί ης ο λόγος έβγαλε βιβλίο. Αγαλλίασε η ψυχούλα μου, άλαλα τα χείλη των ασεβών, άλαλα! "αυτό είναι" είπα ουρλιάζοντας από ανακούφιση. "έτσι θα σωθώ μία για πάντα από την κούκου, που της είχαν προσφέρει παλιά, χωρίς κάστηνγκ, έτσι, το ρόλο του Νήκολσον στη Λάμψη και του Χάνημπαλ Λέκτερ στην Σιωπή των Προβάτων, ωα αναγνώριση της παράνοιάς της".

Το σχέδιο μου είναι πραγματικά μεγαλοφυές, όχι επειδή είναι δικό μου, αντικειμενικά το λέω. Τι σκέφτηκα ο μπαγασάς; Να βάλω τα δυνατά μου, να κάνω ότι περνά από το χέρι μου, να ενεργοποιήσω λυτούς και δεμένους ώστε να γίνει το βιβλίο μεγάλο μεγάλο μεγάλο μπεστ σέλλερ. Διότι, όταν γίνει μπεστ σέλλερ, τι θα γίνει μετά; ε; τι θα γίνει;

Μην ψάχνεις άδικα, ρητορικό το ερώτημα, θα σου πω εγώ. Πως έγινε με την Κάρη Μπράντσο στο Σεξεδεσέρε όπου της κάνανε πρόταση να πάει στο Χόληγουντ για να γίνει το βιβλίο της ταινία; α γειά σου! Αν γίνει το ίδιο και με την Κωλόγρια δηλαδή το βιβλίο της πουλήσει εκατομμύρια μετά θα πρέπει να πάει στο Χόληγουντ για να το κάνει ταινία, και ε αν μη τι άλλο έστω για λίγο καιρό θα με αφήσει ήσυχο! ΉΣΥΧΟ, το καταλαβαίνεις; ΗΣΥΧΟ! το σκέφτομαι και τρέχουν τα σάλια μου!

Όμως για να στεφθεί με επιτυχία το σχέδιό μου, δηλαδή για να γίνει επιτυχία το βιβλίο, πρέπει να αγοραστεί από ανθρώπους (duh duh εντατίκ). Και εδώ έρχεται η δική σου συνδρομή αγαπημένε μου αναγνώστη. Εδώ είναι που πρέπει να βάλεις ένα χεράκι να γλυτώσω από την παρανοϊκή μία και για πάντα, γιατί στο λέω, θα σαλτάρω και μετά ποιον θα έχεις αγαπημένο blogger, μου λες;

Τι χρειάζεται να κάνεις; τίποτε πραγματικά τραγικό, απλά να πας και να ζητήσεις το βιβλίο της Κωλόγριας για να το αγοράσεις. Βέβαια, αυτό δεν είναι και ΤΟΣΟ απλό. Διότι, για να καταλάβεις πόσο σαλεμένη είναι η τύπισα, τι τίτλο πήγε και έδωσε στο βιβλίο της ρε μεγάλε αν έχεις το θεό σου; όχι πες μου; τι τίτλο; αντί να το πει, ας πούμε "Τα καυτά πυρωμένα δάκρυα του Ερώτα" ή "Πως να μέηκ σούρ ότι επιτέλους θα πηδηχτείς κ εσύ μετά από τόσα χρόνια αγαμίας" ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, η γκόμενα πήγε και το είπε το βιβλίο της.... "Παράφρoν Κρέας". Μα "ΠΑΡΑΦΡOΝ ΚΡΕΑΣ";;;;;; Ντάξει, νομίζω τώρα καταλαβαίνεις πόσο τρελή είναι η γυναίκα και το το σε τι κίνδυνο βρίσκομαι και πόσο σημαντικό είναι να βοηθήσεις!!!

Οπότε, τι κάνεις αύριο το πρωί; Ιζ σίμπλ. Μπαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο, κουνάς με τσαχπινιά τη φράτζα στο γκομενάκι υπάλληλο και λες (πληζ ρηπήτ άφτερ μη): "Γειά σου μανίτσα! Θα ήθελα το βιβλίο "Παράφρoν κρέας" από τις εκδόσεις Fallimento books". Για να καταλάβεις τι καλός άθρωπας είμαι και πόσο σε σκέφτομαι, αγαπημένε αναγνώστη, δεν σε βάζω να πεις το όνομα της συγγραφέος στην πρόταση, για να μην γίνεις ΕΝΤΕΛΩΣ ρεζίλι.

Σου υπενθυμίζω, δεν το κάνεις για την τέχνη, δεν το κάνεις επειδή είσαι βιβλιόφιλας άθρωπας, δεν το κάνεις επειδή έχεις πχιότητα. Το κάνεις για μένα, για έναν δικό σου άνθρωπο που κοντεύει να τρελαθεί και που χρειάζεται ένα χέρι βοηθείας.

Και αν δεν με πιστεύεις ότι η γκόμενα είναι παρανοϊκή, να και το εξώφυλλο, όχι για να μη λες. Απειλούμαι σου λέω, απειλούμαι!!!!Λυγμ

(ok ok, το βιβλίο είναι ό,τι πιο απίστευτα αστείο και ξεκαρδιστικό πλάνταξα στο γέλιο! και δεν είναι ότι γελώ εύκολα - μιλάμε για τον άνθρωπο που, λόγω τραγικής παιδικής ηλικίας, βλέπει Μόντη Πάηθονζ και στα πιο αστεία τους ανασηκώνει θεληματικά και επικροτώντας το δεξί φρύδι, ούτε καν το αριστερό, να φανταστείς)

Πως τα καρτούν της δεκαετίας του 80 ευθύνονται για την εξάπλωση των gay στην εποχή μας......

Αν δεν το ξέρεις, αγαπημένε αναγνώστη, αυτές τις μέρες στο facebook γίνεται μία "κίνηση". Το μανιφέστο της είναι το εξής: 15 έως 20 Νοέμβρη ας αλλάξουμε όλοι τις φωτογραφίες των προφίλ μας, αντικαθιστώντας τις με κάποια φωτογραφία ήρωα των παιδικών μας χρόνων. Σκοπός αυτού του παιχνιδιού είναι να μην υπάρχει ανθρώπινη φωτογραφία για λίγες μέρες στο Facebook..ας γίνουμε όλοι πάλι παιδιά!

Πολλοί έχουν ακολουθήσει το παιγνίδι, μεταξύ αυτών και εγώ, και βάλανε για φωτογραφία στο προφίλ τους ήρωες από μικιμάου. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να θυμηθώ μερικά από τα αγαπημένα μου καρτούν της δεκαετίας του 80. Μαζί όμως με τα καρτούν, θυμηθηκα και κάτι άλλο, μία ανακάλυψη που είχα κάνει όλως τυχαία, στα υπόγεια εργαστήρια ανάλυσης ποπ κουλτούρας του πρόβατο τζη ααα. Η ανακάλυψη, είχε σαν αποτέλεσμα να χρειαστεί να υπαχθώ στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων της Ση Άη Χέη, γιατί τα κυκλώματα των καρτούν και του Χόληγουντ δεν ήθελε να αποκαλυφθεί η αλήθεια και κινδύνευε η ζωή μου.

Γιου ση σέξη βγιούερ, κάποια στιγμή, όλως τυχαία, διαπίστωσα ότι στα αγαπημένα μας καρτούν από την δεκαετία του 80 κρύβονται οι λόγοι που στην εποχή μας υπάρχουν τόσοι πολλοί ομοφυλόφιλοι, τόσο πολλά ντράμα κουήνζ παλληκάρια, τόσο πολλή γκέηνεςς.

Σοκαριστικό; φυσικά... άσε με να στο επαναλάβω.

Ο λόγος που στην εποχή μας υπάρχουν τόσοι πολλοί gay είναι διότι μας έμαθαν σε gay συμπεριφορές και σουσούμια τα καρτούν που βλέπαμε στην εφηβεία μας. Ναι, ναι, ναι! Δεν είμαι ένας νέος Λιακόπουλος που βλέπει παντού Νεφελήμ και Μασουλήμ, αυτό που λέω μπορώ να το στηρίξω με ΝΤΟ-ΚΟΥ-ΜΕ-ΝΤΑ!

Για να το αποδείξω, ας δούμε gay σημειολογία στα αγαπημένα μας 80s καρτούν. Ξεκινάμε με τα...

Στρουμφάκια.
Μιλάμε για την υπέρτατη gay προπαγάνδα. Αυτό δεν είναι σήριαλ, είναι gay bar για αρκούδους: Σε ένα χωριό όπου ζουν μόνο άντρες, κάνει κουμάντο ένας μουσάτος παχουλός κυριούλης με κοιλίτσα, που όλοι τον έχουν πατρική φιγούρα, ο ΜπαμπαΣτρούμφ:Σαν να μην έφτανε αυτό, η μόνη γυναικεία παρουσία είναι η Στρουμφίτα, μία μπίμπο με μαλλί Φάρα Φώσετ η οποία δεν έχει γκόμενο - δηλαδή τύπικαλ αδελφομάνα:

Πάμε παρακάτω.....
Αναρωτιέσαι που έμαθαν οι γκέηδες να κυκλοφορούν παντού με τσαντάκι, το οποίο χωρά την Άρτα με τα Γιάννενα αν και είναι απίστευτα μικρό; Να έχουν φιλινάδα μία χαζή μπίμπο; Να μην πηγαίνουν πουθενά χωρίς το pet τους; και να ανακατεύονται συνέχεια στις δουλειές των άλλων και καλά για να σώσουν τον κόσμο; Ε δεν θέλει πολύ μυαλό, όλα αυτά τους τα έμαθε ο ...Sport Billy!
Nils Holgersson
Πρόσεξε gay προπαγάνδα στο πιο αγαπημένο μου σήριαλ έβα εν έβα... ένα ξανθό τεκνό από Σουδία, κάνει το γύρο του κόσμου και περνάει υπέροχα, όλο αυτό, δε, καβάλα πάνω σε ένα πουλί!!!!!! Πρόσθεσε και ότι αγαπημένο του αξεσουάρ είναι ένα κόκκινο σκουφί.... ε, δεν θέλει και πολύ το εφηβάκι των 80ζ να γίνει γκέη φρέντλη και μετά σκέτο γκέη! ΟΜΑΓΚΟΝΤ! πόσο πιο γκέη από τόσο, πόσο; τράστ μη, καθόλου... (για να μην αναφερθώ στην σχέση μίσους αγάπης του Nils με έναν μεγαλύτερο άντρα, τον νάνο)

και πάμε παρακάτω... στην Χάιντι... Όχι από τις χειρότερες περιπτώσεις στην λίστα μας, αλλά και πάλι καταφέρνει να πλασαριστεί, ειδικά αν σκεφτείς ότι απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, άρα έχει ύπουλο σκοπό να τα βάλει σιγά σιγά και λάο λάο στο gay κλίμα. Πόσο Gay ήταν η Χάιντι; χμφ χμφ χμφ μα όπου και να την πήγαινες δεν της άρεσε παρά μόνο στο χωριό της, ήταν ανταγωνιστική με την Κλάρα την εργοδότριά της, και της άρεσε να κυκλοφορεί ανάμεσα στα λουλούδια και να πειράζει το μουσούδι του σκύλου της (τυπικές συμπεροφορές σύγχρονου gay της Αθήνας οι δύο τελευταίες). Α ρεστ μα κέης, κοντολογίς

Μετά την Χάιντι, πάμε στην Μάγια την Μέλισσα. Επίσης για παιδιά προσχολικής ηλικίας. Μέσω της απεικόνισης του Billy του φίλου της Maya, το πιτσιφρίκι μαθαίνει να υπακούει στις μπόση φιλινάδες του, άκομα ένα πράγμα που οι gay κάνουν κατά κόρον. Επίσης, όλη αυτή η εμμονή με τα φτερά της, με το μέλι ως καλλυντικό, και η απόφαση να αφήσει την κυψέλη για να πάει Αθήνα να πηδηχτεί ελεύθερα επιτέλους.... ε, με συγχωρείς αν αυτό δεν είναι gay, τότε η Barbra Streisand δεν είναι gay icon!

Και πάμε στο επόμενο... Νταρντακάν και οι 3 σωματοφύλακες:
Τι να πω τώρα για αυτό; Το σκέφτομαι και ταράζομαι. Πρόσεξε με τι υποδόρειο τρόπο μεταδίδονταν προστυχιά στα αθώα παιδικά μυαλά μας. Δες την πλοκή: Ένα τεκνό με ταλέντο στην ξιφασκία, να είναι προστατευόμενος 3 μεγαλύτερων αντρών οι οποίοι όταν έρχονταν στο τσακίρ κέφι, έβγαζαν τα "όπλα" τους, τα ύψωναν στον αέρα και τα ένωναν. αμ σόρη αλλά δεν είμαι παρανοϊκός!!! δεν είμαι! αυτό είναι σαν σκηνή από gay τσόντα!!!! αμσόρη
Και περνάμε στο βαρύ πυροβολικό της gay προπαγάνδας. Η Κάντη Κάντη.
Πρόσεξε πόσα gay καρατερίστιξ βρίσκεις στην κυρία:
Μαλλί ξανθό με φράτζα; ΤΣΕΚ
Ντράμα Κουήν; ΤΣΕΚ
Της πέθανε γκόμενος από την φαρμακογλωσσιά της; ΤΣΕΚ
Τα είχε με δύο ταυτόχρονα και δεν μπορούσε να αποφασίσει με ποιον θα μείνει; ΤΣΕΚ τσεκ εντατίκ
Πήγαινε σε χαρτορίχτρες; ΤΣΕΚ
Έκλαιγε με το παραμικρό; ΤΣΕΚ
Έβαζε κολλύριο στο μάτι για να λαμπυρίζει; ΤΣΕΚ
Είχε τέλειο μαλλί νο μάτερ δη περίσταση, νο μάτερ δη ηβέντ? ΤΣΕΚ
...Ε σόρη, δεν περιγράφω άλλοοοοοοοο.... δεν υπάρχει πιο gay από αυτό!

και κλείνουμε με το σήριαλ που δεν το πίστευα ότι θα είχε και αυτό gay ατζέντα... και όμως, όμως! Αναφέρομαι στον Μπόλεκ και Λόλεκ. Αν και από την Πολωνία, παραδοσιακά συντηριτική χώρα, τα δύο παλληκάρια πιστεύω ότι είναι το αρχετυπικό gay ζευγάρι: ένας ξανθός-ένας μελαχροινός, όπου ο ένας είναι μπόση στον άλλο, τον σέρνει μαζί του όπου πάει, και δεν τον αφήνει να σταυρώσει κουβέντα.... ε, με τέτοια μεγαλώσαμε και στις μακροχρόνιες σχέσεις τους οι gay είναι ή φασίστες με τον άλλο ή άβουλοι! Έτσι εξηγούνται όλα, όλα!

Πιστεύω ότι σε έχω πείσει πια αναγνώστη, μετά από όλα αυτά. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Να γιατί η γενιά μου έχει τόσο μεγάλο ποσοστό γκέηδων. Είναι τα καρτούν των 80ζ που μας έκαναν έτσι. Μας δημιούργησαν το λάθος πρότυπο με αποτέλεσμα να στραφούμε σε μία πιο ανορθόδοξη επιλογή.

α, και επειδή μου αρέσει να αποδίδω τα εύσημα τω Καίσαρι, ας αναφέρω και το μόνο σήριαλ εκείνης της εποχής χωρίς καθόλου gay sub-context.... η Οδύσσεια του διαστήματος: όπου συμβαίνει το εξής παράδοξο.... μήπως είναι το αγαπημένο μου.... μήπως είναι αυτό που το έχω αγορασμένο σε dvd και από καιρό εις καιρόν το ξαναβλέπω.... μήπως;

Χερόντιουμ Θήαταρ, Ποσάηντον Τέμπλ και αφορμές να (μην) ξεφεύγεις από τον εαυτό σου και τους άλλους

Όπου το Σάββατο το βράδυ, αφού έχω δείξει το τσουτσουνέλ μου σε γιαγιά Παγκρατιώτισσα, αφού έχω γιορτάσει τα 5α γενέθλια του Ανηψιού μου, αφού έχω φάει τον άμπακα γιατί ο γαμπρός μου κάνει τα ωραιότερα μπάρμπεκιου μπιφτέκια ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ φορ έβα εν έβα, αφού έχω επιστρέψει στο σπίτι και έχω δουλέψει κανένα 2ωρο... είναι η ώρα πια περίπου 11 τη νύχτα.

Ήμουν ευχαριστημένος και ικανοποιημένος. Είχα περάσει καλά ανάμεσα σε οικογένεια και φίλους, λόγω γενεθλίων ανηψιού, είχα υπάρξει παραγωγικός (δουλειά, γαρ), είχα δείξει το τσουτσουνέλ μου σε εκπρόσωπο του άλλου φίλου (ε ναι, ρε πούστη, δεν το κρύβω άλλο, ομολογώ, ομολογώ, μου έγινε τραύμα το περιστατικό με την γιαγιάαααααααααα λυγμ) τι άλλο θέλει ο άθρωπας να είναι σε καλή διάθεση;

φευ όμως, φευ, αγαπημένε αναγνώστη.... Αυτά τα χαρούμενα νοτγουητστάντηνγκ, εγώ είχα μέσα μου μία στεναχώρια, μία μικρή, πικρή, κακή διάθεση. Ανεξήγητό; ...όχι και τόσο, σκέφτομαι, όχι και τόσο. Βλέπεις, οι άνθρωποι είμαστε πολυδιάστατα όντα, δεν σου λέω κάτι που δεν το ξέρεις, και όσο μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε όπου ερχόμαστε σε καλλίτερη επαφή με τα αισθήματά μας, γίνεται να είμαστε ΚΑΙ πολύ χαρούμενοι, ας πούμε, για ένα πράγμα, ΚΑΙ πολύ λυπημένοι για ένα άλλο, σιμουλτάνεουσλη... Και έτσι ήμουν κ εγώ το βράδυ του Σαββάτου. Και πολύ ευχαριστημένος, αλλά και στεναχωρημένος.

Είναι, όμως, πολύ άχρωμη λέξη το "στεναχωρημένος". Προσπαθώ να περιγράψω αυτό που αισθανόμουν. Έμοιαζε λίγο με "ερημιά", με "εγκατάλειψη", με "μοναξιά"... Χμφ χμφ χμφ. Παράλογο, όμως, δεν είναι να έχεις περάσει μία μέρα γεμάτη γιορτή, οικογένεια, μπιφτέκια του γαμπρού μου, φίλους, πιτσιφρίκι που έχει γενέθλια, τούρτα Ποδοσφαιροφόρμουλα Ένα (ναι, το ζήσαμε ΚΑΙ αυτό, χιχιχιχι, τζήζας, το ανήψι πιο παλαβό από το θείο, και όμως γίνεται) και παρόλα αυτά να αισθάνεσαι μοναξιά; Ρητογήκ λε κεστιόν, ασφαλώς και είναι παράλογο.

Είχε πάει πια 11 και μισή και εγώ ντυνόμουν για να βγω. Δεν είχα κανονίσει κάτι πολύ συγκεκριμένο, υπήρχε ένα πιθανό κανόνισμα-ραντεβού, που όμως δεν ήταν και εντελώς σίγουρο. Σκοπός μου ήταν να βγω μόνος, να αλητέψω στα λίγο λούμπεν μπαράκια που μου αρέσει να πίνω κανένα ουισκάκι πότε πότε, και όπου βγει. Όσο έβαζα κάλτσα και παπούτσι, η ερώτηση καυτή, έκανε βόλτα στο μυαλό μου: "Πως γίνεται να είσαι τόσο συχνά ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάς και παρόλαυτα να αισθάνεσαι ερημιά και μοναξά χωρίς ι - πόσο ντράμα κουήν, πόσο;"

Βγαίνω από το σπίτι, και αρχίζω να περπατώ, βυθισμένος στις σκέψεις μου. Στο βάθος, από ένα κτίριο που έμοιαζε με την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, διάφοροι αρχαίοι και νέοι φιλόσοφοι, με κοιτούσαν και με θαύμαζαν. "γιου γκο μπόη" έλεγε ο Πυθαγόρας, ο Ρολάν Μπαρ, ο Σάρτρ! "Συνέχισε να σκέφτεσαι και θα βρεις λύση". Εγώ, με σεμνότητα, έφερνα τα χέρια στο στήθος, στην χαρακτηριστική χειρονομία σεμνότητας που κάνει τα τελευταία 7 χρόνια η Τάμτα όταν κερδίζει, στα βραβεία Μαντ, το έπαθλο πρωτοεμφανιζόμενης και δεχόμουν τις ενθαρύνσεις τους. Ταυτόχρονα, συνέχιζα να σκέφτομαι το καυτό ερώτημα που είχε γίνει πια ακόμα πιο συγκεκριμένο: "ποια ζωτική σχέση είναι αυτή που σου λείπει και σε κάνει να νιώθεις μοναξά παρά την παρουσία τόσων και τόσων ανθρώπων γύρω σου;".

Η αλήθεια είναι ότι σχετικά πρόσφατα έφαγα μία καραμπινάτη χυλόπιτα, από ένα γκομενάκι που πολύ μου είχε κάνει κούκου, τότε, τις πρώτες μέρες της γνωριμίας. Οπότε, ναι, σαφώς οφείλεται και σε αυτό ότι αισθάνομαι "εγκατάλειψη". Ξερεις πως είναι σέξη βγιούερ, άμα δεν σε θέλει γκόμενος, παθαίνεις ένα σχετικό υπαρξιακό ταρακούνημα, με πολλές εκφάνσεις.... Αλλά από την άλλη πλευρά, ως σέξη άθρωπας που κυκλοφορά και θαυμάζει αλλά και θαυμάζεται, από χυλοπίτες
ουουουουουουουουουουουουουουουοοουουουουουουουουουουοουου λετ δη τσήκενζ ητ αζ χουέλ.... και έχουμε φάει, καλά να είμαστε, και έχομε ρίξει, καλά να είμαστε ξανά μανά, οπότε δεν είναι και ότι δεν ξέρομε να τις χειριστούμε. Άσε που το συγκεκριμένο χυλοπιτίδι, ε δεν ήταν και από τα πιο σημαντικά, ώστε να δικαιολογεί πολλά πολλά δραματάκια. Είχα την αίσθηση ότι κάπου αλλού ήταν το κλειδί του μυστηρίου στο οποίο ακόμα και ο Πίκος Απίκος σήκωνε τα κουκλίσια του χέρια ψηλά. Γουάη σο λόνλη; Γουάη;

Βυθισμένος στις σκέψεις μου, είχα φτάσει πια μπροστά από το Ηρώδειο. Όμορφη βραδιά, γλυκιά, γύρω ψυχή δεν υπήρχε... και ξαφνικά, μία έκλαμψη!!!! Συνειδητοποιώ ότι το τελευταίο μισάωρο, ή κάτι παραπάνω, δηλαδή από την ώρα που είχα μπει σε μουντ σκεψ σκεψ εντατίκ και βόλταρα αναρρωτούμενος, αισθανόμουν κάπως, αρκετά να πω την αλήθεια, καλλίτερα. Γαλήνη και ανάπαυση είχαν απλωθεί στο μέσα μου. Εντάξει, μη φανταστείς ότι είχα γίνει και σαν διαφήμιση γιαουρτιού που το τρώει Ινδός δόκτορας της φιλοσοφίας, αλλά υπήρχε μέσα μου μία μεγάλη βελτίωση, αισθητή σημαντικά. Στάθηκα ακίνητος για λίγο, χάζεψα το Ακρόπολις Γιέλλοου, και τότε... σαν να κατάλαβα. Το συναίσθημα της γαλήνης, έγινε σκέψη και συμπέρασμα.

Αυτό που ίσως μου έλειπε τον τελευταίο καιρό, η σχέση που δεν είχα προσέξει καθόλου, που είχα παραμελήσει, ήταν η σχέση με τον εαυτό μου. Εγώ που τόσο το είχα συνήθειο να εξετάζομαι, να περνάω χρόνος μόνος και αυτοαπασχολούμενος, για διάφορους πρακτικούς λόγους το τελευταίο διάστημα ήμουν συνέχεια με κόσμο, συνέχεια ανάμεσα σε παρέες. Φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν οι άνθρωποι οι ίδιοι... Ναι, το έκανα και λίγο νευρωτικά όλο αυτό, το "συνέχεια με κάποιους κάπου", απέφευγα να κάτσω μόνος, ήθελα κόσμο γύρω γιατί σκεφτόμουν τα γκομενικά που θα με ρίχναν. Όπως επίσης υπήρχαν και άλλες "παρέες" που δεν ήταν νευρωικές και αντιπερισπασμού, αλλά ουσίας. Και πάλι όμως... Επειδή όμως όλη αυτή η συνεχής παρουσία κόσμου έγινε χωρίς μέτρο, τελικά, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω και την διάθεση αλλά και τον χρόνο, για να το πω πολύ πρακτικά, για την απαραίτητη συζήτηση με τον εαυτό μου. Και το αποτέλεσμά ήταν να αισθάνομαι "ερημιά", "μοναξιά" και"βασάνισμα".

Τώρα, δεν μπορώ να πω ότι αυτή η αιτιολόγηση είναι θεοσίγουρη, όπως είναι τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενης της Τάμτα που δεν μπορεί κανείς να της τα πάρει πίσω! Μπορώ όμως να πω ότι όταν μου πέρασε από το μυαλό, εκεί στα άγια χώματα του Ηρωδείου που ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα κάποτε συζητάγανε πότε θα πάνε στο Αρχαίο Μώλλ να πάρουν αυλαίες και αμφορείς (Ok ok σταματάω χεχεχε) η ερμηνεία αυτή, μου έκανε, και συνεχίζει να μου κάνει πολύ καμπανάκι. Και να με αναπαύει.

Τη επόμενη μέρα, αφού πέρασα ένα Σάββατο βράδυ ανάμεσα σε κόσμο, με καλή παρέα αγάπης, αφού διασκέδασα και χάρηκα, ξύπνησα όμορφα, με λίγο λιγότερη αίσθηση ερημιάς. Δούλεψα πάλι για κανένα 325364747474362ωρο και ύστερα πήρα το αυτοκίνητο και κατηφόρισα προς την Γλυφάδα για να ψηφίσω. Αφού έκανα το καθήκον μου, στο φανάρι που έβγαζε από το δρόμο που ήταν το σχολείο που ψήφισα προς την οδό Βουλιαγμένης, έστριψα αριστερά, αντί για δεξιά. Εκδρομίτσα: Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, Λιμανάκια, Βάρκιζα... κάποια στιγμή, τα αυτοκίνητα στο ρεύμα μου, αλλά και στο ρεύμα προς Αθήνα είχα αραιώσει πολύ. Πλησιάζα στον ναό του Ποσειδώνα, φημισμένο Μωλλ των Αρχαίων Ελλήνων, και η κίνηση ήταν πια πολύ σπασμένη. Έφτασα, πάρκαρα, βγήκα από το βουατήρ, κανένας γύρω μου, μόνο 3-4 παρέες βρίσκονταν στο καφέ εκεί στο Σούνιο. Έπιασα θέση σε ένα βράχο και έμεινα να κοιτάω το Αιγαίο και να χαζεύω τις υπέροχα φωτισμένες καβοκολώνες.

Είχαν αυτό το υπέροχο χρώμα, το Ποσάηντον Τέμπλ Γέλλοου. Σκεφτόμουν τα συμπεράσματα μου και κυρίως την μεγάλη αλήθεια που κληροδότησαν οι Αρχαίοι μας Έλληνες σε κάθε άνθρωπο. Παν μέτρον άριστον. Ισορροπία θέλει και η παρέα, κ η συνάφεια με τους ανθρώπους, ισορροπία θέλει και η μοναχικότητα, και η εσωτερική αναζήτηση. Τον εαυτό μας τον βλέπουμε καλά μέσα από τις επαφές με τους άλλους.... αλλά χρειάζεται και λίγο μόνοι μας να εξετάσουμε τα συμπεράσματά της παρατήρησής μας. Οι κολώνες στο Ποσάηντον Τέμπλ, τέλεια δείγματα αυτής της πολυυμνημένης ισορροπίας των αρχαίων, έμοιαζαν να μου λένε "απαπαπαπαπα, πιάστηκα τόσους αιώνες όρθια η κολώνα, α μπαδεγουέη, δίκιο έχεις σε αυτά που σκέφτεσαι η ισοορροπία σε κρατά όρθιο πολύ καιρό και πολύ ξεκούραστα, δες και μας"!

Και καθώς, μετά από τόσες απανωτές ώρες μοναχικότητας σε δύο μέρες, είχε αρχίσει να ανατρέπεται η ισορροπία και να αισθάνομαι ότι μου έλειπαν οι άνθρωποι μου, η επαφή με κάποιον αγάπιο-φίλο.... χτύπησε το τηλέφωνο - ο φίλος μου ο Πέτρος. Του είχα λείψει. κανονίσαμε να βρεθούμε :-)

Γυμνάκι - συμβαίνει τώρα

είμαι σπίτι, ετοιμάζομαι για να πάω στο γενέθλιο του Σούπερ Ανήψι, και μόλις έχω βγει από το μπάνιο.

Βρίσκομαι στην κρεβατοκάμαρα και σκουπίζομαι - σκουπίζομαι, σκουπίζομαι, σκουπίζομαι και αφού τελειώσω, έτσι γυμνάκι, κυκλοφορώ μέσα στο δωμάτιο για να ανοίξω το συρτάρι να πάρω το σώβρακο, να ανοίξω το άλλο συρτάρι να πάρω το ζεύγος σαξ, πάω δίπλα στο δωμάτιο χουόρντρόμπ να διαλέξω πουκάμισο, κλπ κλπ κλπ.

Αφού έχω μαζέψει ό,τι χρειάζομαι για να ντυθώ, αρχίζω να ντύνομαι, στην κρεβατοκάμαρα, σφυρίζοντας χαρωπό σκοπό ("θα σε περιμένω στο Ελληνικό, στις δύο το βράδυ, μέσ' στο σκοτάδι, μην αναβάλεις λεπτοοοοοοοοοο").

Αφού έχω βάλει βρακί, πέφτει το βλέμμα μου προς την μεριά της μπαλκονόπορτας μου και βλέπω από απέναντι μπαλκόνι να με κοιτάζει γιαγιά η οποία με βλέπει κανονικά και με τον νόμο, ένας θεός ξέρει πόση ώρα. Μάηντ γιου, λόγω πρόσφατης μετακόμισης δεν έχω βάλει κουρτίνες ακόμα, και από ότι φαίνεται θα αργήσω, καταραμένο δουνουτού, δεν έχουμε λεφτάααααα...

Βλέπω λοιπόν την γιαγιά, η οποία με βλέπει και εκείνη ότι την κοιτάζω... τινάζεται και μάνι μάνι μπαίνει στο σπίτι της - αν μη τι άλλο, αυτό είναι σημάδι ότι ντράπηκε που την είδα να με κοιτά γιατί προφανώς με είδε γυμνάκι να περιφέρομαι στο δωμάτιο, να σκουπίζομαι, να φορώ βρακί κλπ κλπ κλπ

Λοιπόν.... Δεν ντράπηκα μία. μία όμως!!! γιατί; διότι ήμουν γυμνάκι μέσα στο σπίτι μου, όχι σε δημόσιο χώρο. ήμουν γυμνάκι στον ιδιωτικό μου χώρο, στο καταφύγιό μου. και στο χώρο μας μπορούμε να είμαστε όπως θέμε, όσο θέμε. Σιγά μην κάτσω να έχω αγωνία μη τυχόν και με δει κανείς μέσα στο σπίτι να την έχω όξω και με παρεξηγήσει. Όχι, όχι, όχι....

Η ερώτηση μου sexy viewer είναι η εξής... αν γίνει ένα υποθετικό λαϊκό δικαστήριο, έχω δίκιο που δεν ντράπηκα; ο ιστορικός του μέλλοντος που θα διαβάσει τούτο το ποστ θα πει για μένα "τι κουλ εν τρέντη άθρωπες που υπήρχαν στον απώτερο παρελθόν; είχανε άνεση με το σώμα τους, είχαν αυτοπεποίθηση, είχαν σέξινες!!! και πάνω από όλα είχαν το σπίτι ιερό, ναό της ιδιωτικότητας! γιου γκο μποη, ηντήντ!" ή μήπως θα πει "α να χαθείς τέντη μπόη, δεν σέβεσαι τίποτε δεν σέβεσαι, η γιαγιά τι φταίει επειδή εσύ δεν έχεις πάρει αυλαίες;" (σημείωση συγγραφέα: έτσι θα νομίζουν ότι τις λέμε τις κουρτίνες οι ιστορικοί του μέλλοντος, αυλαίες... πως εμείς νομίζουμε ότι οι Αρχαίοι όλη μέρα διαβάζαν Πλάτωνα και Αριστοτέλη ενώ αυτοί πηγαίναν από συμπόσιο σε παρτουζίτζα, και από παρτουζίτσα στο Μωλ να πάρουν αμφορείς; ε αυτό)

λοιπόν; ποια η γνώμη σου σέξη βγιούερ; "ντροπ ον μη" ή "γιου γκο μπόη" ον μη;

ΣούπερΚουλ ή ΣούπερΚαγκούρ;

το νέο βίντεο κλιπ των Pet Shop Boys, το Τουγκέδα, δες και ψήφισε στα σχόλια...
είναι Σούπερκουλ ή σούπερκαγκούρ;

όσο για μένα.... χμφ χμφ χμφ α... ρονό, α ρήλη ρονό, πολύ "βασικά καλησπέρα σας" μου κάνει το όλο πράγμα, ξες και καλά Γαρδέλης-Αλιμπέρτη αγαπιούνται μεν αλλά είναι και αντίπαλοι χορευτές και δεν μπορούν να είναι μαζί, κ έτσι.... αρονό αρήλη ρονό... χμφ χμφ χμφ χμφ

Γράμμα στον Κακλαμάνη

Πριν από μερικές μέρες ένας φίλος μου έλαβε αυτό το mail και καλά από τον Κακλαμάνη

From: ATHINA.POLI.TIS.ZOIS.MAS@GMAIL.COM [mailto:ATHINA.POLI.TIS.ZOIS.MAS@GMAIL.COM]
Sent: Tuesday, November 09, 2010 4:04 PM
To: siga-mi-to-afina-na-fanei-to-email@kagoura-e-kagoura.gr
Subject: ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ : Σας Ευχαριστουμε - Σας Περιμενουμε

Σας ευχαριστούμε για την δύναμη που μας δώσατε στις 7/11/2010. (σχόλιο προβατίδη: να πέσει φωτιά να με μπέρν μπέημπη μπέρν αν σου έδωκα έστω κ ένα νερό, πόσο μάλλον δύναμη)

Σας περιμένουμε στις κάλπες την Κυριακή 14/11 για την νίκη της Αθήνας μας. (σχόλιο ντα σηπ: μήπως να έβγαζες ακόμα μία ιατρική σχολή μέχρι να έρθω, έχεις χρόνο, τράστ μη, έχεις μέχρι να έλθω)

Νικήτας Κακλαμάνης

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ (σχόλιο ντα σήπ: μη χέσω, σε ικετεύω μη, πραγματικά μη χέσω δηλαδή, σκέψου το, μη)

η απάντηση του φίλου μου είναι εδώ:

Μας δεν σας ψήφισα αυτήν την φορά .... επομένως δεν χρειάζεται να με ευχαριστείτε
Και γιατί άλλωστε να σας ψηφίσω?

Επειδή εγκαταλείψατε το κέντρο της Αθήνας στην μοίρα του?
Επειδή υποβαθμίσατε ολόκληρες αστικές περιοχές με την αδιαφορία σας?
Επειδή όλο το κέντρο της Αθήνας έχει γίνει ένας απέραντος πάγκος μικροπωλητών?
Επειδή συχνάζετε στο Παγκράτι (ευτυχώς το Αλσος γλύτωσε από εσάς και την κα Τριφύλλη) και όχι στην πλατεία Αμερικής? (Αλήθεια πότε κάνατε τελευταία φορά βόλτα στις "άλλες" περιοχές?)
Επειδή τα σκουπίδια φυτρώνουν?
Επειδή έχετε αφήσει από πέρυσι τον Χριστουγεννιάτικο στολισμό κρεμασμένο?

Η αλαζονεία είναι κακό πράγμα !!!

Εν πάση περιπτώσει σας εύχομαι καλή επιτυχία.


Με εκτίμηση

Τσατίλης Ετοιμολογόπουλος

να αγιάσει το στόμα του του άθρωπα, γκομενάκι να πιάνει, μεγάλος έρωτας να γίνεται, ο Θεός να του δίνει χρόνια και αιώνες, πες τα Χρυσόστομε, κλπ κλπ κλπ κλπ, πόσο περήφανος είμαι που τον έχω φίλο δεν μπορώ να σου πω, μήπως να το κοιτάξω και για γκόμενο εδώ που τα λέμε αρονό α ρήλη ρονό χμφ χμφ χμφ

εν τω μεταξύ εγώ δεν ψηφίζω Αθήνα, αλλά Γλυφάδα, όμως μένω Παγκράτι, οπότε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλω να βγει ένας μη αχρηστίδης δήμαρχος και γι αυτό όπου σταθώ και όπου βρεθώ διοργανώνω τα ΑΝΤΙΚΑΚΛΑΜΑΝΕΙΑ 2010 και τώρα που το σκέφτομαι θα πάω να κάνω μεταδημότευση τη Δευτέρα, και επίσης πόσο τέλειο είναι που τον Κακλαμάνη τον φωνάζουν Σαχλαμάνη; πάρα πολύ.

Μεταφραστικό γραφείο "Προβατίδη Σηπόπουλου", μεταφράσεις παλιών ποπ επιτυχιών με βαρύνουσα και συμβολική σημασία σε γκομενικές περιστάσεις

Oh why you look so sad
The tears are in your eyes
Come on and come to me now
Don’t be ashamed to cry
Let me see you through
Cause I’ve seen the dark side too

Χέη, γιατί τόση στεναχώρια;
γιατί είσαι έτοιμος να κλάψεις;
Μην ντρέπεσαι, όμως, ξέσπασε
Είμαι εδώ και θα σε στηρίξω
ξέρεις, έχω δει κ εγώ τα σκοτεινά της ζωής...

When the night falls on you
You don't know what to do
Nothing you confess
Could make me love you less

Όταν η σκοτεινιά σε σκεπάζει
Δεν έχεις ιδέα τι να κάνεις...
αλλά, να ξέρεις, ότι από σένα κ αν ακούσω
λιγότερο δεν γίνεται να σε αγαπήσω

I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you

So if you're mad get mad
Don’t hold it all inside
Come on and talk to me now
Hey, what you got to hide
I get angry too
Well I’m a lot like you

Θα είμαι δίπλα σου,
θα είμαι δίπλα σου
δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει
Θα είμαι δίπλα σου

Αν είσαι θυμωμένος, δείξτο
Μην το κουκουλώνεις
Έλα και μίλησέ μου
Δεν έχεις τίποτε να κρύψεις
Και εγώ θυμώνω
Πολύ σου μοιάζω

When you're standing at the crossroads
And don't know which path to choose
Let me come along
Cause even if you're wrong

I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
Take me in into you darkest hour
And I’ll never desert you
I’ll stand by you

Όταν είσαι μπροστά σε ένα σταυροδρόμι
Και δεν έχεις ιδέα ποιο δρόμο να πάρεις
Άσε με να έρθω μαζί σου
Γιατί ακόμα και αν κάνεις την λάθος επιλογή

Θα είμαι δίπλα σου,
θα είμαι δίπλα σου
δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει
Θα είμαι δίπλα σου

And when, when the night falls on you, baby
You feeling all alone
You won't be on your own

I’ll stand by you
I’ll stand by you
Won’t let nobody hurt you
I’ll stand by you
Take me in into you darkest hour
And I’ll never desert you
I’ll stand by you

Oh I’ll stand by you
I’ll stand by you

Στην πιο σκοτεινή σου ώρα, κάλεσε με
δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ

Και όταν η νύχτα σε σκεπάζει
και αισθάνεσαι ολομόναχος
δεν θα είσαι μόνος

Θα είμαι δίπλα σου,
θα είμαι δίπλα σου
δεν θα αφήσω κανέναν να σε πειράξει
Θα είμαι δίπλα σου
Στην πιο σκοτεινή σου ώρα, κάλεσε με
δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ

Αμφιθυμία

Είμαι χαμένος στον διάστημα. Μόνο που το διάστημα στο οποίο είμαι χαμένος, δεν είναι καλογυαλισμένο και σούπερ τρόνικ χάη τεκ σαν το διάστημα του Στάρ Τρεκ και του Γκαλάκτικα... είναι ένα διάστημα σκοτεινό, στο οποίο κάνει κρύο, όπου δεν υπάρχει ψυχή γύρω μου να με παρηγορήσει και όπου οι πλανήτες που βλέπω εκεί στο βάθος του σκοτεινού, δεν ξέρω ούτε αν μπορώ να τους φτάσω ούτε αν, όταν προσγειωθώ πάνω τους, θα είναι γεμάτοι κινδύνους.

Περίεργες μέρες. Πράγματα που κάποτε μου γέμιζαν τις ώρες και με τα οποία μου άρεσε να ασχολούμαι, ξαφνικά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία και δεν μου προκαλούν κανένα ενδιαφέρον. Και αναρωτιέμαι... είναι η φυσική αλλαγή που υπόκειται ο άνθρωπος και που ίσως κάποτε κάποτε να φέρνει και γκρέμισμα αυτών που τα είχε ψηλά; ή μήπως μου συμβαίνει κάτι άλλο, μία κατάθλιψη ας πούμε, που με έχει κάνει απλώς να μην μπορώ να χαρώ τα πράγματα που κάποτε χαιρόμουν; δεν έχω ιδέα. Περνώ τα "Αμφιθύμια 2010". Που φέτος συμπίπτουν με τα "Αμφιβόλεια 2010". Και, όχι, δεν τα περνάω απλά - είμαι επίτιμος καλεσμένος και κεντρικός ομιλητής και στα δύο. Και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

Από την άλλη, μου συμβαίνει το εξής παράλογο: η ζωή μου είναι γεμάτη ανθρώπους που μου δείχνουν ότι με αγαπούν, ότι με εκτιμάν, ότι νοιάζονται για μένα, ότι με χαίρονται και ότι αρέσκονται σε αυτό που είμαι... Άρα, είναι λέημ να νιώθω μοναξία και ερημιά. Κάποιοι, δε, από αυτούς, για να το πω χύμα, είναι άνθρωποι που κανείς θα δικαιολογείτο να είναι υπερήφανος που τους έχει στην ζωή του. Είναι σπουδαίοι άνθρωποι, κοντολογίς, που με τιμούν με την φιλία τους... Και όμως, είναι λες και άνοιξε μέσα μου το κουτί με την αρχετυπική μοναξιά, και δεν μπορώ να χαρώ την παρέα τους και την παρουσία τους στην ζωή μου. Αυτό, δε, το ότι αδυνατώ να εκτιμήσω ψυχικά κάτι αντικειμενικά σημαντικό με κάνει να αισθάνομαι ακόμα χειρότερα.

Το ίδιο δε, αυτή η αδυναμία "απόλαυσης" και χαράς έχει φτάσει και στα άλλα κομμάτια της ζωής μου. Από το καλοκαίρι ζω σε ένα σπίτι που αν μου έλεγαν ότι θα το είχα θα γέλαγα υστερικά και θα έλεγα "γκερ ά ρα χήαρ, μη με δουλεύεις ρεεεεεε". Είναι όμορφο, μεγάλο, σε ωραία γειτονιά, φωτεινό, φροντισμένο, περιποιημένο και άνετο. Και όμως, αυτό το μεγάλο σπίτι, αντί να γίνεται πεδίο χαράς και αγάπης, γίνεται γήπεδο που η μοναξιά και η θλίψη απλά βρήκαν περισσότερο χώρο να απλωθούν.

Όσο για τη δουλειά, με τις δεδομένες συνθήκες και εκεί τυχερός είμαι... υπάρχει δουλειά, υπάρχει μια σχετική σταθερότητα, το πράγμα κινείται, προοπτικές ανοίγουν αργά αλλά σταθερά - κ όμως, πάλι βασανίζομαι από την ίδια αδυναμία εκτίμησης. Πάλι καλά τουλάχιστον που η ψυχική μου διάθεση δεν με κάνει λιγότερο αποτελεσματικό και αποδοτικό.

Φυσικά, σε όλα αυτά, πρόσθεσε και την εσωτερίκευση όλου αυτού του τρελού πράγματος που συμβαίνει γύρω μας με τα οικονομικά, τα κοινωνικά, τα πολιτικά κλπ κλπ κλπ. Ο κόσμος έχει γίνει ένα σώμα που με γεμίζει αγωνία, άγχος, ανασφάλεια. Δεν έχω πια εμπιστοσύνη σε κανένα θεσμό - το μόνο το οποίο "εμπιστεύομαι" είναι η κεκτημένη ταχύτητα του "συστήματος". Τα βλέπω όλα τόσο μαύρα που θεωρώ ότι η καλύτερη λύση είναι το μπουρλότο, ώστε επιτέλους να δημιουργηθεί ο κενός χώρος για το καινούργιο πράγμα. Αλλά, και πάλι, στεναχωριέμαι - τα μπουρλώτα έχουν θύματα...

... ... ... ... ... ...

Η μοναξιά και η θλίψη δεν είναι λέει αντικειμενικό δεδομένο, είναι οπτική γωνία. Το πιστεύω ακράδαντα.

Προσπαθώντας να εξηγήσω την κατάσταση, σκέφτομαι μήπως το πρόβλημα, αυτό που μου δίνει την άσχημη οπτική γωνία, είναι ότι η φύση μου δεν μπορεί να χωνέψει το ωραίο σπίτι, την ομάδα σπουδαίων φίλων, μία ζωή πάνω από την οποία δεν κρέμεται η απειλή μίας μεγάλης καταστροφής... μήπως και αισθάνομαι έξω από τα νερά μου επειδή ξαφνικά τα πράγματα δεν είναι απειλητικά και ξένα... Αρονό, α ρήλη ρονό.

Από όλα, αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η αδύναμία μου να συντονιστώ με τον εαυτό μου. Δεν είμαι σίγουρος για τίποτε από ότι αισθάνομαι, δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω που πάω.

Αλλά τουλάχιστον έχω την διάθεση, πειθαρχημένα και αποφασιστικά να το ψάξω το πράγμα. Ελπίζω να βρω άκρη - άμα δεν βρω... ε, τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Τι να πω, σε αυτό το σημείο έφτασα. Κάμια φορά, στις ελάχιστες στιγμές αισιοδοξίας λέω ότι το "κενό" αυτό του τώρα δεν είναι παρά το ενδιάμεσο ανάμεσα στο παλιό πεθαμένο (και μάρτυς μου ο Θεός πόσα πράγματα έχω αφήσει πίσω) και στο καινούργιο που ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί. Α σουρ χοπ σο.

Λέει ο Γιάλομ ότι όταν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους υπάρχει κάτι σημαντικό που πρέπει να ειπωθεί και δεν λέγεται, τότε αυτοί οι δεν μπορούν να μιλήσουν για τίποτε άλλο, ακόμα και για κάτι τόσο ασήμαντο όπως "θα πας εσύ για την ΔΕΗ ή εγώ;". Αυτό νιώθω ότι έχω πάθει εγώ, με τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να του πω τίποτε. Δεν μπορώ να τον ακούσω σε τίποτε. Σκέφτομαι λοιπόν: Υπάρχει κάτι που δεν το λέμε "εγώ και εκείνος". δεν θέλω; δεν το έχω δει; το φοβάμαι; ακόμα δεν το έχω σχηματοποιήσει ώστε να μπορέσω να το εκφράσω; θα κάνω υπομονή και θα συνεχίσω την αναζήτηση. Γιατί αυτό το μπλοκάρισμα με έχει πολύ τρομάξει. ειλικρινά.

(σόρη για την γκρίνια και την μαυρίλα ρε βγιούερ. άλλα άμα δεν το αναγνωρίσω το θέμα, μάλλον δεν θα καταφέρο να το λύσω... xxx)

Πάρε και ένα Xατζιδάκι, κατάθλιψη ναι, αλλά δεν ξεχνάμε και την πχιότητα, χεχε:
The Acrobat's Prayer

(μπορεί να αργήσουμε λίγο να τα ξαναπούμε, μην ανησυχήσεις, ναι; ...προσπαθώ να βρω άκρη)

Rejected

Πριν από μερικούς μήνες, πριν μετακομίσω, είχα ζήσει πολλές αλλεπάληλες μικρές τραγωδίες όπου έρχονταν διάφοροι στο σπίτι το παλιό για να το δουν μήπως και το νοικιάσουν. Εγώ ξέρεις έκανα τουρ γκάηντ "εδώ χέστρα, εδώ παράθυρο, εδώ πόμολο παραθύρου, εδώ στρίβουμε πόμολο και με υπέροχη ευκολία ανοίγει παράθυρο κλπ κλπ" δεν θες να ξέρεις τι πέρασα.

Ένας από όσους ήλθαν να το ζήσουν και αυτό, εμένα να δείχνω σπίτια, και, ναι, ομολογώ ο πιο συμπαθητικός, ήταν και κάποιος Χάρης. Νεαρός, εξαιρετικά ευγενικός, με περίεργο κούρεμα που του πήγαινε πολύ αλλά εγώ δεν θα έκανα ποτέ, κρατούσε κράνος όταν μου χτύπησε την πόρτα ένα Σάββατο πρωί. Αφού του έδειξα το σπίτι, πιάσαμε γνωριμία και κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Μου είπε πως είναι ηθοποιός.

Αποχαιρετιστήκαμε και την ίδια μέρα αργότερα, βρεθήκαμε στο Facebook και γίναμε φιλαράκια. Πέρασε ο καιρός, και, λίγες βδομάδες πριν, τον πέτυχα σε ένα καφέ στο κέντρο - όπου με ενημέρωσε για την καινούργια του παράσταση και με κάλεσε να πάω.

Απόψε λοιπόν, παρέα με δύο φίλους, πήραμε τα μπογαλάκια μας και κινήσαμε για το Rejected, το έργο που παίζει ο Χάρης!

είναι κωμωδία, αστεία, πολύ αστεία, πάρα πολύ αστεία, (καλά, μερικοί θεατές ήμουν σίγουρος ότι τους έφυγε κλανίτσα από το χαχανητό) αλλά...

...τι θα πεις αν σου πω ότι με πόνεσε; ναι, γέλασα και εγώ πολύ αλλά... τούτη η κωμωδία με πόνεσε - και δεν είναι μόνο διότι τις τελευταίες βδομάδες περνάω (ξανά) μία σκοτεινή αλλά (ελπίζω) γόνιμη περίοδο που θα με οδηγήσει στο επόμενο στάδιο (ή απλά κορορϊδεύω τον εαυτό μου και πηγαίνω ολοταχώς προς ολοκληρωτικό κάψιμο φλάτζας), πράγμα που με κάνει ευσυγκίνητο και κλαψιάρη και μελαγχολιάρη... είναι και διότι μιλάει για τα γκομενικά και τα γαμησιακά μας με ένα πολύ αληθινό τρόπο, ταυτισιάρικο, που σε κάνει να λες κάθε λίγο και λιγάκι "αχ αχ, αυτοί έχουν δει την ζωή μου, δεν το συζητώ, θέλω δικαιώματα ΤΩΡΑ, που το ξέρουν αυτό το περιστατικό;".

Κοντολογίς, πέρασα εξαιρετικά. Δεν θα μπω σε τεχνικά ντήτεηλζ, αλλά η παράσταση είναι πολύ καλή, γεμάτη ωραίες ιδέες, έχει ζωντανή και γεμάτη ενέργεια σκηνοθεσία, ωραία μουσική, παιχνίδι... Όσο για το έργο - με εξέπληξε. Δεν έχω συνηθίσει στα καλογραμμένα έργα στο ελληνικό σύγχρονο θέατρο... Χωρίς να αποφεύγει να πέφτει πότε πότε στην παγίδα της χοντροκοπιάς, έχει χιούμορ πολύ ζωντανό, πολύ τωρινό, και όπως είπαμε, χιούμορ που ώρες ώρες σε πονάει (ξέρω ξέρω, είμαι μαζόχας)!

Οι ηθοποιοί ξεσκίζονται στην σκηνή, χορεύουν, τραγουδάνε, χτυπιούνται, είναι και οι 5 μεγάλοι μάγκες και μπράβο τους. Παίρνουν όλο το πράγμα πάνω τους και το κάνουν τέλεια, διότι το κείμενο δεν είναι και ευκολόπαιχτο, όπως οφείλει να είναι κάθε "οδυνηρή σάτιρα" εδώ που τα λέμε!

Φυσικά, ομολογώ, από τους 5 λεβέντες/λεβέντισσες ηθοποιούς μου άρεσε ο Χάρης περισσότερο. Έτσι, για τον περίεργο τρόπο που τον γνώρισα, και για την αμηχανία που είχε στο σπίτι μου εκείνη την μέρα! Αλλά και διότι είχε δύσκολους ρόλους - βέβαια όχι πως οι άλλοι ηθοποιοί ήταν λιγότεροι καλοί, γενικά όλους τους έβαλα στην καρδιά μου. Γιου γκο μπόηζ. γιου γκό γκέρλζ! γιου γκό ηντήντ.

εδώ μπορείς να δείς πληροφορίες για την παράσταση. κάνε την χάρη στον εαυτό σου να πας, θα περάσεις 70 ανεπανάληπτα λεπτά.

εγώ πάντως στεναχωρήθηκα που λόγω της πρόσκλησης του Χάρη δεν πλήρωσα εισιτήριο. Θα ήθελα αυτό το έργο να το "υποστηρίξω" έμπρακτα και πιο άμεσα! μπορεί να ξαναπάω με ρεπούμπλικα και καπαρτίνα για να πληρώσω. αλήθεια. είμαι ικανός να το κάνω. σαπόρτ γκουντ θήατερ, κ έτσι!

(η αφίσα αδικεί την παράσταση, έχει άλλο τόνο φωνής από αυτήν, βγάζει μία αγριάδα που δεν νομίζει ότι της πρέπει, περιέργoς πως είναι πιο τρυφερή παράσταση, αλλά ok για να πω την αλήθεια δεν είμαι και ειδικός, οπότε...)

Υπέροχο ξεροψημένο μπουτάκι κοτόπουλο

Επιτέλους, μία απολύτως ελληνική διαφήμιση που με ανατρίχιασε με την καλή έννοια.

η καινούργια διαφήμιση της Lacta είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ! κλαπ κλαπ εντατίκ, κλαπ κλαπ


σε κάνει να θες να φας ξεροψημένο μπουτάκι κοτόπουλο! (σόρη αλλά η "δική" μου σοκολάτα είναι τα ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο)

και ναι, δεν λυπάμαι καθόλου που το λέω αλλά είναι πολύ πολύ πολύ καλλίτερη διαφήμιση από την προηγούμενη της Lacta που είχε βασιστεί στην trendy λογική να είναι γραμμένο το σενάριο από καταναλωτή.... μπράβο ξανά μανά

Ο Ξένος

...εγώ γεννήθηκα σε μία χώρα όπου ήταν απαγορευμένο να λες πως είσαι λυπημένος... οι άνθρωποι ένοιωθαν αγωνία ή φοβόντουσαν, αλλά επειδή οι απαραίτητες λέξεις για να το εκφράσουν δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο της πατρίδας τους, δεν ασχολούνταν καθόλου με αυτόν τον ανεξήγητο εσωτερικό πόνο που άλλοι, σε πιο ελεύθερες πατρίδες, θα τον έλεγαν "λύπη" "φόβο" και "αγωνία".

Το ίδιο απαγορευμένο ήταν και να διεκδικείς αυτό που αγαπάς και να προσπαθείς να το έχεις κοντά σου. Η γλώσσα της χώρας μου καλά καλά δεν είχε τις απαραίτητες έννοιες ώστε κάποιος να μπορεί να δηλώσει την επιθυμία του για κάτι. Οι λέξεις "θέλω", "μου αρέσει", "επιθυμώ" ήταν όχι απλά άγνωστες αλλά εντελώς ανύπαρκτες.

και έτσι έχει γίνει και, αν και έχω μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, πιο ελεύθερη, μου είναι αδύνατο να χειρίζομαι τη λύπη μου, ή να μπορώ να την εκφράσω με απλότητα και με σαφήνεια. Τις έμαθα τις λέξεις τις απαραίτητες, ξέρω πως συντάσονται για να σχηματίσουν προτάσεις και νοήματα πολύπλοκα, αλλά ακόμα, τόσα χρόνια στην νέα χώρα, δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω χωρίς να αισθανθώ ότι κάνω κάτι ενάντια στην φύση μου.

ακόμα πιο δύσκολο μου είναι να διεκδικήσω με ηρεμία και γλύκα αυτό που αγαπώ. Όχι φυσικά διότι δεν έχω τις λέξεις... τις λέξεις τις έχω και είναι άφθονες. Αλλά, πώς να μάθεις τον εαυτό σου να επιθυμεί και να θέλει πραγματικά όταν ο προγραμματισμός που του έγινε υπαγορεύει πως κάθε είδους επιθυμία είναι απαγορευμένη;

αυτά μου έλεγε ενώ εγώ τον κοιτούσα θλιμμένος καθώς μου μιλούσε. τι αντίθεση που έκανε το ύφος μου στο ήρεμο, γλυκό χαμόγελό του. και τι αντίθεση που έκανε το χαμόγελό του σε αυτά που μου έλεγε...

σταμάτησε να μιλά, και έμεινε ακίνητος να με κοιτάζει για μερικά λεπτά. περίμενε να μιλήσω.

δεν τα κατάφερα. απλά σηκώθηκα και έφυγα.

...το προσπάθησα πολύ αλλά δεν βρήκα το θάρρος να του πω ότι αυτόν τον καιρό και εγώ φοβάμαι και αισθάνομαι την ίδια μοναξιά και θλίψη. νομίζω όμως πως το είχε καταλάβει. για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό μου έφτασε.