O David Fincher σκηνοθετεί το καινούργιο vidoe clip των Nine Inch Nails

... και εσύ κάνεις ένα ωραίο κλικ εδώ και το βλέπεις (ο Fincher είναι ο σκηνοθέτης του 7 και του Fight Club αλλά και του επερχόμενου Zodiac με τον Gary Oldman που το περιμένω πως και πως...)

Eξαιρετικά αφιερωμένο στο ρεμάλι - ξέρει αυτός!

να του πεις να κάνει κλικ εδώ ... άμα τον δεις...

Μπα; Αρχίσαμε τα κολπάκια κύριε Μπέζος;

Το Amazon, το αγαπημένο βιβλιοπωλείο της Μαντάμ Σουσού (αλλά και το δικό μου... στα έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει πιο οικονομικός τρόπος να αγοράζεις ξενόγλωσσα βιβλία) άρχισε τις μαγκιές.
Άκου τι σκέφτηκαν: Εάν χρησιμοποιείς το A9, tη μηχανή αναζήτησης που έφτιαξαν το Σεπτέμβρη του 2004 και που χαρακτηρίζουν ως μηχανή αναζήτησης με μνήμη (κρατάει αρχείο των αναζητήσεων που έχεις κανει), σου δίνουν έκπτωση στις αγορές σου. Η έκπτωση είναι το "ένα/δεύτερο του ΠΙ" τοις έκατο, δηλαδή 1,57% (το βρίσκω ιδιοφυϊές αυτό, το ομολογώ...). Υποτίθεται ότι η μόνη προϋπόθεση για να έχεις την έκπτωση είναι να χρησιμοποιείς κάποιες φορές (δε λένε πόσες άλλα φαίνεται δεν είναι πολλές) τη μηχανή και φυσικά να είσαι registred για να μπορούν να καταγράφουν.
Υποθέτω προσπαθούν να σπάσουν την παντοδυναμία του Google... για να δούμε, για να δούμε...
Αναρωτιέμαι, είναι καλό τώρα να υπάρχει αρχείο των αναζητήσεων σου;

Εγώ σε διακοπές στο εξωτερικό... νομίζω στη Σκωτία...

ευχαριστώ καφενέ...

Σου το είπα ότι είναι αμαρτία, εσύ εκεί, το βιολί σου!!!! Ορίστε τώρα....

...κάνε κλικ εδώ - αυτό είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά links που έχω ανακαλύψει ποτέ...

Μπε μπεεεε

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι-δεκατρείς...

Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Wired (σιγά μη σου βάλω και link... αφού είμαι σίγουρος ότι γνωρίσεις απ' έξω την διεύθυνση) είναι αφιερωμένο στα δέκα χρόνια του Internet. Έχει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του Kevin Kelly (renaissance άνθρωπος της εποχής μας και συνιδρυτής του Wired). Η σύλληψη του άρθορου είναι "πως βλέπαμε το Internet όταν ξεκίνησε, πως τελικά εξελίχτηκε τώρα, και πως θα είναι σε άλλα 10 χρόνια". Πραγματικά αξίζει τον κόπο να το διαβάσεις για να δεις πως οι τότε "προβλέψεις" πέσαν εντελώς έξω σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και για να δεις τις προβλέψεις του Κ.Κ. για αυτό που ο ίδιος ονομάζει The Machine...

(άσχετο, αλλά σχετικό - το περιοδικό το αγόρασα και το διάβασα παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο του υπάρχει ήδη online, άρα δωρεάν... γιατί; Γιατί κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ: μου είναι αδύνατο να διαβάσω ολόκληρα άρθρα στην οθόνη. Ενώ ένα περιοδικό ή ακόμα περισσότερο ένα βιβλίο είναι εντελώς άλλη αίσθηση... νομίζω ότι οι περισσότεροι κάπως έτσι λειτουργούμε, έτσι δεν είναι;)

Έκτακτο δελτίο ειδήσεων! O Γελαστός Πρόβατος κατευθείαν από Αμερική μεταδίδει...

Είδηση 1:
Το καινούργιο single της Madonna θα λέγεται Hung Up, ενώ το album της Confessions on A Dancefloor... αρχικά ο τίτλος του cd επρόκειτο να είναι Ότι Της Φανεί Της Λωλοστεφανή αλλά τους φάνηκε πολύ mainstream και τελικά επέλεξαν τον πρώτο...
Και το single και το cd θα βγουν το φθινόπωρο και ήδη η πολυβασανισμένη τραγουδίστρια έχει αρχίσει τις προσευχές καμπάλα να πουλήσει περισσότερες κόπιες από το American Life (πράγμα καθόλου δύσκολο, αν σκεφτείς ότι πήγε άπατο...)

Είδηση 2:
Η Debbie Gibson φαγουριάζεται να επιστρέψει στην πρώτη μεγάλη της αγάπη, την μουσική... (αλήθεια λέω, δεν κάνω πλάκα, το διάβασα στο Billboard που δεν έχεις σοβαρότερο έντυπο). Ευτυχώς ακόμα δεν υπάρχουν συγκεκριμένς ημερομηνίες που θα μπει στο studio, οπότε έχουμε ακόμα χρόνο να οργανώσουμε την εξολοθρευση της.

Το έκτακτο δελτίο ειδήσεων δημιουργήθηκε με την βοήθεια της Κικής Σεγδίτσας που μεταδίδει από Βαλτιμόρη...

Θα φανταζόσουν ποτέ ότι αυτό που θεωρούμε ως χαμόγελο στους χιμπατζήδες...

... είναι στην πραγματικότητα γκριμάτσα που κάνουν από... τρόμο;!

Το έμαθα στο site της peta, που κάνει μία εκστρατεία για να σταματήσει η χρήση των χιμπατζήδων σε τιανίες, διαφημιστικά και άλλα τέτοια... (θυμάμαι μικρός πόσο απορούσα με αυτούς που απολάμβαναν κάτι φριχτές κωμωδίες που πρωταγωνιστούσαν τα μάλλον συμπαθητικά αυτά ζώα... το έβρισκα τόσο απάνθρωπο...)

Βαριέσαι το πήδημα; Σε κουράζει το sex; Έχω τη λύση...

...επειδή μόλις πήρες το επίδομα αδείας (... ή μήπως να το πούμε επήδημα αδείας...) και έχεις λεφτά για ξόδεμα, θα σου πρότεινα να ρίξεις μία ματιά σε αυτό εδώ... (μην παραμελήσεις να πατήσεις το κουμπί groove gallery... αριστούργημα...)

άντε ...καλοτάξιδο. (και θυμίσου τον προβατάκο που έσωσε την ερωτική σου ζωή όταν θα απολαμβάνεις τα πλεονεκτήματα αυτού του μοναδικού προιόντος...)

Τι είναι αυτό το πράγμα που με πιάνει...

... πολύ συχνά και νιώθω πληγωμένος και θλιμμένος... λες και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι ΠΑΝΤΑ να με προσέχουν... λες και εγώ είμαι υποχρεωμένος ΠΑΝΤΑ να προσέχω τον εαυτό μου και να τον αγαπώ και να είμαι καλός μαζί του...

Θα περάσουν τα σύννεφα... (δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς...)

Ο Άρης Δαβαράκης είναι έξω από τη φυλακή

... μετά από ένα απίστευτα παράλογο εξάμηνο το οποίο περάσε προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό κατηγορούμενος για κάτι που δεν έκανε, ο φίλος μου ο Άρης επιτέλους σήμερα βγήκε από την φυλακή... η αίτηση αποφυλάκισης έγινε δεκτή... έτσι τα γενέθλια του θα τα περάσουμε παρέα, όλοι οι φίλοι μαζί...

Δόξα τω θεώ, επιτέλους γελάει....

(δυστυχώς δεν έγινε το ίδιο δεκτή και η αίτηση αποφυλάκισης του έτερου προφυλακισμένου για την ίδια υπόθεση του Τάσου Μελετόπουλου, ο οποίος συνεχίζει να κρατείται στις φυλακές Ναυπλίου...).

Ο ένας ήτανε τυφλός κι ο άλλος ήταν μανούλι

Ανεβαίνω σήμερα το πρωί την Κηφισίας με τον γάιδαρο (γάιδαρος θα πει vespa... ). Και ποιόν πετυχαίνω στην γωνία Κηφισίας και Αλεξάνδρας να περιμένει προφανώς για ταξί;
Τον.... Νίκο Βασταρδή!!!!! Θυμάστε, αυτόν που είχαν τυφλώσει σε εκείνο το σήριαλ που έπαιζε η ΕΡΤ όταν ήμουν 6 χρονών ή 5 και μετά που είδα την σκηνή δεν μπορούσα να φάω γύρο για χρόοοοονια.... (το πράγμα που είχαν βάλει πάνω στα μάτια του αφού και καλά τον είχαν τυφλώσει έμοιαζε με γύρο, αλήθεια λέω).... Έπαθα πολιτισμικό σοκ ... και αναρωτήθηκα: αφού βγάζει τόσα λεφτά η Άννα Ανδριανού δεν μπορούσε να του πάρει μία κούρσα; να κυκλοφορεί άνετα;

Λίγο μετά, στη Κηφισίας, λίγο πριν το φανάρι της στροφής για Χαλάνδρι, με προσπερνά ένας μηχανόβιος. Περνάει δίπλα μου από τα δεξιά και πολύ κοντά μου... η μηχανή του είναι από αυτές που ο οδηγός για να πιάσει το τιμόνι πρέπει να ρίξει το σώμα του πολύ πολύ μπροστά. Ο συγκεκριμένος εκτός που είναι πολύ ωραίος γκόμενος φοράει και ένα παντελόνι μάλλον φόρμας που έχει κατέβει πολύ πολύ πολύ πολύ χαμηλά....

Και φαίνεται τι βρακάκι του και φαίνεται και λίγο από το πισινάκι του και φαίνεται και λίγο από το δερματάκι του και το βλέπω και τρελαίνομαι!!!!!!!!!!!!!!!!!

Προσπάθησα να τον ακολουθήσω όσο γινόταν για να δω όσο περισσότερρο γίνεται αλλά ο γάιδαρος δεν πάει πάνω από 100 και του τύπου η μηχανή ήταν πολύ μεγάλη οπότε...

Είμαι ένα γελαστό πρόβατο γεμάτο ενέργεια... :-)))


Καλημέρα!!!Μπε μπεεεεε....

Επιτέλους....

... το εξώφυλλου του Θωρηκτού Ποτέμκιν - Pet Shop Boys
(να μπεις στο site τους εδώ για λεπτομέρειες...)

Μικρό κομμάτι χρυσάφι #5

...(και για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, τον τίτλο του "κουλτούρα να φύγουμε" κερδίζει ο γελαστός πρόβατος.... τι έχω πάθει σήμερα; άντε καλημέρα....)

Μικρό κομμάτι χρυσάφι #4

είναι αυτό το καλύτερο λαϊκό τραγούδι που γράφτηκε ποτε; ...αμεεεεεεεε.....

Δ. Χριστοδούλου Μάνος Λοίζος, από το "Καλημέρα ήλιε"

Μικρό κομμάτι χρυσάφι #3

ΦΥΓΕ ΑΠΑΙΣΙΟ ΒΑΜΠΙΡ (θα μου πιουν το αίμα... ΒΟΗΘΕΙΑ!!!)

... μέχρι να φύγω διακοπές θα με τσιμπουκόσουν τρελά! Τι παρακαλέσα, τι έκλαψα, τι φίλησα κατουρημένες ποδιές... μόνο κώλο δεν έδωσα.... αλλά τίποτα αυτοί: Όλα τα projects πρέπει να ολοκληρωθούν πριν τις διακοπές (φεύγω την άλλη Τετάρη...)

Κοντολογίς, δεν έχω χρόνο ούτε στα σχόλια να απαντήσω - τα διαβάζω όμως και παίρνω κουράγιο (macmanous, boyracer, spyro ταλεντάρα... είστε πια φίλοι μου καλοί... και σας πάω με χίλια)...

Εσύ όμως, που δεν είσαι νευρική ψυχή και έχεις λίγο χρόνο αυτόν τον τόσο τρυφερό Ιούλιο που θα φέρει τον πιο αγαπησιάρη Αύγουστο των τελευταίων χρόνων, κάνε εδώ ένα κλικ και παίξε - το παιχνίδι είναι ζωή

ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααααααα α α α α α α................................ . . . . . . .

Μικρό κομμάτι χρυσάφι #2

Life engenders life. Energy creates energy. It is by spending oneself that one becomes rich.

Sarah Bernhardt - French actress (1844 - 1923)

Αφιερωμένο στο αφεντικό μου

...θα καταλάβει αυτός...

κάνε κλικ εδώ

Μόνο αυτό...

... πολύ δουλειά σήμερα - για αυτό σου στέλνω αυτό το τραγούδι που σου το χαρίζω με όλη μου την συμπάθεια


This must be the place I waited years to Leave - Pet Shop Boys

Κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο τραγούδι από το Behaviour - αυτή εδώ είναι μία πολύ σπάνια εκτέλεση 9 λεπτών που υπάρχει σε μία Γιαπωνέζική έκδοση του album που έχει εξαντληθεί προ πολλού... Ελπίζω να σου αρέσει...

Μου αρέσει αυτή η διαφήμιση της Nike (...και χρησιμοποιεί και την μουσικάρα του Vangelis...)

... κάνε κλικ εδώ και θα τη δεις!!! Φοβερή ιδέα και ακόμα φοβερότερα δοσμένη!

Η άλλη όψη του Ισλάμ...

(ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε τι έχει δύο όψεις - και πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι μέτρο για όλα είναι και πρέπει να είναι ο άνθρωπος)

Στη χώρα του Κεμάλ

κανένα σχόλιο

Εκρήξεις...

... το ρεμάλι που 'χω ερωτευθεί γύρισε από το Λονδίνο...

Ευτυχώς δεν του έσκασε καμία βόμβα στη μούρη... ούτε και έφαγε καμία αδέσποτη από την αστυνομία (καλά αυτό δεν θα γινόταν ποτέ γιατί είναι ψηλός γαλανομάτης γυμνασμένος με υπέροχα ξανθά μαλλιά και δέρμα λευκό σαν φέτα Δωδώνη... και γενικά αδύνατον να τον μπερδέψεις με ισλαμιστή...)

Η μόνη έκρηξη που άκουσε ήταν αφού γύρισε... για να γιορτάσουμε την επιστροφή του και το ότι τη γλίτωσε από τις βόμβες κάναμε εκρηκτικό sex! (α, ξέχασα να σας πω, σήμερα είναι η ημέρα του επιθεωρησιακού/κουλού χιούμορ... οπότε...)

Άκου, σώπα, φαντάσου...

... Ilya - bellisimo (πλησιάζουν και οι διακοπές...)

Όλα εντάξει, οπότε ώρα να την κάνω κι εγώ...

Ήμουνα πραγματικά ξεθεωμένος από την κούραση όταν φτάσαμε σπίτι μετά την κηδεία του μεγάλου μου αδελφού. Τέτοια κούραση δεν θυμάμαι να είχα ξανανιώσει... Ήταν ο άπειρος κόσμος που χρειάστηκε να χαιρετήσω και να ακούσω τα συλλυπητήριά τους; Ήταν η φοβερή ζέστη που έκανε στο νεκροταφείο; Ήταν που είχα άγχος μη καταρρεύσουν η μάνα μου και ο πατέρας μου πάνω από το φέρετρο του Αλέξη; ..ακόμα δεν μπορώ να πω... μία κηδεία είναι δυσάρεστο πράγμα και υποθέτω ότι λογικό είναι να σε κουράζει πολύ....

Ο μεγάλος μου αδελφός, ο Αλέξης, είχε πεθάνει μετά από μία σύντομη και αρκετά οδυνηρή αρρώστια - λίγο καιρό μετά που έκλεισε τα 39 του λιποθύμησε ένα Σαββατόβραδο σε ένα gay bar στο Γκάζι. Η λιποθυμία του ήταν η αφορμή να κάνει τις εξετάσεις που έδειξαν ότι ήταν σοβαρά άρρωστος αλλά και αποκάλυψαν στους γονείς μου ότι ο χαϊδεμένος τους το αλεύρωνε το κολοκυθάκι (αλλιώς τι μπορεί να έκανε σε ένα τέτοια bar;) και μάλιστα με έναν τρόπο που τους τάραξε πολύ. Ε δεν είναι και ότι καλύτερο να σε ξυπνάει ένα τηλεφώνημα 3 η ώρα τη νύχτα του Σαββάτου και να σου λένε να έρθεις να μαζέψεις τον αναίσθητο γιο σου από ένα μαγαζί που ο χαρακτήρας σου και η προσωπικότητά σου δεν σου επιτρέπουν καν να παραδέχεσαι την ύπαρξη τους...

Για να πω την αλήθεια θα πήγαινα εγώ να τον μαζέψω αλλά εκείνο το βράδυ έλειπα σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Έτσι ο μπαμπάς μου, ένας αυστηρός, συγκεντρωτικός άνθρωπος, βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να φάει στη μούρη όλη την κίνηση του Σαββάτου, που τον εμπόδιζε να φτάσει μία ώρα αρχύτερα στο λιπόθυμο, ένας θεός ξέρει γιατί, γιο του για να καταλήξει τελικά "να δει τον Αλέξη ξάπλα στο πεζοδρόμιο με μερικούς γυναικωτούς γύρω του να προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται" (επαναλαμβάνω τα λόγια του πατέρα μου).

Λόγω του όγκου που βρήκανε στο εγκέφαλο του δεν δόθηκε καμία συνέχεια στην παρουσία του αδελφού μου σε ένα μπαρ για ομοφυλόφιλους ούτε και καμία ερώτηση διατυπώθηκε – οι γιατροί είπανε ότι η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή και ότι τους έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν παραπονιόταν για πονοκεφάλους ή που δεν είχε άλλα συμπτώματα νωρίτερα, δεδομένου του πόσο μεγάλος ήταν ο όγκος. Έτσι η ομοφυλοφιλία του αδελφού μου, ξεχάστηκε. Μπορεί να ήθελαν οι γονείς μας κάποτε να συζητηθεί ...αλλά αυτό το κάποτε δεν ήρθε ποτέ.

Μετά από μία εγχείρηση σε ένα νοσοκομείο της Ουψάλας, και μία σειρά χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες σε ένα ίδρυμα στην Φρανκφούρτη, είχαμε πια όλοι πειστεί ότι τον αδελφούλη μου θα τον χάσουμε. 'Ετσι προσπαθήσαμε να είναι οι τελευταίες του βδομάδες όσο πιο ανώδυνες γίνεται... δεν ξέρω αν τα καταφέραμε. Το τελευταίο δίμηνο ο Αλέξης δεν μπορούσε καθόλου να επικοινωνήσει μαζί μας. Δεν μας αναγνώριζε, ούτε μας θυμόταν. Και ήταν αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση μαζί του. Είχε πλήρη απώλεια μνήμης. Τελικά πέθανε μία Τετάρτη μετά του Αγίου Πνεύματος και για να κρατήσω και την παράδοση οι τελευταίες του λέξεις ήταν κάτι «έλα... έλα... έλα... έλα» που έλεγε με μία τσιριχτή θηλυπρεπή φωνή στη μάνα μου. Δυσάρεστα πράγματα...

Η μάνα μου σε όλο το διάστημα της αρρώστιας του αδελφού μου προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία της και με μεγάλη επιτυχία – παρόλα αυτά είχε κάποια ξεσπάσματα, κυρίως όταν έλειπε ο πατέρας μου από το σπίτι, ο οποίος το είχε πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα «αξιοπρέπεια μπροστά στην αρρώστια». Ειλικρινά, ούτε μία φορά δεν τον είδα να εκδηλώνει κάποιο συναίσθημα σχετικά με όλη αυτή την υπόθεση. Ούτε μία φορά... με έκανε έξαλλο αυτό το πράγμα, πολύ δε περισσότερο που ομολογώ ότι είμαι μία drama queen (όταν στα μέσα της δεκαετίας του 90 διάβασα στο Smash Hits ότι Robbie Williams φεύγει από τους Take That με είχαν πιάσει τα κλάματα...).

Γενικά του τα είχα πολύ μαζεμένα του πατέρα για την ψυχρότητα με την οποία πίστευα ότι είχε αντιμετωπίσει τον καρκίνο του Αλέξη... όταν λοιπόν, αμέσως μετά την κηδεία, πηγαίνοντας στο δωμάτιο μου από την κουζίνα όπου είχα πιει μονοκοπανιά μία διπλή δόση ουίσκι τον είδα να τακτοποιεί τα χαρτιά του και να τσεκάρει τους λογαριασμούς από τις κάρτες του έγινα πραγματικά έξαλλος! Κουρασμένος και μισομεθυσμένος άρχισα να του φωνάζω «τι μαλάκας είσαι εσύ ρε, μόλις έθαψες τον γιο σου και κάθεσαι και ελέγχεις του λογαριασμούς σου;» «δεν ντρέπεσαι γουρούνι» και άλλα τέτοια δραματικά. Στην αρχή δεν αντέδρασε αλλά όταν έγινα πιο πολύ επιθετικός σηκώθηκε και άρχισε να μου φωνάζει και αυτός... δεν θυμάμαι πολύ την συνέχεια, μπορεί να πιαστήκαμε και στα χέρια. Κάποια στιγμή πάντως μπήκε και η μάνα μου στη μέση που άρχιζε να μας φωνάζει να σκάσουμε... και νομίζω όταν την είδαμε να κλαίει το κόψαμε. Εγώ πήγα στο δωμάτιο μου και ο πατέρας μου συνέχισε να ασχολείται με τα χαρτιά και τους λογαριασμούς του...

Κατάλαβα τι ακριβώς έκανε εκείνη τη μέρα ένα χρόνο αργότερα - τρώγαμε ένα μεσημέρι όταν μας είπε ότι το πρωί εκείνης της ημέρας είχε πληρώσει τον τελευταίο λογαριασμό της πιστωτικής του κάρτας. Αυτή μας είπε ήταν η τελευταία δόση. Τους προηγούμενους μήνες είχε γενικά κλείσει πολλές εκκρεμότητες τέτοιου τύπου... είχε κάνει κάτι μεταβιβάσεις ακίνητων σε μένα και τα ξαδέλφια μου, είχε πληρώσει ότι χρωστούσε και εισπράξει ότι του χρωστούσαν, είχε ακυρώσει κάρτες, κινητά, συνδρομές σε περιοδικά. Όλα ήταν τέλεια... και μόνο μία δόση της κάρτας έμενε, αυτή που είχε πληρώσει εκείνο το πρωί... την άλλη μέρα το πρωί τον βρήκε η μαμά μου πεθαμένο στο κρεβάτι του και κατάλαβα ότι την ημέρα της κηδείας του αδελφού μου απλώς έφτιαχνε το πρόγραμμα όλων αυτών που έπρεπε να τακτοποιήσει πριν μας αποχαιρετήσει.

Κάτι τρέχει γρήγορα με τον Βαγγέλη

... τελικά το μεγαλύτερο εμπόδιο του ανθρώπου να πραγματοποιήσει και να ολοκληρώσει αυτό που είναι, είναι το ίδιο του το είναι...

Δηλάδη: το είναι μου δε μ' αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ' αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου δε μ’ αφήνει να γίνω το είναι μου ..............................................

So many times things pass you by / imagination running wild / you got to start choosing right from wrong / instead of daydreaming all day long

Αγαπήμένοι στίχοι #4

Αμερικάνοι - ικανοί για το καλύτερο, ικανοί για το χειρότερο...

...καμμία φορά ακόμα και την ίδια στιγμή.


(εξάλλου, όπως μου είπε μία ψυχή πριν πολλά χρόνια ένα μισομεθυσμένο βράδυ στο Γρανάζι, "η Αμερική είναι ότι την κάνεις..." )

I never dreamt that I would get to be / the creature that I ve always ment to be

Αγαπημένοι στίχοι #3

When you are young you find inspiration in / anyone who 's ever gone

Αγαπημένοι στίχοι #2

...Θεέ μου πόσο μπλε σκόρπισες στον κόσμο μπας και καταφέρουμε να σε δούμε...

I wasn't jealous before we met / now every boy I see is a potential threat

Αγαπημένοι στίχοι #1

Τι απέγινε άραγε η Ελίζα Καλίτση;

...Λιλιπούτειοι καρναβαλιστές έχουν κατακλύσει το λιμάνι της Πάτρας. Το καρναβάλι Εμίλιε (σσ Λιάτσος) έκλεισε με το καλύτερο τρόπο που μόνο οι Πατρινιοί ξέρουν να δίνουν. Ελιιιιιιιίζα Καλιιιιιίτση για το Mega channel....

...πως μου ήρθε τώρα αυτό...

Αγαπάς τον κώλο; απόδειξη!

...μου λείπει και ακόμα δεν έχει φύγει...

... η αγάπη μου πάει στο Λονδίνο σήμερα, μέχρι την Κυριακή το απόγευμα... θα περιμένω υπομονετικά με το πλεκτό μου να γυρίσει...

Καταρχήν, ανησυχώ μην μου καταλήξει eye witness καμία βομβιστικής στο cnn... και κατά δεύτερο...
ακόμα δεν έχει φύγει και ήδη μου λείπει!!...το σόι μου γαμώ... τι ήθελα κι ερωτεύτηκα... μια χαρά ήμουν με τη χουφτίτσα μου...

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΜΠΟΥΡΔΑ!!!!!

Λαλαλι λολολι!

Μπε μπεεεεεεε!

Ό έρωτας περνάει απ' το ηχείο...

...κάνε κλικ εδώ και ακού. Καλημέρα.

Pet Shop Boys - Hit And Miss. Το τραγούδι τους που μου αρέσει περισσότερο από όλα. B side στο Before (το χειρότερο τραγούδι που έχουν βγάλει ποτέ...).

"Συγγνώμη...", Vague, Boyracer, Macmanus, Vjockey ακούστε λίγο κάτι...

Depeche Mode - World in My Eyes...

Το θυμάστε;

Κάτι γίνεται στο Λονδίνο πάλι!

κάνε εδώ κλικ ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό....

Άραγε, είμαι εγώ... ή είναι έτσι γενικά η ζωή;

... μέσα από το www.provato.gr έχω έρθει σε επαφή με μερικούς από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχει τύχει να συναντήσω ποτέ. Και να φανταστείς ότι κάποτε θεωρούσα ότι το δίκτυο κάνει κακό στις ανθρώπινες σχέσεις (καμμία σχέση...).

Τελικά, αν είσαι "ανοιχτός" ωφελεί...

Μικρό κομμάτι χρυσάφι

"My advice to anyone in any field is to be faithful to your obsessions. Identify them and be faithful to them, let them guide you like a sleepwalker."

J. G. Ballard

Θέλεις να μου πεις κάτι που ακόμα δεν έχεις σκεφτεί;

... ποιά είναι η αγαπημένη σου λέξη; Η αφορμή μου δόθηκε από αυτό εδώ το site... εσύ θα μου πεις αφήνοντας ένα σχόλιο στο post... αν δεν σε πιάσουν ντροπές και βαρεμάρες... (όσο για μένα, ακόμα το σκέφτομαι... ποια είναι η αγαπημένη μου ελληνική λέξη;... σκεψ σκεψ σκεψ...)

Αγαπάς το ποδόσφαιρο; ... Kαινούργια διαφήμιση Adidas

σκοτεινή και υποβλητική... κάνε κλικ εδώ and enjoy

Αυτό το After shave προκαλεί πολλούς ερεθισμούς

... το γεγονός ότι το περιοδικό After Shave διευθύνεται από έναν φωτογράφο δεν δίνει το δικαίωμα στους συντελεστές του να επιτρέπουν να δημοσιεύονται τόσο κακά κείμενα (χωρίς παρεξήγηση προς τους αξιόλογους εργαζόμενους... αλλά παιδιά αφού δεν σας βγαίνει το επιτηδευμένο γιατί δεν το κρατάτε λίγο πιο απλό το πράγμα... sorry κιόλας που σας στεναχωρώ...)

Μερικά παραδείγματα:
"Μπορεί η παλιά Vegera να αλώθηκε από τα επώνυμα μπριγιάν, ρουμπίνια και ζαφείρια πολλών καρατίων, στερώντας μας τα νόστιμα αλλά και Luxurious breakfast σε chic τόνους (και σαρδέλες, θα συμπλήρωνα... πρόβατο speaking εδώ) στη διπλανή της Αίγλη, δημιούργησε όμως νέο χώρο κι έγινε αγαπημένο στέκι..."

"Στον Άγ. Κοσμά δεσπόζει σε ένα χώρο επιβλητικό το envy seaside και ακριβώς δίπλα το Envy Deko με αποχρώσεις πιο prive"

To sexy κοιλάκι σε φτάνει μέχρι το εξώφυλλο του PLAYBOY!

Madonna; ΟΧΙ! Michael Jackson; ΟΧΙ! U2; ΟΧΙ!

...αυτό εδώ είναι το καλύτερο site εν ζωή star! και σε ΚΑΜΙΑ Περιπτωση μην παραλείψεις να κλικάρεις εδώ... Υποκλιθείτε στην εξυπνάδα της Μαρίας Λουίζας Βασιλοπούλου!!! (αφιερωμένο το post στον Vague Tourist...)

Σιχαίνομαι τον Tom Waits, αλλά μ' αρέσουν τα illustrations του Κώστα!

...αυτός το έφτιαξε αυτό. Συνάδελφος - πυροβολημένο παιδί, αλλά ταλαντούχο... You like?

Ανοιξε μάτια, αυτιά...

... και περιηγήσου κανένα μισάωρο σε αυτό το site... Τέχνη... ή μήπως όχι; Εμένα μου αρέσει πάντως πολύ...

Andy Κουδούνις!

Ο Andy Bell, τραγουδιστής των Erasure, βγάζει solo αλμπούμ σε συνεργασία με τους Manhattan Clique. Αρχές Οκτώβρη θα βγει - κάνε κλικ εδώ για τις λεπτομέρειες.

(...και να σκεφτείς ότι πριν λίγο καιρό ανακοίνωσε ότι έχει Aids - πως γίνεται και η απειλή του θανάτου μας κάνει πιο δραστήριους...)

Ζηλεύω.... ΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩ

Κάτι τρέχει με τον Βαγγέλη 1, ξανά

... κάθε λεπτό που το περνάς σε συνύπαρξη με κάποιον, είναι ένα λεπτό κερδισμένο στη ζωή...

Τσαγκαροδευτέρα...

...τι παραπάνω από αυτό;

Αφιερωμένο στον ταξιτζή που με έφερε σήμερα το πρωί στην δουλεία.

Απλά και κανονικά

Τον ξύπνησαν οι φωνές... «Ρε τον πούστη, τον κερατά» είπε μέσα από τα δόντια του καθώς σηκωνόταν. Έβαλε τις παντόφλες του, και ξεκίνησε για το δωμάτιο του γιου του.

Τον βρήκε να κοπανάει κλωτσιές το κεφάλι της μάνας του. «Τι κάνεις ρε κερατά», φώναξε, και μπήκε στη μέση. «Τη μάνα σου ρε μαλάκα, τη μάνα σου;».

Ο γιος του γύρισε και τον κοίταξε – τα μάτια του ήταν άδεια και γεμάτα αγωνία. Όπως τα τελευταία 18 χρόνια. Του έπιασε τα χέρια. «Ρε Βασίλη» του είπε «βρε παιδί μου... τι κάνεις; τη μάνα σου χτυπάς;»

Έβαλε τον Βασίλη να καθίσει στο κρεβάτι και πήγε να φροντίσει την γυναίκα του. Έσκυψε από πάνω της. Αναίσθητη... Του γύρισαν τα μάτια από τα νεύρα. Την σήκωσε και την μετέφερε στο δωμάτιό τους. Την έβαλε να ξαπλώσει και πήγε να πάρει τηλέφωνο τον ξάδελφο του τον γιατρό. Ευτυχώς, τον βρήκε στο σπίτι του. «Σταμάτη ο Μιχάλης είμαι... έλα λίγο να δεις τη γυναίκα μου... ο γιος μου, την πλάκωσε στο ξύλο πάλι, την έριξε αναίσθητη. Μην βιαστείς, δεν πρέπει να είναι σοβαρό όπως την άλλη φορά...». Αφού συνεννοήθηκαν, πήγε πάλι να της ρίξει μία ματιά. Ίδια η κατάστασή της. Δεν είχε ιδέα αν θα μπορούσε να κάνει κάτι μέχρι να έρθει ο γιατρός. Πήγε πάλι στο δωμάτιο του γιου του.

Τον βρήκε να κλαίει με λυγμούς. Εκείνος με το που τον είδε έπεσε στην αγκαλιά του και κλαψούριζε σαν 5χρονό παιδί. Αηδία τον έπιασε... «τι άλλο θα ζήσουμε Θεέ μου» σκέφτηκε, «τι άλλο θα ζήσουμε».

Χάιδευε το κεφάλι του γιου του και θυμόταν................................................................

Ο γιος του ήταν 16 χρονών όταν ο Μιχάλης και η γυναίκα του παρατήρησαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ανακάλυψαν ότι είχε μπλέξει με ναρκωτικά. Η κλασική ιστορία. Ηρωίνη. Αν υπήρχε κάτι που την έκανε λίγο διαφορετική από τις περισσότερες ήταν η στάση του Μιχάλη και της Ελένης, της γυναίκας του. Ούτε μία στιγμή δεν τους πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψουν το γιο τους. Θεώρησαν δεδομένο ότι θα ton βοηθήσουν να το ξεπεράσει. Τι θα έκαναν αν είχε καρκίνο; ...κάπως έτσι το είδαν και έτσι το χειρίστηκαν.

Τον έστειλαν στην Σεβίλη, σε ένα φοβερό κέντρο αποτοξίνωσης που έκανε θαύματα. Ο Μιχάλης, ταξιτζής, δούλευε 16 ώρες τη μέρα για να μπορεί να χειριστεί τα έξοδα και πήρε και δάνεια από 4 τράπεζες. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήλπιζαν. Ο Βασίλης γύρισε καθαρός, καλοδιάθετος, χαρούμενος. Μέχρι που είχε πάρει και κιλά. Θύμιζε στο Μιχάλη αυτό που θα ήθελε να είναι ο γιος του, αν είχε μεγαλώσει χωρίς την αρρώστια... Πέρασαν 9 μήνες... και μετά ξαναέπεσε.

Αυτό είχε γίνει πριν από 3 χρόνια. Από τότε η κατάσταση είχε γίνει γάμησέ τα... Ο Βασίλης, 1και 87 άντρας, έφτασε να ζυγίζει 45 κιλά. Πρέπει και να τρελαινόταν. Έκανε φασαρίες, τραυμάτιζε τον εαυτό του, έβγαινε στο μπαλκόνι χαράματα και ούρλιαζε... Παρόλα αυτά ο Μιχάλης εκεί, βράχος. Ούτε σκέψη να τον διώξει από το σπίτι. Είχε κάνει βέβαια αίτηση για τον ΟΚΑΝΑ, αλλά η αναμονή ήταν τόσο μεγάλη, που αν κατάφερνε να το βάλει στο πρόγραμμα καμία 3ετία μετά τυχεροί θα ήταν...

Και όλα αυτά τα χρόνια να του δίνουν και 150 ευρώ τη μέρα για να βρει τη δόση του. Αναρωτιόταν ο Μιχάλης που τα βρήκαν όλα αυτά τα λεφτά... Πούλησαν το σπίτι στο χωριό, πούλησαν και το σπίτι των πεθερικών του, πήραν και άλλα δάνεια... Τι να έκανε όμως. Δεν φτάνει που άμα δεν του έδιναν χρήματα θα έκανε φοβερές φασαρίες, ένας Θεός ξέρει που θα έμπλεκε ο Βασίλης για να βγάλει λεφτά να αγοράσει την δόση του. Ήταν που ήταν άρρωστο το παιδί τους, να μπει και φυλακή για κλοπές....

Εν τω μεταξύ, η κόρη τους, η μικρή αδελφή του Βασίλη, να έχει φτάσει σε ηλικία γάμου. Τρία παιδιά την είχαν παρατήσει λόγω της ιστορίας. Κρύβεται τέτοια ιστορία αν την έχεις μέσα στο σπίτι; Με τίποτα δεν κρύβεται! Η Κατερίνα δεν είπε κουβέντα, ποτέ, αντίθετα περισσότερο και από ότι η μάνα της φρόντιζε τον αδελφό της.Aλλά τον τελευταίο καιρό τα είχε φτιάξει με ένα παιδί που ήταν πολύ ερωτευμένη μαζί του και δεν ήθελε να προκαλέσει προβλήματα όπως τις άλλες φορές... φαινόταν ότι έχανε την υπομονή της. Και με το δίκιο της – άργησε κιόλας, σκεφτόταν ο Μιχάλης...

Από την σκέψεις του τον έβγαλε η γυναίκα του που άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις της και τον φώναξε. Πήγε στην κρεβατοκάμαρα και προσπάθησε να την ηρεμήσει. Και μετά, γύρισε στο δωμάτιο του γιου του. Τον πήρε αγκαζέ. Γλυκομιλώντας του τον οδήγησε έξω από το σπίτι. Τον έβαλε στο ασανσέρ και ανέβηκαν στον πέμπτο, στην ταράτσα. Συνέχισε να του μιλάει, τον παρέσυρε μέχρι την άκρη και με μία σπρωξιά τον πέταξε από κάτω... Έτσι απλά και κανονικά.

Στην αστυνομία είπε ότι ο γιος του αυτοκτόνησε. Ότι όταν ο ίδιος φρόντιζε την γυναίκα του ο βασίλης ανέβηκε στην ταράτσα και πήδηξε... Το ίδιο είπε και στην γυναίκα και την αδελφή του. Κάνεις ποτέ δεν υποπτεύθηκε τίποτα. Ούτε και ο ίδιος το είπε πουθενά...

Και όταν καμία φορά κάνενας επιβάτης στο ταξί ήταν συμπαθητικός, και τύχαινε να το φέρει και η κουβέντα έλεγε ότι ο γιος του αυτοκτόνησε. Ήταν ναρκομανής και αυτοκτόνησε... έπεσε από τον πέμπτο... έτσι έλεγε.

Είμαι πολύ υπερήφανος για τους συνάδελφους μου!

ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!

Ο τελικός απολογισμός για την Leo Burnett στο χτεσινό φεστιβάλ διαφήμισης:

Δύο χάλκινους Ερμήδες
Δύο ασημένιους Ερμήδες
4 χρυσούς Ερμήδες
1 μεγάλο Ερμή
Και.... ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ της βραδιάς και της "διαφημιστικής" χρονιάς!

ΠΑΡΕ ΜΟΥ DOWNTOWN (Δε φτάνει που τους δίνουμε ύλη, τώρα θα τους διορθώνουμε κιόλας...)

...στη σελίδα 20 του Downtown αυτής της εβδομάδας υπάρχει ένα δισέλιδο κομμάτι Gossip με τον τίτλο: Η ΒΑΝΑ ΜΠΑΡΜΠΑ ΚΑΙ Ο ΛΑΚΗΣ ΡΑΠΤΑΚΗΣ ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ. Στο δισέλιδο κυριαρχεί μία μεγάλη φωτογραφία και υπάρχει και μία πολύ μικρή από την Βρύση Θείο μαζί με έναν κύριο που κατεβαίνουν από το καράβι.

Μην κάνω τσισάκια! Μην κάνω τσισάκια είπα!!!

Ο τύπος που απεικονίζεται στις φωτογραφίες ΔΕΝ είναι ο Λάκης Ραπτάκης, είναι ο Κρίτων Ευάγγελος Ζώρτζος (αρέσκεται να αποκαλείται ΚύριοςΚρίτων), καλλιτέχνης του οποίου το τελευταίο πόνημα που εγώ ξέρω είναι η διακόσμηση του Eau De Vie στο Κολωνάκι (δίπλα στο σκουφάκι). Πάντως ο Ραπτάκης δεν είναι. Όλο λάθη αυτά τα περιοδικά, όλο λάθη...

(πες το μου ότι το 2005, 4 χρόνια μετά τους δίδυμους υπάρχει περιοδικό που ασχολείται με τέτοια θέματα - πες το μου ότι όχι μόνο ασχολείται αλλά κάνει και λάθη... φαντάσου να γράφανε κανένα σοβαρό αρθρο που απαιτεί δημοσιογραφική έρευνα...Και, εννοείται, μη διανοηθείς να διανοηθείς ότι είμαι αναγνώστης του Down town... μας το στέλνουν στη δουλειά... φαντάσου νιώθω την ανάγκη να σου απολογηθώ γιατί έπεσε στα χέρια μου... )

Πάω φεστιβάλ!

:-))

Γιατί η χαρά φέρνει χαρά... Μπράβο!

..απόψε είναι το Φεστιβάλ Διαφήμισης! Η Leo Burnett Athens, έχει κερδίσει 5 πρώτα βραβεία στις αντίστοιχες κατηγορίες και μερικά δεύτερα και τρίτα, με τις διαφημίσεις που έβγαλε κατά την διάρκεια της προηγούμενης χρονιάς.
Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι εδώ - θέλω να δώσω πολλά και ζεστά συγχαρητήρια στα παιδιά που έφεραν αυτά τα βραβεία!!! Μπράβο μας - και του χρόνου ακόμα καλύτερα!

Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι λίγο πικραμένος διότι καμία δουλειά που είχα μεγάλη ανάμειξη δεν κατάφερε να ξεχωρίσει στο αποψινό φεστιβάλ... αλλά δεν αφήνω την πίκρα να γίνει πικροχολία... και να επισκιάσει τη χαρά που μετά από μερικές όχι και τόσο καλές χρονιές φέτος πολυβραβευόμαστε...

Υπόσχεση στον εαυτό μου: Του χρόνου να μη έχω κανένα λόγο να αισθάνομαι αυτή τη μικρή πίκρα...

Τζόγος, στριπτίζ, καμπύλες και κοιλιακοί...

Η Crispin Porter Bogusky ξαναχτυπά...

Σου τα έχω ξαναπεί - η cpd είναι η καλύτερη διαφημιστική αυτή τη στιγμή στηνΑμερική. Δημιούργησε το subservient chicken , το promotion που έκανε πάλι trendy τα burger king. Τώρα ξαναχτυπά, με αυτό εδώ το site που έφτιαξε για τα κυλοτάκια (θέ μου, τι λέξη και αυτή...) Victoria Secret και συνδυάζει όλα τα απαραίτητα για να χτυπήσει κόκκινο ο σουξέ φάκτορ.

(Σε προειδοποιώ - θα δεις να μιλάνε για αυτό το site πάρα πολύ μέχρι τις επόμενες Κάννες... και κόβω το τσουτσούνι που το sexy κοιλάκι μου μισοκρύβει {μισοκρύβει είπαμε...} ότι θα χτυπήσει και μεγάλο βραβείο...)

ξεστραβώσου art director...

αυτό εδώ είναι ένα από τα ωραιότερα sites που έχω δει ποτέ... ο τύπος που το έχει, είναι art σε μία διαφημιστική στη Ιταλία, κάνει καταπληκτικά illustrations, όπως αυτό που βλέπεις από πάνω...

Δεν είναι τώρα η ώρα για δάκρυα...

No time for tears - κατά πάσα πιθανότητα το νέο single των Pet Shop Boys. Είναι κατ' όσους τό έχουν ακούσει ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει το τελευταίο διάστημα. Περιλαμβάνεται στο soundtrack για το Θωρηκτό Ποτέμκιν του Eisenstein που τα Αγόρια έγραψαν το 2004 και παρουσίασαν μπροστά σε 20 χιλιάδες θεατές στην Trafalgar Square ενώ κάπου από πίσω τους προβαλλόταν η ταινία.

Διήγημα σε μερικές λέξεις...

... εκεί που κουβάλαγε μία τάβλα με κρέατα τον έπιασε μία φοβερή φαγούρα στο μπούτι... "ωωω ρε πούστη" σκέφτηκε "αυτές οι ζαρτιέρες που με βάζει να φοράω η μάνα μου με έχουν διαλύσει..."

Σε αγαπάω... και θα σε παντρευτώ...

... και αν δεν με ανεχόσουν δεν θα είχα τίποτα στον κόσμο για το οποίο να αξίζει και να θέλω να ζω... είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχω... και απορώ πως εσύ ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος νταραβερίζεσαι με έναν ανόητο ημίτρελο σαν κι εμένα.

Λοιπόν... είμαι ένας πολύ χαρούμενος καταθλιπτικός...

Η ιστορία ξεκίνησε πριν από κανένα μήνα. Η Ελευθεροτυπία του Σαββάτου είχε ένα άρθρο που παρουσίαζε την διαφημιστική καμπάνια της Ένωσης Αμερικάνικων Περιοδικών, αυτή που η ιδέα είναι εξώφυλλα των γνωστότερων περιοδικών της Αμερικής όπως θα ήταν σε 100 χρόνια από σήμερα.
Την είχα παρουσιάσει την καμπάνια στο theideasfarm περίπου 15 μέρες πριν την εφημερίδα.

Την προηγούμενη ή την προ-προηγούμενη βδομάδα ο Τσαγκαρουσιάνος είχε στο άρθρο του στην Ελευθεροτυπία πάλι μία εικόνα από το blog με τις εξομολογήσεις και τις κάρτες - για το blog αυτό είχα γράψει περίπου 1 μήνα πριν πάλι στο theideas farm.

Στην Athens Voice που βγήκε χθες το βράδυ έχει ολόκληρο άρθρο που αφορά το ίδιο blog... http://postsecret.blogspot.com/...

Μην φρικάρεις, δεν πρόκειται να ισχυριστώ ότι η Ελευθεροτυπία, ο tsagar ή ο Νένες στη χθεσινή Athens Voice είδαν από μένα την πληροφορία... αλλά είμαι χαρούμενος γιατί τα πράγματα που με ψαρώνουν και για τα οποία βάζω posts εδώ ψαρώνουν και ανθρώπους που είναι πολύ μέσα στο κόλπο ¨δημοσιογραφία" και "γράψιμο". Χαίρομαι ακόμα πιο πολύ που τα ανακαλύπτω και γράφω για αυτά πρώτος. Γιατί σημαίνει ότι έχω καλό κριτήριο και ένστικτο!

(ρε πούστη, όσο και να αυτοκολακεύκομαι, όσο και να λατσεύομαι, όσο και να αυτοχειροκροτούμαι... η γαμημένη η κατάθλιψη δεν περνάει με τίποτα... μήπως να έχανα κανένα κιλό; ...και μετά τι θα γίνω χωρίς sexy κοιλάκι;)

Ερημίτης 1 και ερημίτης 2

... αφού είναι πιο πολλά αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν...

Παλιά χρέη - ελπίζω να το διαβάσεις...

Γνωριστήκαμε τον Μάιο του 1999. Εγώ ήμουν στα χωρίσματα της πιο σημαντικής σχέσης που έχω κάνει στην ζωή μου και ήθελα πως και πως να βρω την αφορμή που θα μου έδινε την ώθηση να πω το πολυπόθητο "φεύγω τώρα". Εκείνος δεν ξέρω σε τι φάση βρισκόταν.

Εκείνο το βράδυ ήμουν λιάδα! Είχα πιει απίστευτα πολύ. Ήμασταν σε ένα bar στην Αναγνωστοπούλου που δεν υπάρχει πια. Μας σύστησε ένας κοινός φίλος... Ψάρωσα πάρα πολύ λόγω της γοητείας που εξέπεμπε - ήπιαμε μαζί αρκετά ποτά, και τον συνόδεψα στο σπίτι του λίγο δρόμους πιο κάτω...

Μπορεί να ανέβηκα και πάνω για άλλο ένα ποτό... ήμουν τόσο κόκκαλο που δεν θυμάμαι καθόλου. Ακόμα και να ανέβηκα δεν έγινε και τίποτα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μου σηκωθεί με τόσο πολύ ουίσκι - καταλαβαίνεις τι εννοώ...

Την άλλη μέρα, Κυριακή, βγήκαμε για φαγητό. Στη Μαρίτσα, στη γειτονιά του/μου. Περάσαμε ωραία αρκετά, συζητήσαμε για πολλά. Είμαι και ο τύπος που όταν αποφασίσω να το παίξω γοητευτικός είμαι ακαταμάχητος (όμως δεν αποφασίζω συχνά... μερικοί λένε ότι αυτό είναι ένα μικροπροβληματάκι μου - εγώ πάλι δεν συμφωνώ μαζί τους...). Το πράγμα φαινόταν ότι θα πάει καλά.

Αρχίσαμε να βλεπόμαστε - όλο και πιο συχνά. Κοιμόμασταν μαζί τα βράδυα, βγαίναμε μαζί, είχα πάει πράγματα στο σπίτι του, όταν τελείωνα τη δουλειά πιο σύχνα πήγαινα στο σπίτι του παρά στο δικό μου, με γνώρισε σε μερικούς φίλους του, τον γνώρισα στην αδελφή μου και στην κουμπάρα μου.

Ο ανόητος δεν υποπτεύθηκα ότι το γεγονός πως δεν το κάναμε ίσως σήμαινε πως δεν ήταν μία κατάσταση που άξιζε να κυνηγήσουμε. Θεωρούσα ότι η σεξουαλική επιθυμία θα έρθει με το χρόνο, πως ήμουν μπλοκαρισμένος λόγω έλλειψης οικειότητας... δεν ήθελα με τίποτα να παραδεχτώ ότι ο τύπος απλά δεν μου έκανε κούκου... Μην με παρεξηγείς, δεν είναι πως δεν μου άρεσε. Είχε (και ακόμα έχει) πολύ μυαλό, η προσωπικότητά του με όλα τα στραβά και τις δυσκολίες της είναι από τις πιο ιδιαίτερες και διασκεδαστικές να είσαι κάπου γύρω της. Αλλά... με ένα γκόμενο δεν βλέπεσαι λόγω της προσωπικότητας μόνο. Πρέπει να σε καυλώνει βασικά και πάνω εκεί χτίζονται και όλα τα υπόλοιπα...

Θα μου πεις "μπράβο ρε προβατάκο που ανακάλυψες τον τροχό..." και δεν θα έχεις και άδικο. Κοίτα είχα διάφορα προβλήματα στον τρόπο που σχετίζομαι με ανθρώπους, μερικά από τα οποία ήταν τόσο θεμελιώδη όσο αυτό... να μην ξέρω δηλαδή τις προτεραιότητες σε μία ερωτική σχέση...

Ας είναι, γυρίζω στην ιστορία μου. Πέρασαν έτσι, να κάνουμε δηλαδή τα πάντα εκτός από sex, δύο μήνες. Και μετά ήρθε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Έπρεπε να πάει στη μαμά του σε κάποιο νησί της Δυτικής Ελλάδας. Πήγε - και εγώ διάλεξα εκείνη τη στιγμή για να επικοινωνήσω με τον πρώην γκόμενο. Αποφασίσαμε να φάμε μαζί το βράδυ της Παρασκευής - καταλήξαμε να πηδιόμαστε μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας... (ε, το ξέρεις πως γίνεται - ο γκόμενος που τον ξέρεις 5 χρόνια μόλις τον χωρίσεις και εξαφανιστούν οι ντροπές και οι καθωσπρεπισμοί γίνεται σκέτος καύλας ξαφνικά και αρχίζεις να κάνεις τα καλύτερα σεξουαλικά... ).

Τη Δευτέρα το απόγευμα, φεύγοντας από το σπίτι της όχι-και-τόσο-πρώην-μεγάλης-μου-αγάπης με είδε να βγαίνω από την πολυκατοικία η καλύτερη φίλη του καινούργιου-πολύ-συμπαθητικου-αλλά-τίποτα-περισσότερο-από-φίλος. Σημειωτέον, μία μέρα που πηγαίναμε βόλτα με το αμάξι του είχα δείξει την πολυκατοικία ώς "αααα... εδώ μέναμε με τον πρώην μου..." (θεέ μου ούτε το Γωγουλίνι τέτοια μαλακία δε θα έκανε...).

Ξημερώματα της Τρίτης μετά του Αγίου Πνεύματος η καινούργια μη-αγάπη γύρισε από το νησί... Προφανώς η φίλη χωρίς να γνωρίζει τι κάνει του είπε ότι "α ξέρεις συνάντησα τον προβατάκο να βγαίνει από μία πολυκατοικία στην οδό τάδε...". Ο τύπος που καθόλου βλάκας δεν είναι έκανε τους συσχετισμούς... το αποτέλεσμα. Μερικές όχι και τόσο ευρωπαϊκές σκηνές, μία στραβωμένη ρόδα σε ένα σκουτεράκι, και ένα πολύ αμήχανο απόγευμα που έπρεπε να πάω στο σπίτι του να μαζέψω τα πράγματα του.

Δεν είχα τι να του πω την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε... Αλλά αν είχα το κουράγιο και τα είχα βρει με τον εαυτό μου θα έλεγα: Με γοήτευσες αλλά για τους λάθους λόγους - όλα καλά και όλα ωραία αλλά γκομενικά... δεν! Λυπάμαι που μου πήρε δυόμιση μήνες να το πάρω χαμπάρι, αλλά δεν είμαι και ο πιο έξυπνος άνθρωπος στην γη, ούτε έχω και την πιο άμεση επαφή με τα σώψυχά μου... Οπότε, μην μου θυώσεις και πάρα πολύ. Μαλάκας είμαι... αλλά κακή πρόθεση δεν είχα!

Αυτά, ελπίζω να καταλάβεις...

Προσωπικές ιστορίες σε μερικές γραμμές...

...ξέρετε τι είναι να πρέπει να βλέπεις ξανά και ξανά και ξανά και ξανά τον θάνατο του άντρα σου στην τηλεόραση; ... Το ξέρω ότι είναι εθνικό και δημόσιο θέμα... αλλά για μένα είναι μία στιγμή που αφορά την ιδιωτική μου ζωή...

Δήλωση της χήρας ενός Αμερικανού αστρονάυτη που βρισκόταν μέσα στο Columbia ότνα εξεράγη κατά την απογείωσή του...

Ρώσικο χιούμορ -

Κάνε εδώ κλικ και δες την διαφήμιση αυτή.
τρελή σουρεάλα!
http://paedia.adme.ru/video/reels/rf/2005/RF2005_503493_19LWGJS.mpg

Ωραίο!!!

Ε, φιλόδοξε art director... ρίξε εδώ μία ματιά

Το site Deviantart κάνει ένα διαγωνισμό στον οποίο οι συμμετέχοντες θα σχεδιάσουν Logos για κάποια πολύ γνωστά συγκροτήματα... Οι νικητές θα δουν το Logo τους να γίνεται το επίσημο λογότυπο του συγκροτήματος το οποίο θα χρησιμοποιηθεί σε albums, cd εξώφυλλα, μπλουζάκια, Mercahnadise κ.λπ. κ.λπ.
Κάνε κλικ στο link και καλή τύχη...

"Elvis, τι πας να κάνεις; Θα το φας το κεφάλι σου..."

...σαν σήμερα ο Elvis Presley υπέγραψε το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο με την Sun Records και παραιτήθηκε από την δουλειά του (οδηγός φορτηγού...).

Zapping...

Pink Fashion
Και δεν αναφερόμαστε στο χρώμα, αλλά στην India Waters, κόρη του τραγουδιστή των Pink Floyd, Roger Waters. Βαδίζοντας στον δρόμο που άνοιξαν οι υπόλοιπες κόρες διάσημων ροκ σταρ -Stella McCartney, Leah Wood, Jade και Elizabeth Jagger-, η Waters συνεργάστηκε με τον σχεδιαστή Nikhal, για τη δημιουργία της δικής της φίρμας ρούχων, η οποία φέρει και το όνομά της. Πάντως, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, διάγει σπαρτιατική ζωή: «Το μόνο που έχω αυτή τη στιγμή είναι ένα iPod και ένα στρώμα», δήλωσε στο Contactmusic.com.

youngoffender888

analog normalcolor

… αφιερωμένο... ξέρουν αυτοί...

Δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα!

Δύο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα
Γκαρίζανε και κλάνανε σα τα μαλακισμώνα (sorry, δεν έβγαινε η ρίμα...)
«εγώ είμαι ο καλύτερος» φώναζε ο γεροντόρης
«Και εγώ», ο άλλος έλεγε «είμαι παιδί της Doris».

...Καμμία άλλη δουλειά δεν έχετε να κάνετε - να σας δώσω να μου πατήσετε κανένα πουκάμισο;

Δύο φωτογραφίες από την ζωή του Ernest Lehman...

Η δεύτερη είναι με τον Χίτσκοκ όταν γύριζαν τη "Σκία των 4 γιγάντων" και η πρώτη με την Elizabeth Tailor από τα γυρίσματα του "Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ" (και τα δύο σενάρια είναι γραμμένα από τον μακαρίτη - είπαμε, φάε ένα pop corn στη μνήμη του την άλλη φορά που θα πας σινεμά...)

Υποκλίνομαι στη δύναμη του συμβολισμού αυτής της φωτογραφίας...

... αλήθεια πιστεύω... φτάνει η ώρα που όλα θα αλλάξουν... θυμηθείτε με

Ασπρουλιάρης πισινός, τρίχες στην πλάτη και sexy κοιλάκι....

Εχτές πήγα για μπάνιο στην Χιλιαδού στην Εύβοια... υπέροχο μέρος... (αν και είχε πολύ κόσμο δεν με ενόχλησε καθόλου - θέλω να πω, Κυριακή απόγευμα, μέσα Ιουλίου είναι παράλογο να απαιτείς να πας κάπου που να μην έχει κόσμο...)
Η Θάλλασα ήταν τόσο αναζωογονητική, το τοπίο τόσο ωραίο... για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα μπάνιο γυμνός, εντελώς γυμνός. Στην δεύτερη παραλία της περιοχής, εκεί που πάνε οι γυμνιστές. Πρέπει να πω ότι ήταν αποκαλυπτική εμπειρία... απελευθερωτική.
Δεν έχω ωραίο σώμα: είμαι 1,87 και 103 κιλά, δηλαδή παχουλούλης, ο ποπός μου είναι λίγο ...μπόλικος, και πολύ ασπρουλιάρης σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα μου γιατί δόξα τω Θεώ έχω κάνει αρκετά μπάνια φέτος (με μαγιό), το πουλί μου μικραίνει πάρα πάρα πολύ όταν ψιλοντρέπομαι και νιώθω εκτεθειμένος, είμαι τριχωτός μέχρι και στην πλάτη... Απορώ που έχω σχετικά κανονική ερωτική ζωή (ας είναι καλά η τερατολαγνεία μερικών ανθρώπων....).

Που θα πει ότι είχα απόλυτη επίγνωση ότι το θέαμα που παρουσίαζα κάθε άλλο παρά με κολάκευε... όμως δεν με ένοιαζε καθόλου. Πραγματικά καθόλου - μπορεί αυτό να σημαίνει ότι αποδέχομαι πια τον εαυτό μου;
Πάντως η αφαίρεση (ακόμα και ενός τόσο απλού πράγματος όπως το μαγιό...) είναι η συγγένισσα της ευδαιμονίας...

Άντε καλή βδομάδα

Μία ιστορία που μου είπε ένας φίλος μου για να την βγάλει από το στομάχι του...

Η προκατάληψη...

Το 2001 δούλευα στην TBWA, μία από τις σχετικά καλές διαφημιστικές της Ελλάδας. Ένα χρονό αφού ξεκίνησα εκεί, τον Μάη του 2002, κάπως έγινε και γνώρισα τον πατέρα μου (είναι μεγάλη ιστορία, θα σου την πω άλλη φορά...). Ζει στην Θεσσαλονίκη με την οικογένεια του. Λίγους μήνες αφού τον γνώρισα, τον Σεπτέμβρη του 2002, αποφάσισα, για να χτίσω τη σχέση που δεν υπήρχε μέχρι τα 29 (μην αρχίσεις να γελάς με την αφέλεια μου και να με ρωτά τι σκεφτόμουν,το χρώσταγα στον εαυτό μου να το κάνω για να αποτύχει και να μην μήνει υπόλοιπο προσωπικής...), να πάω να ζήσω στην πόλη όπου ζούσε για να είμαστε πιο κοντά. Πράγματι, μία Παρασκευή εκείνου του φοβερού Σεπτέμβρη πήρα άδεια από τη δουλειά και ανέβηκα στην Θεσσαλονίκη με μία λίστα με τα τηλέφωνα των 5 μεγαλύτερων διαφημιστικών εταιριών που εδρεύουν εκεί και που θα μπορούσαν να σηκώσουν το μισθό μου. Η απόφαση για μετακόμιση στη συμπρωτεύουσα απόφαση, αλλά και η δουλειά δουλειά. Δόξα τω Θεώ δεν έχω γεννηθεί πλούσιος και χρειάζεται να δουλεύω...

Δεν πέρασαν μερικές ώρες από την ώρα που πάτησα το προβατοποδάρι μου στο ΚΤΕΛ στον Εύωσμο και το μεσημέρι εκείνης της Παρασκευής είχα καταφέρει να βρω δουλειά στην μεγαλύτερη σε τζίρο εταιρία της πόλης. Η αγορά της Θεσσαλονίκης είναι πολύ πολύ μικρή, όλοι όσοι ασχολούνται με το δημιουργικό αργά ή γρήγορα κατεβαίνουν στην Αθήνα όπου βρίσκονται τα φράγκα και οι καλές δουλειές και έτσι, για την διευθύντρια της εταιρίας που με προσέλαβε ήταν μάνα εξ ουρανού να της ζητά δουλειά ένας κειμενογράφος που δούλευε σε μία από τις πιο trendy διαφημιστικές της πρωτεύουσας και ο οποίος και φαινόταν και αρκετά ταλαντούχος και είχε εμπειρία σε μερικούς από τους πιο αξιοζήλευτους και μεγάλους λογαριασμούς της αγοράς. Δώσαμε τα χέρια, συμφωνήσαμε και στα λεφτά (θα μου έδινε όσα μου έδιναν και στην TBWA) και γύρισα στην Αθήνα για να προετοιμάσω την αλλαγή πόλης, δουλειάς, ζωής κ.λπ. κ.λπ. Θα ξεκινούσα στις 27 Σεπτεμβρίου.

Στην νέα μου δουλειά υπήρχε μόνο μία κειμενογράφος. Η κακομοίρα μη έχοντας εμπειρία σε μεγάλους λογαριασμούς, όπως έχει κάποιος που εργάζεται σε μία εταιρία της Αθήνας δεν έχαιρε και ιδιαίτερης εκτίμησης από τους εργοδότες της. Γενικά η κατάσταση στην "πιο ερωτική πόλη της Ελλάδας" είναι λίγο χωριάτικη (στον τομέα της διαφήμισης εννοώ,μην μου τσατίζεσαι...). Οι λογαριασμοί είναι μικροί,τα budget ακόμα πιο μικρά, οι πελάτες έχουν επαρχιώτικη νοοτροπία, την οποία οι διαφημιστικές την συντηρούν για να μην τους χάσουν από πελάτες... οι art directors να φανταστείς αποκαλούν ακόμα τους εαυτούς τους "γραφίστες". Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί περιγράφουν το κλίμα στο οποίο έπρεπε να λειτουργεί η συνάδελφος περι ης ο λόγος... ένας άνθρωπος που αναπνέει μία μιζέρια, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι ψιλομολύνεται, το μυαλό του στενεύει. Αν δε ο άνθρωπος αυτός έχει και όνειρα που δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο και την στάμινα να τα πραγματοποιήσει, τότε ίσως η μιζέρια να γίνει κακία και ζήλια...

Αυτή η κοπέλα λοιπόν, ξαφνικά εκεί που έχει συνηθίσει να λειτουργεί με ένα τρόπο και να την αντιμετωπίζουν λίγο υποτιμητικά, βλέπει να της κάθεται στην κεφάλα κάποιος που έρχεται από την Αθήνα (οι Θεσσαλονικείς είναι πολύ καλοί όταν πας για σαββατοκύριακο, αλλά όταν πας να δουλέψεις, δηλαδή να καταλάβεις μία θέση που "κανονικά κατ' εκείνους" θα έπρεπε κάποιος από αυτούς να έχει, sorry αλλά βγάζουν τον χειρότερο τους εαυτό...). Και ο οποίος παίρνει και τα διπλάσια λεφτά από εκείνη και αντιμετωπίζεται και πολύ διαφορετικά. Λογικό να μην της κάθεται καλά όλο αυτό... αντιλαβάνομαι από μέρους της μία αντιπάθεια την οποία για να αποδίδω και τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, είμαι καρασίγουρος ότι θα ένιωθα κι εγώ κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Παρόλα αυτά το πράγμα μεταξύ μας δεν έγινε ποτέ κακό και περίεργο. Φυσικά η νέα συνάδελφος κρίνει απαραίτητο να μου πει τα χειρότερα για την νέα μου εταιρία και για τους περισσότερους από τους νέους συναδέλφους. Τότε δεν είχα πάρει πρέφα πόσο άσχημο μπορεί να είναι αυτό και πόσο δεν πρέπει να το κάνεις σε κανένα... αντίθετα μέσα στην προβατίσια μου αφέλεια ρούφαγα σα σφουγγάρι ότι μου έλεγε, χωρίς να το φιλτράρω στο μυαλό μου, χωρίς να λαμβάνω υπόψη ότι τις γνώμες και τις αντιλήψεις της τις επηρέζαν κόμπλεξ και απωθημένα. Ας είναι... Δύο βδομάδες περάσαμε μαζί. Παραιτήθηκε, και λίγο καιρό μετά τα κατάφερε να έρθει στην Αθήνα που ήταν και το όνειρό της (μάλιστα, της είχα κανονίσει και εγώ ένα interview στην TBWA - το οποίο μάλλον δεν πήγε καλά γιατί η πρώτη της δουλειά ήταν σε μία πιο μικρή εταιρία). Η ουσία είναι ότι κανένας από τους δύο δεν σχημάτισε και την καλύτερη γνώμη για τον άλλο...

Στη Θεσσαλονίκη δεν έκατσα πολύ. Ενάμιση μήνα άντεξα. Η υπόθεση με τον μπαμπά δεν πήγε καθόλου καλά (είπαμε, θα στα πω αναλυτικά μία άλλη φορά, δεν είναι αυτό το θέμα της ιστορίας μας...) και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν είχα κανένα λόγο να κάνω όλη αυτή την ανατροπή στη ζωή μου. Για να πω και την αλήθεια, και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για αυτό αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα,την Θεσσαλονίκη δεν την πάω, καθόλου σχεδόν. Το μόνο που αγαπώ από αυτή είναι ότι την θεωρώ τον προθάλαμο του Όρους. Μην σε κουράζω όμως. Όπως σου είπα, γύρισα σε ενάμιση μήνα στην Αθήνα, (ευτυχώς δεν είχα αφήσει το σπίτισπιτάκι μου) και μετά από άλλον ενάμιση μήνα όχι-και-ιδιάιτερα-φανατικού-ψαξίματος-δόξα-τω-Θεώ με προσέλαβαν σε μία άλλη διαφημιστική "Ά εθνικής".

Ούτε όμως εκεί έκατσα πολύ. Μετά από 4 μήνες με πήραν τηλέφωνο από την τωρινή μου δουλειά, η πρόταση με δελέασε και ...να 'μαι. Κοντεύω δυόμιση χρόνια εδώ, η όλη φάση έχει τα πάνω και τα κάτω της αλλά γενικά είμαι happy. ...Μέχρι πέρυσι το Σεπτέμβρη που μου ανακοίνωσαν ότι θα συνεργάζομαι με ένα καινούργιο art director που μόλις είχαν προσλάβει, έναν πιτσιρικά που σε πρώτη όψη φαινόταν πάρα πολύ συμπαθητικός. (Για να μην μείνεις μαλάκας σου εξηγώ ότι στο δημιουργικό της διαφήμισης οι ομάδες εργασίας αποτελούνται από ένα κειμενογράφο και έναν art director/γραφίστα οι οποίοι συνεργάζονται για να συλαμβάνουν τα concept και τις ιδέες που στην συνέχεια υλοποιούν μέχρι να τους δώσουν το σχήμα που βλέπεις και ακούς εσύ ως τελική διαφήμιση). Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος με τον καινούργιο μου συνεργάτη, είχα όρεξη για πολύ και καλή δουλειά μαζί του... η οποία όμως μου κόπηκε πάρα πολύ νωρίς.

Δυστυχώς αντιμετώπισα μία απίστευτη αρνητικότητα από την πλευρά του. Δεν έχει καμμία σημασία ούτε θα προσθέσει κάτι το να μπω σε πρακτικές λεπτομέρειες αλλά πάντως μετά από εννιά μήνες που τελικά με ταίριαξαν με άλλο art director (και τον φιλαράκο μου με άλλο κειμενογράφο) είχα σχεδόν πάθει κατάθλιψη... πραγματικά... μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός αλλά σηκωνόμουν το πρωί να πάω στο γραφείο και δεν μπορούσα να χέσω από το άγχος. Βρε να μην μπορώ με τίποτα να "περάσω" σε αυτόν τον άνθρωπο... Το αστείο, δε, ήταν ότι μου είχε ανατεθεί από τους προϊστάμενούς μου να έχω λίγο και ένα ρόλο καθοδηγητή ως κατά τι πιο έμπειρος και αρκετά μεγαλύτερος σε ηλικία αλλά και σε ψωμιά στην εταιρία. Παπάρια... ποτέ άλλοτε στην ζωή μου δεν έχω νιώσει τέτοια έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό μου, ποτέ άλλοτε δεν με αντιμετώπισαν με τέτοια απαξίωση και σαν συμπεριφορά και σαν προσωπικότητα και σαν επαγγελματία και σαν χαρακτήρα... Γενικά η ενέργεια ήταν παρα πολύ κακή μεταξύ μας.

Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει... Γενικά στη διαφήμιση παίζουν πολύ οι παπαριές περί χημείας μεταξύ των ανθρώπων (λες και πρόκειται να γαμηθούμε οι συνάδελφοι, όχι να σκεφτούμε και να υλοποιήσουμε ιδέες...) και έπεσα κι εγώ στην παγίδα να θεωρώ ότι είναι κάτι τέτοιο το πρόβλημα. Ότι απλά δηλαδή δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και για αυτό υπήρχε τόσο κακό κλίμα και τόσο μεγάλη αδυναμία συνεργασίας (μου φαίνεται, όμως, τόσο μεγάλη αρχιδιά αυτή η αξήγηση των πραγμάτων τώρα που το γράφω...). Μέχρι που έμαθα την αλήθεια. Ο φιλαράκος ήταν γκόμενος της κοπέλας που είχα βρει στη Θεσσαλονίκη όταν είχα πιάσει δουλειά εκεί. Η αγαπημένη φίλη έπιασε δουλειά στην Αθήνα στην διαφημιστική που δούλευε και ο φιλαράκος μου πριν έρθει σε μας και μου κάνει τη ζωή κόλαση.. Προφανώς η κυρία όπως με προετοίμασε κι εμένα για την εταιρία και τα πρόσωπα και τις καταστάσεις στη Θεσσαλονίκη προκαταλαμβάνοντας με και δημιουργώντας πολύ πολύ πολύ πολύ κακή ενέργεια έτσι ακριβώς προετοίμασε και τον φιλαράκο μου...

Μην με παρεξηγείς - δεν εννοώ ότι ο φιλαράκος μου συνειδητά έπαιζε τον μαλάκα. Αλήθεια δεν το πιστεύω αυτό... Αλλά νομίζω ότι με το καλιμπράρισμα που του είχε κάνει η τύπισα τον "έκλεισε", τον έκανε να με φοβάται, να με αντιπαθεί, να μην μπορεί να συνεργαστεί... και γενικά δημιούργησε την κακή ενέργεια που εμένα μου γάμησε τη ζωή για εννέα μήνες...Κρίμα!

Δόξα τω θεώ, τώρα έχω "συνέλθει"...έχω αρχίσει να πηγαίνω λίγο πιο κεφάτος στη δουλειά μου. Και ευτυχώς με μεγάλη υπερηφάνια δηλώνω ότι ποτέ δεν έφτασα στα άκρα για να αντιμετωπίσω τον φιλαράκο μου. Ούτε καμία γροθιά στη μούρη του έχωσα μπας και συνέλθει, ούτε πουστιές να πηγαίνω και να μιλάω πίσω από την πλάτη του στους προϊσταμένους έκανα, σχεδόν ούτε καν έχασα την ψυχραιμία μου μαζί. ...Αν όχι για κανένα άλλο λόγο διότι ένιωθα ότι και εγώ πολύ απείχα από το να μπορώ να χαρακτηριστώ ο καλός συνεργάτης. Στεναχωριέμαι μόνο για τους 9 μήνες που δουλέψαμε μαζί και που θα μπορούσαν να είναι πιο αποδοτικοί. Στεναχωριέμαι για αυτή την κοπέλα που τόσο αβασάνιστα ξερνάει την αρνητική της ενέργεια στον κόσμο. Στεναχωριέμαι για ένα νέο άνθρωπο (τον φιλαράκο) που δεν έχει τη εξυπνάδα να αντιλαβάνεται και να σέβεται την υποκειμενικότητα της ζωής και να μην αφήνει να τον επηρρεάζουν πράγματα που δεν προέρχονται από αυτόν...

Για την αντιγραφή, γελαστό πρόβατο...

Να γιατί....

...πήγα σήμερα στον Ελευθερουδάκη να αγοράσω το τελευταίο βιβλίο του Φίλιπ Ρόθ. Συνήθως δεν πάω εκεί για τα βιβλία μου γιατί είναι ζαντάκριβος αλλά είναι το μόνο βιβλιοπωλείο που είναι ανοιχτό στο κέντρο 5 παρά 20 το απόγευμα του Σαββάτου. Πήρα τα βιβλία που ήθελα και έριξα και μία ματιά γενικά μπας και μου γυαλίσει τίποτε άλλο... Βρήκα λοιπόν 4 βιβλία που πολύ μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Σημείωσα τους τίτλους και τις τιμές τους ... και μπήκα στο άμαζον να δω πόσο κάνουν. Το αποτέλεσμα; Αν τα αγόραζα στον Ελευθερουδάκη θα έδινα 102 ευρώ, ενώ στο άμαζον ... γκα γκαν! μόλις 72!!! Να γιατί τα ξενόγλωσσα βιβλία τα φλερτάρω στα ελληνικά βιβλιοπωλεία αλλα τα αγοράζω μόνο μέσω internet... και να γιατί ψωνίζω στον Ελευθερουδάκη μόνο όταν ΟΛΑ τα άλλα βιβλιοπωλεία του κέντρου είναι κλειστά (εννοείται ότι τα δύο βιβλία που αγόρασα αν τα είχα πάρει στην Πολιτεία θα τα είχα βρει 15 τοις εκατό φθηνότερα - είναι μικρή η διαφορά σε λεφτά, αλλά άμα χαλάς 1000 ευρώ το χρόνο σε βιβλία το 15 τοις εκατό γίνεται ξάφνου ένα υπέροχο εκατονπενηντάρι....).

Παίξε Ψώλα, παίξε

κάνε κλικ εδώ και βάλε ό,τι λέξη θες ... έχει πλάκα, ειδικά αν δεν βάλεις λέξη για κάμποση ώρα, ή βάλεις ακαταλαβίστικα πράγματα (συγχωρήστε μου το λεξιλόγιο...). Εγώ έβαλα bin laden και....

Κάτι τρέχει με τον Βαγγέλη 1

Η εκπαίδευση δεν είναι τίποτε άλλο από την σταδιακή ανακάλυψη της άγνοιας μας... Will Durant

Εγώ στην Νέα Υόρκη πρόπερσι το καλοκαίρι...

Καλό Σαββατοκύριακο.

...εύχομαι να γνωρίσετε τον άντρα, την γυναίκα, το τραβεστί, το ζώο (ή ότι άλλο θέλετε).... των ονείρων σας ο οποίος να σας πάρει στο κυνήγι και να σας αλλάξει τα πάτερα όταν σας πιάσει... (ακόμα εν τω μεταξύ δεν ξέρω αν θα χρειαστεί να δουλέψω το Σαββατοκύριακο... ελπίζω όχι...)

Περί τρομοκρατίας

... ακούω κάποιους να λένε ότι οι Εγγλέζοι πήγαιναν γυρέυοντας... και προσπαθώ να καταλάβω ποιά είναι η σχέση των θυμάτων των βομβιστικών επιθέσεων στο Λονδίνο με τους Βρετανούς που αποφάσισαν να σταλούν στρατεύματα συο Αφγανιστάν, στο Ιράκ...

Για μένα είναι τόσο απλό...

Αφιερωμένο στον σκατίγερο!

... είμαι εχτές το βράδυ και τρώω με την αγάπη μου σε ένα απλό, ταπεινό εστιατόριο στο Κολωνάκι κοντά στον Αϊ Διονύση. Η αίθουσα άδεια σχεδόν, όταν μπαίνουμε μόνο δύο παρέες υπάρχουν. Διάλεγω ένα τραπέζι απομονωμένο και απομακρυσμένο από αυτές... (ξέρεις, για να μπορώ να πιάνω λαθραία το ρεμάλι που αγαπώ και να κάνουμε κρυφοτρυφερότητες...). Περνάνε δέκα λεπτά και εμφανίζεται φοβερός σκατίγερας ο οποίος, αν έχεις τον θεό σου, πάει και κάθεται στο ακριβώς διπλανό σε μας τραπέζι... και μάλιστα στη θέση εκείνη που μας βλέπει "πρώτη μούρη στο Καβούρι...". Αυτό δε, αφού έχει σταθεί στην είσοδο της αίθουσας και έχει επιβλέψει για να διαλέξει που θα κάτσει...
Εν τω μεταξύ το ρεμάλι που αγαπάω είναι φρίκης άμα του μπει στο μυαλό ότι μπορεί κάποιος να μας δει να ακουμπιόμαστε... Οπότε, λόγω του σκατίγερα πήγε χαμένη μία βραδιά κρυφοτρυφερότητων... ... Ελπίζω να κάνει να χέσει 23 μέρες...

Υποκλίσου στο μεγαλείο της μεγάλης ιδέας...

χωρίς σχόλια.... ΒΟΖΗΛΕΒΟΖΗΛΕΒΟΖΗΛΕΒΟΛΕΖΗΒΟΙΒΟΖΗ!

Άρχισαν τα όργανα στο Λονδίνο...

... οι αντιδράσεις για την αναάληψη των Ολυμπιακών του 2012 από το Λονδίνο άρχισαν... κάνε εδώ κλικ

Περί Λιαντίνη...

...θεωρώ όλη αυτή την ιστορία μία φοβερή ανοησία και απορώ πραγματικά με τους ανθρώπους που ψαρώνουν και γίνονται οπαδοί μίας τόσο φυγόδικης και φυγόπονης συμπεριφοράς.
Τι θέλει τώρα να μας πει ο τύπος - ότι αρνείται τον κόσμο λόγω της ευαισθησίας του; Τους δικούς του, τη γυναίκα την κόρη τους γονείς του τους σκέφτηκε καθόλου που τους γάμησε την ψυχολογία με όλα αυτά τα καραγκοζιλίκια... ωραίος ευαίσθητος!
Μη χέσω...
Η ζωή ρε μαλάκες θέλει δράση, όχι απόσυρση - και στο κάτω κάτω άμα γουστάρεις να γίνεις διάσημος πήγαινε στο fame story... το βρίσκω πιο τίμιο και καθαρό από αυτές τις αμπελομαλακίες...

Αυτός ο άνθρωπος είναι ο υφυπουργός αθλητισμού...

... ξέρεις, άμιλλα, ευγενής συναγωνισμός, τιμή, θάρρος, υπέρβαση εαυτού κ.λπ. κ.λπ.
είμαι φυσιογνωμιστής, τι να κάνω ο κερατάς...

καημένο Παρίσι τι σου έμελε να πάθεις....

... κάνε εδώ κλικ...

Ένας απο τους καλύτερους σεναριογράφους ήταν Τοξότης...

... πέθανε το Σάββατο ο Ernest Lehman, σεναριογράφος του West Side Story, του Ο Βασιλιάς κι εγώ, της κινηματογραφικής μεταφοράς του Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ, της Σαμπρίνας και άλλων πολλών αριστουργημάτων... Σίγουρα κάποια από τις ταινίες του είναι αγαπημένη σου, πολύ αγαπημένη σου - οπότε την άλλη φορά που θα πας σινεμά φάε ένα πουπ κορν για χάρη του. (Εντάξει μην στεναχωρηθείς κιόλας - ο μακαρίτης ήταν χιλίων ετών, μακάρι να φτάσουμε τα χρόνια του...)

Για την αγάπη μου που ακόμη με ανέχεται...

Υπάρχει ένα υπέροχο τραγούδι του Λοϊζου που τους στίχους έχει γράψει ο άκος Δασκαλόπουλος (το έχει πει ο ίδιος ο Λοϊζος αλλά και ο Λιδάκης πρόσφατα σε μία πολύ ωραία εκτέλεση... αναζήτησέ το αξίζει τον κόπο...). Λέγεται "κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε...". Στο αφιερώνω (κι εσένα εννοώ που δεν είσαι η αγάπη μου...)

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν
μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής

Οι διάσημοι έχουν πολλά βάρη να σηκώσουν...

.... θες να βοηθήσεις; κλικ εδώ...

Bonus επειδή σε συμπαθώ...

...κάνε ένα κλικ εδώ και θα διαβάσεις μία καταπληκτική συνέντευξη από τον πρόεδρο της διαφημιστικής εταιρίας που θεωρείται η καλύτερη του κόσμου αυτή τη στιγμή, της Crispin Portr Bogusky.

Μορικόνε

Χτες πήγα στον Morricone. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα... εντάξει, σε γενικές γραμμές μου αρέσουν οι μουσικές του αλλά προτιμάω να τις ακούω από το cd στο σπίτι (εντάξει, αυτό είναι δική μου πετριά... δεν είμαι πολύ των live... λυπάμαι...). Ένα κομμάτι μόνο μου άρεσε πολύ το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω στο πρόγραμμα ποιό ήταν... τέλος πάντων.
Είχε βέβαια πάρα πάρα πάρα πολύ κόσμο - μπορώ να σου απαγγείλω τη σύσταση του ιδρώτα ενός γελοίου άπλυτου που αν και καθόταν δύο θέσεις δεξιά τον ένοιωθα τόσο δίπλα μου... (τι έγινε, μίκρυναν οι θέσεις του Ηρωδίου;... μπα, μάλλον εγώ πάχυνα...)
Πρέπει να πω βρήκα υπερβολικές τις αντιδράσεις του κοινού... εντάξει ρε παιδιά, ο Moriccone ήταν, όχι ο Mozart ανεστημένος... δηλαδή έλεος - επίσης μου την έσπασε και η μικρή ραδιουργία με τα biz ...όλο αυτό το θέατρο του "μπαίνω, βγαίνω, μπαίνω, βγαίνω, μπαίνω, βγαίνω.... και σας κάνω τη χάρη να διευθύνω ακόμη ένα κομμάτι" μου φαίνεται πολύ φορσέ...

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς: Από την θέση μου είχα καταπληκτική θέα στον Αλέξανδρο Μυράτ, το διευθυντή ορχήστρας της Καμεράτα που καθόταν στην κερκίδα των επισήμων. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΟΣΜΕΝΟΣ, παρατηρούσε με φοβερή προσοχή και προσήλωση κάθε μία κίνηση του Μορικόνε καθώς διήυθυνε την ορχήστρα και την χορωδία. Το πρόσωπου του έλαμπε σαν να ήταν μικρός πιτσιρίκις που βλέπει το αγαπημένο του καρτούν. Το πόσο τον χάρηκα δεν λέγεται! Μου έφτιαξε την διάθεση και το κέφι και έδωσε νόημα στη βραδιά. (...παναγία μου μεταμορφώνομαι σε παρανοϊκό stalker που παρακολουθεί και παρατηρεί τους άλλους...) . Να τον έβλεπες πως κινούσε με συστολή τα χέρια του στα σημεία που τον περέσερνε η μελωδία... και έσκαγε κάτι ωραία χαμόγελα... Τυχερός που είναι που είναι ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει αυτό που μπορεί να τον μαγεύει...

Τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει την ικανότητα να λες καλά μία καλή ιστορία...

κάνε εδώ ένα ωραίο κλικ - ΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΛΕΥΩΖΗΕΛΥΩ (... έχεις αναρωτηθεί ποτέ ποιος θα έρθει στην κηδεία σου;)

Είναι λίγο μεγάλο, αλλά αξίζει τον κόπο....

...κάνε κλικ εδώ και οπλίσου με υπομονή... είναι ένα video κατά του Aids, animation... πήρε και ένα βραβείο στις Κάννες...

Το έχεις πάρει χαμπάρι...

...ότι του χρόνου οι περισσότεροι baby boomers θα είναι 50 χρονών; Old boomers...

Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ακούει Depeche Mode;

... θα ήθελα πολύ να τον ρωτήσω... καλά, όχι αυτό ακριβώς, αλλά ποιες είναι οι ¨καλλιτεχνικές" επιρροές του! Αν και αν τον πετύχαινα κάπου μάλλον δεν θα κατάφερνα να αρθρώσω λέξη. Τον θαυμάζω απεριόριστα... Είπε στην συνέντευξη που έδωσε στο Ε:

• Kατάλαβα ότι εκείνο που άξιζε στη ζωή ήταν η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων.
• Ο δρόμος της αγάπης προς ένα πρόσωπο είναι ευλογημένος και οδηγεί στην διαιώνιση της ζωής...
• Που είσαι αγάπη που σε χάσαμε στον ερωτισμό και που είσαι έρωτα που σε χάσαμε στο sex;
• Μπορεί να πιστεύουν πολύ στις ομιλίες. Εγώ πιστεύω στη συνεπή ζωή. Ας αφήσουμε τη ζωή να μιλήσει. Βίος άνευ λόγου είναι ωφελιμότερος και πειστικότερος από λόγο άνευ βίου
• Θέλω να είμαι ελεύθερος από τον εαυτό μου.

Να την διαβάσεις όλη την συνέντευξη, αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω....

Το καινούργιο album των Depeche Mode...

... θα λέγεται Playing the Angel. Όσο για τους τίτλους μερικών από τα τραγούδια που θα περιλαμβάνει... είναι απόλυτα συνεπής με το πνεύμα του Martin Gore: Precious, Sinner in Me, Suffer Well, John the Revelator, Macrovision, A Pain That I Used To Be, I Want It All. Για να δούμε, τι θα ακούσουμε...

Αμοργός...

... χαλάρωσε, δεν μιλάω για την ποιητική συλλογή αλλά για το νησί. Έχεις καμμία inside πληροφορία για κάποιον που θέλει να περάσει μία βδομάδα εκεί; Τι να κάνει; Που να φάει; Που να μείνει; Ότι ξέρεις, καλό είναι!

Άκουσε τι έχω να σου πω...

... ο φίλος μου ο Άρης εν τω μεταξύ βρίσκεται ακόμη στη φυλακή. Είναι μία ιστορία εντελώς παράλογη, κάνε κλικ εδώ , και εδώ , και ίσως καταλάβεις τίποτα... Πριν από λίγο καιρό έμαθα ότι ο εισαγγελέας έδωσε θετική γνώμη στην αίτηση για αποφυλάκιση που υπέβαλε ο δικηγόρος. Το πρόβλημα είναι ότι το συμβούλιο εφετών που θα πάρει την απόφαση για την αποφυλάκιση (αμήν Παναγία μου...) έχει τόσες πολλές υποθέσεις να χειριστεί (αποτέλεσμα της μανούρας που έγινε με την ελληνική δικαιοσύνη τους τελευταίους μήνες) που... Που ίσως να μην προλάβει να εξετάσει την υπόθεση πριν τις διακοπές. Και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μία μικρή πιθανότητα ο Άρης να είναι μέσα μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη... Ελπίζω να μην χρειαστεί να το χειριστεί και αυτό... και προσεύχομαι...

(Νιώθω άσχημα ρε παιδιά που σε έναν κόσμο γεμάτο αδικίες και εγκλήματα εγώ ασχολούμαι μόνο με μία υπόθεση από τα εκατομμύρια. Πόσοι άραγε άδικα προφυλακισμένοι αλλά και καταδικασμένοι υπάρχουν στα κελιά όλου του κόσμου; Υποθέτω εκατομμύρια.... Ειλικρινά δεν αδιαφορώ για τους υπόλοιπους ... αλλά το καρφί στην δική σου την πόρτα είναι πάντα πιο σκουριασμένο από τα καρφιά στις άλλες...)

Θεέ μου... Helmut είσαι τόσο ικανός...

... O Helmut Krone είναι o art director της καμπάνιας που συμβολίζει περισσότερο από κάθε άλλη την "επανάσταση της δημιουργικότητας" που έγινε στην Αμερική την δεκαετία του 50 από το Bill Bernbach - (πρόκειται για την καμπάνια του WV Beetle). Κάνε κλικ εδώ για να δεις ένα καταπληκτικό βιβλίο που τον αφορά... και αν είσαι art... ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΟ!!!!!!

Τι να κάνουμε... έχουμε κι εμείς τις εμμονές μας...

... το copy είναι απλά μοναδικό... σε φιλώ, πάω κομμωτήριο τώρα...

Διάβασα...

... το τελευταίο δεκαήμερο διάβασα δύο βιβλία του David Lodge, το "Αλλάζοντας Θέσεις" και το "Μικρός που είναι ο κόσμος". Δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα... αλλά δεν τρελλάθηκα κιόλας... Είναι αυτό το πράγμα που λείπει από μερικά βιβλία που δεν μπορείς να το προσδιορίσεις και που σε άλλα βιβλία υπάρχει (χωρίς και εκεί να μπορείς να το προσδιορίσεις...) και σου αλλάζουν, λίγο, πολύ λίγο έστω την ζωή...

All families are pshychotic... λέει ο Douglas Coupland στο απίστευτα φοβερά γαμάτο βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο. Τρελή σουρεάλα... να το διαβάσεις...

Αχ ρε γαμώτο, δεν έχω καθόλου όρεξη για δουλειά...

... και μη μου πεις και εσύ ότι φταίει το καλοκαίρι...

Ο πόλεμος των κόσμων...

...εμένα πάντως μου άρεσε πολύ... ελπίζω να πάτε να το δείτε...

Δύο γελαστά πρόβατα...

...κάνουν την μεσημεριανή τους βόλτα στα λιβάδια. Ξαφνικά, ω τι καταστροφή, πέφτουν σε μία τεράστια λακούβα. Για κάμποση ώρα προσπαθούν να βγουν αλλά... μάταια... Αρχίζουν να φωνάζουν με όλη τους τη δύναμη... "Βοήθεια... βοήθεια"... δυστυχώς κανένα αποτέλεσμα... κανένας δεν τους ακούει...

Η ώρα περνά, τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν. Και τότε το ένα γελαστό πρόβατο έχει την υπέροχη ιδέα... "Πρέπει να αρχίσουμε να φωνάζουμε μαζί... ίσως έτσι να μας ακούσουν..."

Οπότε το άλλο γελαστό πρόβατο παίρνει μία βαθιά ανάσα και αρχίζει να φωνάζει: "Μαζί... Μαζί!!!"